CELE OGÓLNE: rozumienie racjonalnego sposobu odżywiania się i zdrowego stylu życia; rozwijanie umiejętności rozróżniania zdrowych i niezdrowych produktów żywnościowych
• Praca z KP2.48 – przeliczanie, kodowanie, rozwój logicznego myślenia i sprawności manualnej. Dzieci skreślają to, co jest niezdrowe. Przeliczają skreślone elementy i rysują tyle kresek, ile jest tych elementów. Następnie wycinają jabłka ze s. 49 i uzupełniają nimi tabelę według kodu.
• „Zagadki” – rozwiązywanie zagadek Arkadiusza Maćkowiaka; rozwijanie umiejętności
rozróżniania zdrowych i niezdrowych produktów żywnościowych. N. czyta dzieciom zagadki.
Przedszkolaki podają rozwiązania. Jeśli dany produkt należy do zdrowych, dzieci klaszczą, jeśli nie – przekazują gestodźwięk zniechęcenia i mówią: uuu
Frytki
Pokroić w słupki ziemniaki,
Potem smażyć je w oleju.
Przysmak wyjdzie! I to jaki!
Jeść je lubi wielu. Gruszka
Znajdziesz w sadzie ją, na drzewie,
Jadłeś już ją, jestem pewien.
Oprócz śliwki i jabłuszka
Popularna jest też ….. Cytryna
Barwy żółtej ona cała,
Do herbaty doskonała.
Jest w niej dużo witaminy.
Kwaśny w smaku sok z ….. Pietruszka
Wystaje jej z ziemi nać,
Resztę trzeba wyjmować.
Kształtem marchew przypomina,
Biały kolor ma roślina. Rodzynki
Winogrona zasuszane,
Do ciast czasem dodawane.
Słodkie, pyszne, bardzo małe
I do lodów doskonałe. Ser
Biały jest twarogiem zwany,
W żółtym dziury się znajdują.
W twej lodówce jest schowany,
Z nim kanapki ci smakują. Pomidor
Jest warzywem bardzo znanym,
Do kanapek dodawanym.
Czerwień jego jest kolorem,
A nazwany ….. Tort
Pyszny, słodki, wyborowy,
Może być urodzinowy.
Płoną wtedy na nim świeczki,
No, i koniec zagadeczki. Hamburger
W gorącej bułeczce kotlet się znajduje,
Nie jest bardzo zdrowy, lecz świetnie smakuje.
W nim jest liść sałaty, ketchup w nim też pływa.
Ciekawe, czy zgadniesz, jak on się nazywa.
Makaron
To spaghetti jest podstawa.
Jak go zrobić – prosta sprawa:
Trzeba tylko ugotować,
Potem można już skosztować;
Bardzo często w zupie pływa.
Co zagadka ta ukrywa? Lizak
Na malutkim jest patyczku,
Smak zostawia na języczku.
Bardzo słodki, owocowy,
Lecz dla zębów niezbyt zdrowy.
Marchew
Popularna oraz zdrowa,
Zwykle jest pomarańczowa.
Do surówek i sałatek
Doskonały to dodatek.
Ją króliki ubóstwiają
I warzywo to zjadają. Słonecznik
Piękna to roślina,
Słońce przypomina.
Ziarna jego jesz.
Co to jest, już wiesz?
Jogurt
Naturalny, owocowy,
Bardzo pyszny oraz zdrowy.
Z przeróżnymi dodatkami,
Śliwką, wiśnią lub ziarnami.
Z mleka zdrowym jest produktem,
A nazywa się ….. Kiełbasa
Z mięsa wieprzowego jest najczęściej ona;
Bywa gotowana, może być smażona.
A ja lubię taką z grilla – na nią jestem łasy.
Na ognisku także jemy przepyszne ….. Pączek
Tłusty czwartek to dzień jego –
Smakołyka przepysznego.
Dżemem, jabłkiem nadziewany,
Słodki oraz lukrowany. Miód
Pszczółki robią go z nektaru,
Miś go jada bez umiaru.
Pyszny, słodki – istny cud.
Odpowiedzią jest tu ….. Bułka
Teraz zadam ci pytanie:
Jesz ją często na śniadanie,
Pszenna, słodka lub kajzerka,
Wkładasz w nią plasterek serka. Baton
Przysmak dzieci to nie lada,
Pokrywa go czekolada.
Dodam jeszcze, przyjaciele,
Nadziewany jest karmelem
Albo toffi, orzechami;
Jecie pewnie go czasami. Gofry
Teraz bardzo uważajcie, o deser zapytam:
Często na nich jest polewa lub śmietana bita.
Pulchne wafle podawane także z owocami.
Pewnie wszyscy już zgadliście – zwiemy je ….. Czekolada
Gorzka, mleczna, z bakaliami,
Nadziewana owocami –
Wybierz taką, jaką chcesz;
Jej tabliczkę chętnie jesz,
Łakomczuszek też ją zjada.
Co to zatem – to …..
Czwartek 27,01,2022
Piramida zdrowego żywienia
CELE OGÓLNE: rozpoznawanie znanych dzieciom piosenek i melodii; kształtowanie prawidłowych nawyków żywieniowych i poznawanie zasad zdrowego stylu życia
• Praca z KP2.47 – rozwijanie słuchu fonemowego, umiejętności dzielenia na sylaby, percepcji wzrokowej i logicznego myślenia. Dzieci kolorują te produkty, z których została zrobiona kanapka. Kolorują także tyle kwadracików, ile sylab ma słowo kanapka. Następnie podają nazwy przedstawionych warzyw i owoców, dzielą je na sylaby i łączą z odpowiednimi miskami te, które mają 2 i 3 sylaby.
• Praca z ZG40 – kodowanie, przelicznie, doskonalenie umiejętności grafomotorycznych. Dzieci kolorują według kodu, rysują piramidę po śladzie, otaczają pętlami 6 ulubionych produktów, rysują szlaczek po śladzie. •
CELE OGÓLNE: poznawanie symboli na metkach ubrań; doskonalenie umiejętności klasyfikowania i definiowania; poszerzanie wiedzy o rodzajach sportowego obuwia i amortyzowaniu uderzeń poprzez stosowanie różnych materiałów
• „Liczba 6” – praca z KP2.46, wprowadzenie liczby 6, poznanie jej aspektu kardynalnego i porządkowego, ćwiczenie grafomotoryki. Dzieci łączą liniami cyfrę 6 z tymi kostkami domina, na których jest łącznie 6 oczek. Następnie rysują czerwoną kropkę pod szóstym dzieckiem z lewej strony, a niebieską – pod szóstym dzieckiem z prawej strony
• Praca z ZG39 – kodowanie, czytanie globalne, ćwiczenie percepcji wzrokowej i umiejętności grafomotorycznych. Dzieci kolorują obrazek według kodu. Określają, z jakich owoców i warzyw może być zrobiony sok, rysują po śladzie właściwe obrazki. Następnie rysują szlaczek
CELE OGÓLNE: poznanie głoski s; poznawanie procesu powstawania kazeiny (ścinanie białka, wytrącanie tłuszczu); doskonalenie umiejętności dokonywania analizy dźwiękowej wyrazów; rozwijanie zainteresowań różnymi dyscyplinami sportowymi; czytanie globalne wyrazu ser
• „S – ser” – praca z KP2.45, ćwiczenie słuchu fonemowego, percepcji wzrokowej i grafomotoryki. Dzieci doprowadzają chłopca do domu drogą z obrazkami, których nazwy zaczynają się głoską s.
„Niech mi każdy powie szczerze,
Skąd się wzięły dziury w serze?”
Indyk odrzekł: „Ja właściwie
Sam się temu bardzo dziwię.”
Kogut zapiał z galanterią:
„Kto by też brał ser na serio?”
Owca stała zadumana:
„Pójdę, spytam się barana.”
Koń odezwał się najprościej:
„Moja rzecz to dziury w moście.”
Pies obwąchał ser dokładnie:
„Czuję kota: on tu kradnie!”
Kot udając, że nie słyszy,
Miauknął: „Dziury robią myszy.”
Przyleciała wreszcie wrona:
„Sprawa będzie wyjaśniona,
Próbę dziur natychmiast zrobię,
Bo mam świetne czucie w dziobie.”
Bada dziury jak należy,
Każdą dziurę w serze mierzy,
Każdą zgłębia i przebiera –
A gdzie ser jest? Nie ma sera!
Indyk zsiniał, owca zbladła:
„Gwałtu! Wrona ser nam zjadła!”
Na to wrona na nich z góry:
„Wam chodziło wszak o dziury.
Wprawdzie ser zużyłam cały,
Ale dziury pozostały!
Bo gdy badam, nic nie gadam,
I co trzeba zjeść, to zjadam.
Trudno. Nikt dziś nie docenia
Prawdziwego poświęcenia!”
Po czym wrona, jak to ona,
Poszła sobie obrażona.
• „Zdrowe odżywianie” – zabawa dydaktyczna w oparciu o tekst Jana Brzechwy „Wrona
i ser”. Ćwiczenie słuchu fonemowego, poznanie głoski s, czytanie globalne wyrazu ser. N. czyta tekst, omawia go, pyta: Nad czym zastanawiały się zwierzęta? Jakie zwierzęta rozmyślały nad problemem dziur w serze? Jakie zadanie miała wrona? Jak ostatecznie zakończyło się badanie wrony?
.Dzieci oceniają, czy w wyrazach występuje głoska s, i na którym miejscu np. sok, ser, sałata, seler, słonecznik, soczewica, serwatka, serdelki, sernik, sorbet, sezam, konserwa, deser, ananas, kokos, fasola, kluski, masło, truskawka, smakołyki .
PONIEDZIAŁEK 24 ,01,2022
Zimowa olimpiada
CELE OGÓLNE: poznawanie symboli igrzysk olimpijskich; rozwijanie sprawności fizycznej w trakcie zabaw i ćwiczeń; kształtowanie pożądanych cech charakteru do uprawiania sportu
• Praca z KP2.44 – rozwijanie percepcji wzrokowej, logicznego myślenia i sprawności manualnej. Dzieci przyglądają się zdjęciom. Nalepiają krzyżyki obok tych elementów, które nie pasują do fotografii. Następnie rysują szlaczek po śladzie bez odrywania ręki
• „Jak znani zimowi olimpijczycy” – zabawa ruchowa z elementem skłonu i przysiadu. Dzieci swobodnie poruszają się po sali, na hasła przybierają odpowiednie pozy:
Kamil Stoch! – zatrzymanie się, ugięcie kolan, ręce ugięte w łokciach, pochylenie ciała do przodu i wyprost;
Justyna Kowalczyk! – zatrzymanie się, ciało pochylone do przodu, dwie ręce jednocześnie wykonują ruchy do przodu i do tyłu – dzieci naśladują trzymanie w rękach kijków narciarskich i odpychanie się nimi;
Zbigniew Bródka! – zatrzymanie się, tułów pochylony do przodu, nogi ugięte w kolanach, lewa ręka leży na plecach, prawa ręką wykonuje ruchy do przodu i do tyłu.
CELE OGÓLNE: poznawanie zjawisk przyrodniczych (fizycznych), obserwowanie i omawianie ich; wykonywanie zadań zgodnie z instrukcją; kształtowanie poczucia odpowiedzialności w stosunku do osób starszych; wyrażanie radości z możliwości robienia niespodzianek dla najbliższych; nabywanie umiejętności planowania pracy oraz przedstawiania jej efektów; wdrażanie do przedstawiania swoich umiejętności i wiedzy na forum
• „Jak nadmuchać balon bez używania ust i pompki?” – zabawa badawcza. N. przygotowuje: butelkę, balon, ocet, sodę oczyszczoną, łyżeczkę, opcjonalnie lejek. Nasypuje do balonu trochę sody oczyszczonej (mniej więcej 2, 3 łyżeczki). Następnie wlewa do butelki ocet (może się przydać lejek, żeby zapobiec rozlaniu się cieczy). W kolejnym kroku delikatnie nakłada balon na szyjkę butelki, tak aby soda nie wysypała się z niego. Dzieci obserwują, że balon nabiera objętości, pompuje się. N. tłumaczy, że zaszła reakcja chemiczna, w wyniku której powstał gaz(dwutlenek węgla), napełniający balon. Jeśli N. zwiększy proporcje, gazu wytworzy się więcej, czego rezultatem będzie bardziej nadmuchany balonik
CELE OGÓLNE: rozwijanie sprawności ogólnej; kształtowanie właściwej postawy ciała; rozwijanie poczucia rytmu; kształtowanie umiejętności współdziałania w grupie; wyrażanie radości poprzez taniec; rozwijanie percepcji wzrokowej; rozwijanie słownika czynnego; zachęcanie do samodzielności i poszukiwań w rozwiązywaniu problemów
• Praca z KP2.37 – rozwijanie percepcji wzrokowej, kształtowanie rozwoju społecznego i emocjonalnego oraz umiejętności grafomotorycznych. Przedszkolaki rysują uśmiechnięte buźki obok tych rysunków, na których dzieci i dorośli zachowują się właściwie wobec osób starszych, a smutne buźki obok tych obrazków, na których zachowują się niewłaściwie. Następnie rysują szlaczek po śladzie bez odrywania rąk. •
• Praca z ZG36 – rozwijanie percepcji wzrokowej, umiejętności przeliczania i sprawności grafomotorycznej. Dzieci rysują postacie babci i dziadka w tunelu. Następnie dorysowują lub skreślają czekoladki tak, żeby każda osoba miała ich 5.
• „Kim jest twoja babcia i twój dziadek?” – zabawa słownikowa badawcza. N. zadaje dzieciom pytanie, precyzuje je do wykonywanego zawodu przez dziadków. Jeżeli dzieci nie wiedzą, czym zawodowo zajmują się dziadkowie, wówczas prosi o zabawienie się w detektywów i dowiedzenie się, kim z zawodu są dziadkowie.
• „Zimowy kwiatek” – praca plastyczna. Zadaniem dzieci jest wykonać z bibuły, patyka i kleju, ewentualnie z taśmy klejącej, kwiatek.
CELE OGÓLNE: zwrócenie uwagi na rolę, jaką odgrywają w życiu człowieka i zwierząt wybrane rośliny, rozwijanie słuchu fonematycznego, doskonalenie umiejętności wyróżniania głoski i w nagłosie wyrazów
„Po co zbieramy dary jesieni?” – giełda pomysłów. N. ustala znaczenie wyrażenia dary jesieni i zadaje pytanie: Po co zbieramy dary jesieni? Dzieci podają odpowiedzi według własnych pomysłów, analizują, na ile są prawdziwe i realne do wykonania, jakie mogą mieć znaczenie dla człowieka lub zwierząt.
Praca z KP1.37 „I jak igła” – Dzieci łączą czerwoną linią wszystkie obrazki, których nazwy zaczynają się głoską i.
Pierwsza rzecz, którą mam dla Was, to jesienne zagadki. Odpowiedzią na każdą z nich jest element powiązany z jesienią. Mamy więc zagadki dotyczące kasztanów, żołędzi, pojawia się muchomor, jako barwny przedstawiciel swojego gatunku, ale i burak, bakłażan i jabłka 🙂 .
ŻOŁĘDZIE
To jesienne owoce,
Jaśniejsze od kasztana
Główka im nie marznie,
Bo w czapeczkę ubrana.
Znajdziesz je jesienią wszędzie,
Rosną na dębie, a są to….(żołędzie)
KASZTANY
Ciemny ma owoc, w skorupce z kolcami,
Można z nich ludziki robić z rodzicami.
Liście ich drzewa są jak palce i dłonie,
Każdy inną barwą płonie.
Zbierzesz je na spacerze, ciepło ubrany,
Brązowe, kuliste, są to… (kasztany)
JARZĘBINA
Lubi je każdy chłopak i lubi każda dziewczyna,
Korale z nich są czerwone, to właśnie jest.. (jarzębina).
JABŁKA
Znajdziesz je w sadzie zielone lub czerwone,
Jesienne owoce smaczne, ulubione!
W bajkach nosi jest na grzbiecie wesoły jeż,
Ale naprawdę ich nie je – dobrze to już wiesz.
(jabłka)
GRUSZKA
Złoty ma kolor, jest słodka i soczysta,
Rośnie na drzewie, to sprawa oczywista.
Jest jesiennym owocem, koleżanką jabłuszka,
Na pewno już wiesz, to o czym mówię, to… (gruszka)
ŚLIWKI
Czasem są suszone, choć najzdrowsze są świeżutkie,
Są mniejsze od jabłka, ale nie takie malutkie!
Kolor mają fioletowy, kształt podobny do oliwki,
Jesz je chętnie, wiesz na pewno, że chodzi o… (śliwki)
DYNIA
Czasem z końcem października robisz z niej lampiony,
Czasem zupą z niej zrobioną talerz wypełniony,
Kolor ma pomarańczowy, jak marchewka czy brzoskwinia,
Miał Kopciuszek z niej karetę, to jest właśnie… (dynia)
CUKINIA
Wygląda z daleka jak ogórek, lecz inaczej smakuje,
Surowo jej się nie je – najpierw się gotuje.
W warzywniaku tuli dynię,
Skórkę ma zieloną, mam na myśli… (cukinię)
MUCHOMORY
Kapelusze noszą czerwone z kilkoma kropkami,
Nie przyjaźnią się z żadnymi innymi grzybami,
A na domiar złego – zjedzone, otrują
Brzuchy od nich bolą i ciężko chorują.
Takie mają swe humory,
To są właśnie… (muchomory)
GRZYBY
Nie są warzywami, lecz można je jeść.
Gdy się je znajduje, w koszu można nieść.
Na surowo trują brzuszki, lecz dobrze wybrane,
Mogą być potem do obiadu podane.
Najwięcej znajdziesz ich w lesie!
Lubią, gdy za oknem deszcz dzwoni w szyby,
Rosną wtedy jak szalone, bo to oczywiście… (grzyby)
ORZECHY
Jest ich kilka rodzajów – włoskie, ziemne, laskowe,
Skorupki mają twarde, przeważnie jasnobrązowe.
Można je jeść same, ale i w cieście dodają uciechy,
Chrupie chętnie je wiewiórka, są to… (orzechy)
BROKUŁY
Zielony kuzyn kalafiora, gdy ugotowany
Na talerzy do obiadu może być podany.
Dzięki tym warzywom – siła, zdrowie i muskuły,
Zgadniesz co mam na myśli? Chodzi mi o…(brokuły)
BURAKI
Kolor mają intensywnie różowy,
Gdy dotniesz go obranego – już twój palec kolorowy.
CELE OGÓLNE: poznawanie miejsc przeznaczonych do przechowywania jesiennych darów dla ludzi i zwierząt, doskonalenie umiejętności klasyfikowania obiektów, budzenie zainteresowania pracą pszczelarza i życiem pszczół
• Praca z KP1.36„W spiżarni” – Dzieci nalepiają słoiki zgodnie z poleceniami. Następnie rysują kropki obok odpowiednich półek. •
• „Robimy przetwory” – słuchanie i rozmowa na temat tekstu Anny Onichimowskiej.
N. czyta opowiadanie i analizuje z dziećmi jego treść: O kim jest opowiadanie? Co robili bohaterowie tekstu? N. rozpoczyna dyskusję na temat sposobów przygotowywania się ludzi do zimy, w tym przechowywania produktów, takich jak owoce i warzywa; stawia pytania: Co zrobić, żeby przez zimę jeść owoce i warzywa? Jakie znacie sposoby na przechowywanie darów jesieni? Co to jest spiżarnia? Do czego służy? Kto może mieć spiżarnię? Gdzie zwierzęta mają swoje spiżarnie? Robimy przetwory Anna Onichimowska
Od rana dom Tomka zapełnił się miłymi gośćmi! Przyjechała babcia, a chwilę później przyszła Lenka ze swoją mamą. Będą robić przetwory na zimę. Z jabłek, gruszek i śliwek. Szkoda, że tatuś musiał dzisiaj pójść do pracy, mimo że to sobota.
– Popilnujecie mi Zosi? – poprosiła Lenka siostry chłopca, przekazując im wózek ze swoją ulubioną lalką. – Okropnie jest dzisiaj grymaśna.
Bliźniaczkom nie trzeba było powtarzać tego dwa razy. Porwały lalkę i pobiegły zapoznać
ją ze swoimi.Tomek przyglądał się z ciekawością, jak babcia sprawnie przebiera jabłka do suszenia i namus.
– Będziemy mieć zimą jabłkowe chipsy i nadzienie do szarlotki! – powiedziała mama.– Mogę w czymś pomóc? – spytał Tomek.
– Jasne! Posypujcie z Lenką cynamonem płatki jabłek, zanim wylądują w piekarniku.
– Możecie też z nami wyjmować pestki ze śliwek – zaproponowała mama Lenki, nacinając je nożykiem.
Usiedli wszyscy razem dookoła stołu. Za oknem wiał wiatr i padał deszcz, ale w kuchni było bardzo przytulnie, wesoło i pięknie pachniało. Powidłami ze śliwek, jabłkami i słodkim gruszkowym syropem.
– Kto umie policzyć słoiki z powidłami? – spytała babcia.
– My! – wykrzyknął Tomek razem z Lenką. – Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem! Osiem słoików!
– Ale mamy zdolne dzieci! – ucieszyły się mamy.
Ojej, co to? Co ta Mika ma w pysku?
– Zosia! – Lenka wykrzywiła buzię w podkówkę.
– Oddaj, Mika. To nie twoje. – Tomek delikatnie zabrał suczce lalkę. Trochę obślinioną,
ale całą i zdrową.
– Biedna Zosia! – Lenka przytuliła szmacianą ulubienicę.
– Kto ma ochotę na pieczone jabłka? – spytała babcia, nadziewając kilka z nich resztką powideł.
Okazało się, że wszyscy. Lalka Zosia też.
• „Rano na łące” – rozmowa o wierszu Mieczysławy Buczkówny. N. czyta wiersz i omawia jego treść: Jaka pora roku jest przedstawiona w wierszu? Co się dzieje rano na łące? Co robią poszczególne owady? Co się może dziać jesienią na łące? Młodsze dzieci dzielą nazwy zwierząt na sylaby, a pozostałe – dodatkowo wyróżniają pierwszą sylabę w słowach. Następnie omawiają wygląd zwierząt, naśladują ich ruchy i dźwięki, podają informacje na temat ich życia
Rano na łące Mieczysława Buczkówna
Słońce.
Na łące
Wszyscy pracują od samego ranka:
Pszczoła we wnętrzu rumianka
Odkurza żółty dywanik
Ze złotego pyłu,
Mrówki – ścieżkę oczyściły
Aż świeci każde ziarnko piasku.
Motyl – skrzydełkami
Otrzepuje krople rosy
Z koniczyny.
Osy – polerują listki jaskrów.
Aż oczy bolą od blasku!
• „Pracowity jak…” – rozmowa o pracowitości. Dzieci przypominają, co to znaczy być pracowitym, o których zwierzętach mówi się, że są pracowite i dlaczego. Następnie przedstawiają swoje doświadczenia i przemyślenia podczas rysowania.
SPIŻARNIA
Karty pracy;
Kolorowanka
Wtorek 19,10,2021
Dary z parku
CELE OGÓLNE: dostrzeganie różnorodnych materiałów jako źródło ekspresji twórczej, łączenie ich, poznawanie urządzeń elektrycznych i zasad bezpieczeństwa w trakcie korzystania z nich, rozwijanie umiejętności wyrażania własnych obserwacji w formie plastycznej
• Praca zKP1.35– „Jesienne ludki” . Dzieci znajdują i kolorują w każdym rzędzie rysunek taki sam jak pierwszy z lewej. Następnie kolorują elementy, z których został zbudowany ludek.
• „W parku” – wyjście do pobliskiego parku. N. organizuje wyjście do parku. Dzieci obserwują otoczenie, rozpoznają i nazywają drzewa i liście, zbierają materiał przyrodniczy, słuchają odgłosów, układają jesienny obrazek z użyciem zebranych szyszek, kasztanów, kamieni itp., tytułują go.
Policz i zapisz, pokoloruj liście tego samego rodzaju w tym samym kolorze.
PONIEDZIAŁEK 18,10,2021
Grzyby małe i duże
CELE OGÓLNE: poznawanie wybranych środowisk i ich charakterystycznej roślinności, rozwijanie poczucia rytmu i umiejętności słuchania utworów muzycznych, doskonalenie sprawności fizycznej
• – Praca z KP1.34.”Znajdź drogę” Dzieci odczytują kod trzymany przez osoby na rysunku, a następnie znajdują drogę i kolorują zgodnie z tym kodem. Na koniec uzupełniają rytm nalepkami. .
• Praca z ZG 14- „Omijaj muchomory” . Dzieci zbierają jak najwięcej grzybów jadalnych, omijając muchomory. Rysują drogę, którą rodzina dojdzie do domu. Na koniec kreślą coraz większe grzyby. •
„Grzyby jadalne i trujące” – zabawa dydaktyczna na podstawie zagadek Ewy Stadtmüller.
N. czyta zagadki, a dzieci podają ich rozwiązania.
Dostojny król grzybów,
wielce jest szczęśliwy,
kiedy wszyscy o nim
mówią, że… prawdziwy. (borowik)
Choć kapelusze
na nóżkach mają,
to inni im się
w pas kłaniają. (grzyby)
Mówi, że kropki
zawsze są w modzie,
lecz nie daj zwieść się
jego urodzie,
bo choć na pozór
czarujący,
to tak naprawdę
jest trujący. (muchomor)
Dzieci dzielą wyrazy na sylaby: koź-larz, gąs-ka, kur-ka, za-ją-czek, go-łą-bek, pod-grzy-bek, rydz, ka-nia, mu- cho- mor,
KOLOROWANKA
PIĄTEK 15,10,2021
GRUPA 5 -LATKÓW
Jesienne owoce
CELE OGÓLNE: poznawanie gatunków owoców, porównywanie ich wyglądu, miejsca pochodzenia, ciężaru, kształtu itp., kształtowanie umiejętności liczenia, porównywanie liczebności zbiorów.
•Praca z KP1. str.33 „Mniej, więcej, tyle samo” –. Dzieci otaczają pętlą skrzynię, w której jest więcej owoców. Następnie dorysowują tyle jabłek, żeby na każdej tacy było ich tyle samo. Na koniec na serwetce z prawej strony nalepiają tyle gruszek, żeby było ich więcej niż na serwetce z lewej strony.
• Praca z ZG str.13-„To owoce” . Dzieci ozdabiają kontur litery T. Następnie rysują obrazek w tunelu, a na koniec kreślą szlaczek po śladzie.
„Jesienny pociąg” – praca z tekstem Doroty Gellner. Ćwiczenie spostrzegawczości.
• „Jesienny pociąg” – praca z tekstem Doroty Gellner.
Stoi pociąg na peronie –
żółte liście ma w wagonie
i kasztany, i żołędzie –
dokąd z nimi jechać będzie?
Rusza pociąg, sapiąc głośno.
Już w przedziałach grzyby rosną,
a na półce, wśród bagaży,
leży sobie bukiet z jarzyn.
Pędzi pociąg lasem, polem
pod ogromnym parasolem.
Zamiast kół kalosze ma,
za oknami deszcz mu gra.
O, zatrzymał się na chwilę!
Ktoś w wagonie drzwi uchylił
i potoczył w naszą stronę
jabłko duże i czerwone.
N. zadaje pytania:
O jakim pociągu jest wiersz?
Jak wyglądał pociąg?
Co miał zamiast kół?
Co grało za oknami?
Co znajdowało się w wagonach?
Co się stało po zatrzymaniu pociągu?
Następnie zadaniem dzieci jest podanie nazwy znanych im owoców (lub tych, które kupują rodzice) z jednym warunkiem: nazwę należy wypowiedzieć sylabami bardzo grubym głosem (młodsze dzieci tylko podają nazwy owoców). Pozostałe przedszkolaki odgadują je i sprawdzają, czy słychać w nich głoskę t – jeśli tak, podnoszą obie ręce do góry i poruszają wszystkimi palcami, jeśli nie – zbliżają palec wskazujący do ust i nic nie mówią. •
Słownictwa w języku angielskim
green -zielony, apple -jabłko
yellow -żółty, plum- śliwka
red- czerwony , pear -gruszka
purple -fioletowy , grapes- winogrona
orange -pomarańczowy
Przysmaki z sadu
CELE OGÓLNE: zapoznanie z literami t, T; kształtowanie umiejętności dokonywania analizy i syntezy sylabowej oraz głoskowej, czerpanie radości z samodzielnego odczytywania sylab i krótkich wyrazów; zachęcanie do jedzenia owoców; czerpanie radości ze wspólnej zabawy i rywalizacji, umiejętność radzenia sobie w razie porażki.
. „W sadzie” – praca z historyjką obrazkową, stosowanie wyrazów określających
następstwo czasu: najpierw, potem; poznanie nazw drzew owocowych i ich
owoców, globalne czytanie wyrazu sad. „Co zniknęło? – zabawa dydaktyczna,
ćwiczenie pamięci wzrokowej.
„Jaki to owoc?” – zagadki dotykowe. „T jak torba” – wprowadzenie liter t, T. Praca z KP1.38–39 – analiza i synteza wzrokowo-słuchowa wyrazów zawierających głoskę t, utrwalenie liter t, T, ćwiczenia w czytaniu.
„Owocowe zawody ” – zabawy ruchowe z elementem rywalizacji. Ćwiczenie
zręczności, równowagi.
Praca z CziP13 – utrwalenie litery t, T, ćwiczenie spostrzegawczości, pisanie po śladzie w powiększonej liniaturze.
Dzieci układają z kartoników wyrazy, np. TATA, LATO, TAMA, LOT, TOM. Chętne mogą napisać wyrazy na karcie po śladzie i samodzielnie.
Proszę o napisanie jednej karty pracy z literą T,t.
Dary z pola
CELE OGÓLNE: poznawanie roślinności uprawianej na polu, rozumienie potrzeby i celów uprawiania roślin przez człowieka, doskonalenie percepcji słuchowej, czytanie globalne wyrazu tata.
Proszę o napisanie jednej karty z literą T,t.
„Tata Tadek” – zabawa językowa na podstawie tekstu Iwony Jabłońskiej-Gabrysiak. Czytanie globalne wyrazu tata.
„Ziemne jabłka” – zabawa dydaktyczna na podstawie tekstu Barbary Lewandowskiej „List od złotej jesieni”. Ćwiczenie spostrzegawczości słuchowej,
wzbogacanie słownika. „Kolorowe i słodkie: bataty!” – zabawa ruchowa z elementem turlania i podrzucania.
„Warzywno-owocowe stworki” – tworzenie kompozycji z warzyw i owoców.
Rozwijanie ekspresji twórczej i sprawności manualnej.
„T jak tata” – praca z KP1.32. Ćwiczenia analizy dźwiękowej wyrazów, czytanie
globalne wyrazu tata, rozwijanie spostrzegawczości słuchowej i wzrokowej.
„Tata Tadek” – zabawa językowa na podstawie tekstu Iwony Jabłońskiej-Gabrysiak.
N. czyta tekst i zadaje pytania: O kim był wierszyk? Jak miał na imię tata? Co robił? Jakich maszyn używał? Jakie zadanie miał Tymon? Jak miał na imię brat Tymona? Następnie pokazuje napisy tata, ta-ta, a dzieci omawiają, z ilu sylab składa się wyraz i jakie są te sylaby.
Przedszkolaki podają słowa, które zaczynają się sylabą ta. N. prosi o podanie jeszcze raz imion bohaterów tekstu, a na zakończenie dzieci podają imiona rodziców i sprawdzają, w których występuje głoska t. • napisy tata, ta-ta
Tata Tadek Iwona Jabłońska-Gabrysiak
Tata Tadek tej jesieni
jest zapracowany.
Zebrał z pola wszystkie zboża,
z których teraz mąkę mamy.
Jego kombajn odlotowy
w mig uporał się z zadaniem.
I buraki, i marchewki
są już z pola pozbierane.
I cebulki – przysmak mamy
wraz z burakiem oraz dynią.
Te warzywa zdrowie dają,
moc witamin – z tego przecież słyną!
Kombajn zebrał, posortował,
tata w hali ulokował.
Dla Tymona, brata Tomka,
tata Tadek ma zadanie:
to traktora rolniczego
ekspresowe naprawianie,
bo bez niego ani rusz,
w polu nic nie zrobisz już!
List od złotej jesieni
Żegnam skowronki, pliszki, szpaki,
pod dachem już jaskółek nie ma.
W popiele pieką się ziemniaki
kwiatom króluje chryzantema.
Pełne stragany i piwnice,
Pachną i barwią się warzywa.
A złota jesień plony liczy,
I jeszcze zbiera, jeszcze zrywa.
N. zadaje pytania: Co robiła jesień? Kogo żegnała? Gdzie były ziemniaki? Który kwiat był królem kwiatów? Następnie rozmawia z dziećmi, czym się różni zbieranie od zrywania, co się zbiera, skąd, co się zrywa, gdzie można coś zrywać.
Prezentuje jabłko i ziemniak, a przedszkolaki ustalają, skąd one pochodzą: z pola czy sadu, jak wyglądają, jak smakują, jakie są w dotyku.
N. wyjaśnia, skąd pochodzą ziemniaki i w jaki sposób znalazły się w Polsce, jak się je zbierało kiedyś, a jak dziś, po co się je uprawia oraz dlaczego o ziemniaku mówi się ziemne jabłko.
Następnie przedszkolaki sprawdzają, czy w wyrazach: jabłko i ziemniak słychać głoskę t.
ŚRODA 13,10,2021
GRUPA 6 LATKÓW
Zdrowo jemy
CELE OGÓLNE: doskonalenie umiejętności rozpoznawania i podawania nazw krajowych warzyw i owoców; kształtowanie umiejętności budowania wypowiedzi na określony temat, posługiwania się przymiotnikami określającymi wielkość i kolor; kształtowanie u dzieci postaw prozdrowotnych: wdrażanie do zdrowego odżywiania się, spożywania owoców i warzyw w formie surowej i lekko przetworzonej(surówki, sałatki, warzywa gotowane), zachęcenie do próbowania warzyw mniej znanych.
. „Koszyk Pani Jesieni” – zabawy dydaktyczne. Układanie owoców i warzyw
w kąciku przyrodniczym, podawanie nazw, budowanie zdań lub dłuższych wypowiedzi, ćwiczenia analizy i syntezy sylabowej, czytanie globalne wybranych
nazw warzyw: pomidor, burak, por, seler, dynia.
„Bakłażan” – zabawa ruchowa.
. „Jak wygląda zdrowie?” – rozmowa o zdrowiu na podstawie opowiadania.
„Warzywa z ogródka” – praca plastyczno-techniczna .
„Kalarepka czy marchewka”– degustacja warzyw, przezwyciężenie oporu przed jedzeniem mniej znanych warzyw. Praca z KP1.36–37 – rozmowa na temat ilustracji, poszerzanie słownika czynnego dzieci, ćwiczenia w budowaniu wypowiedzi, porównywanie cech.
• „Jak wygląda zdrowie?” – rozmowa o zdrowiu na podstawie opowiadania.
Jak wygląda zdrowie?
Joanna M. Chmielewska
Prawie wszystkie przedszkolaki poszły już do domu. Tylko Nikola, Tosia i Zuzia siedziały na dywanie, czekając na rodziców.
– Moja babcia hoduje kozę. Zjadła mi kawałek bluzki – powiedziała Zuzia.
– Babcia zjadła ci bluzkę? – spytała z niedowierzaniem Nikola.
– Nie babcia, tylko koza – zaśmiała się Zuzia.
Nikola z Tosią też zaczęły się śmiać.
– A moja prababcia hoduje zdrowie – oznajmiła Tosia po chwili.
– Zdrowia nie można hodować – zaprotestowała Zuzia.
– A właśnie że można! – upierała się Tosia.
– Zmyślasz! I pewnie nawet nie masz prababci!
– Tosia ma prababcię – broniła przyjaciółki Nikola. – I ja do niej z Tosią pojadę. W sobotę. Zuzia chciała jeszcze coś powiedzieć, lecz przyszedł po nią tata.
– Twoja prababcia naprawdę hoduje zdrowie? – spytała Nikola, kiedy Zuzia wyszła z sali.– Naprawdę – potwierdziła Tosia. Ale na pytania Nikoli, jak zdrowie wygląda, skąd prababcia je wzięła i gdzie je hoduje, odpowiadała tylko: – Sama zobaczysz.
*** Nikola nie mogła się doczekać soboty. Bardzo chciała poznać panią Zosię – prababcię Tosi. Koleżanka tyle o niej opowiadała. I przywoziła pyszne ciastka, które piekła z prababcią. Mama Tosi mówiła, że prababcia Zosia ma osiemdziesiąt dwa lata i bardzo dobrze się trzyma. Ale nie powiedziała, czego się trzyma. Pewnie tego zdrowia, które hoduje. „Ciekawe, jak wygląda zdrowie? – zastanawiała się Nikola. – Może jak kolorowy balonik, który wesoło podskakuje w powietrzu, a pani Zosia trzyma przymocowany do niego złoty sznurek?” W sobotę rano tata Tosi zawiózł dziewczynki do prababci. Starsza pani mieszkała w małym drewnianym domu otoczonym ogródkiem. Miała siwe włosy, pomarszczoną twarz i miły uśmiech. Nikola od razu ją polubiła.
– Chodźcie, dziewczynki, do kuchni. Właśnie zrobiłam sok z marchewki i jabłek. Trzeba pić szybko, bo witaminy uciekają. – Pani Zosia nalała im soku z dzbanka.
Tosia wypiła wszystko od razu, a Nikola wpatrywała się w zawartość szklanki.
– Dlaczego nie pijesz? Nie lubisz soku? – spytała pani Zosia.
– Lubię, ale chcę zobaczyć, jak uciekają witaminy.
– Nie zobaczysz – odezwała się Tosia – one są bardzo malutkie.– Malutkie, lecz niezbędne dla zdrowia – dodała prababcia.
„Aha, to znaczy, że tę resztę soku w dzbanku pani Zosia zostawiła dla zdrowia – pomyślała Nikola. – Ciekawe, gdzie to zdrowie jest?”
Ale zamiast zanieść sok zdrowiu, prababcia wstawiła dzbanek do lodówki.
– Wiesz, że witaminy są w owocach, warzywach, orzechach, jajkach, twarogu i w różnych innych rzeczach do jedzenia? – spytała Nikolę Tosia.
– A w cukierkach? – zaciekawiła się Nikola.
– W cukierkach nie ma – odpowiedziała Tosia. – A szkoda.
Nikola pomyślała, że to nawet dobrze, bo jeśli zdrowie potrzebuje witamin, a w cukierkach ich nie ma, to nie musiałaby dzielić się cukierkami ze zdrowiem. Mogłyby z Tosią wszystko zjeść same. Jeśli oczywiście miałyby jakieś cukierki. Niestety, rodzice nie dali im słodyczy na drogę.
– Macie ochotę na coś słodkiego? – spytała prababcia.
– No pewnie – ucieszyła się Tosia.
– Wobec tego upieczemy ciasteczka. Bez cukru.
– Ale przecież miały być słodkie – przypomniała Tosia.
– Będą słodkie, zobaczysz.
I rzeczywiście były. Bez cukru, za to z daktylami i orzechami. Pyszne. No i Nikola z Tosią prawie same je upiekły. Prababcia tylko trochę im pomagała.
Dobrze było Nikoli u pani Zosi, tylko ciągle jeszcze nie widziała zdrowia. Zdobyła się wreszcie na odwagę i spytała:
– A gdzie jest zdrowie?
– Zdrowie? – zdziwiła się pani Zosia.
– Bo Tosia mówiła, że pani hoduje zdrowie.
– A, już rozumiem. – Prababcia się uśmiechnęła. – Zdrowie jest w ogródku.
Chcecie wiedzieć, jak wyglądało zdrowie? Było żółte jak gruszki, fioletowe jak śliwki, pomarańczowe jak marchewki, zielone jak pietruszka i koperek, słodkie jak maliny, soczyste jak jabłka, ostre jak szczypiorek, pełne energii jak Tosia i Nikola ganiające się między drzewami i roześmiane jak pani Zosia.
Po przeczytaniu opowiadania N. pyta: Kto wybrał się do prababci i w jakim celu? Co dziewczynki zrobiły pysznego? Gdzie prababcia hoduje zdrowie? •
GRUPA 5 LATKÓW
Plony jesieni
CELE OGÓLNE: poznanie wartości jaką jest pracowitość i jej znaczenia w życiu człowieka i zwierząt, wyjaśnianie znaczenia wyrazu plon, doskonalenie percepcji wzrokowej.
. „Co to znaczy być pracowitym?” – giełda pomysłów. Gromadzenie informacji
o wybranej wartości – pracowitości, rozwijanie umiejętności wypowiadania się
na określony temat.
. „Mrówczy trud” – rozmowa o pracowitości na podstawie opowiadania. „Rafting mrówek” – zabawa orientacyjno-porządkowa.
„Pracowitość” – rozmowa z dziećmi na temat pracowitości z wykorzystaniem KP1.30–31.
„Szukamy mrowiska” – zabawy w ogrodzie.
„Plon” – zabawa dydaktyczna. Poznawanie znaczenia określenia plon. „Pracowita Jesień” – zabawa z elementem przysiadu.
• „Mrówczy trud” – rozmowa o pracowitości na podstawie opowiadania.
Mrówczy trud
Maciejka Mazan
Był piękny jesienny dzień, więc pani zabrała wszystkich na wycieczkę do parku. A park koło przedszkola jest wyjątkowy, bo wygląda jak las! Nie ma w nim ławek ani cementowych ścieżek, za to można zobaczyć różne ptaki, wiewiórki i inne ciekawe zwierzątka. – Patrzcie – powiedziała pani. – To mrowisko. Uważajcie, żeby w nie nie wejść. A wiecie, dlaczego? – No raczej – oznajmił Bobek. – Bo mrówki strasznie gryzą.
Ale pani się z nim nie zgodziła. – Żeby nie zniszczyć mrówkom domu – wyjaśniła. – Bo to jest prawdziwy dom: z korytarzami, pokojami i miejscami na przechowywanie żywności. I zobaczcie, jaki duży!
– E tam – nie przejął się Bobek. – Ludzie też duże domy budują.
– Ale ludzie mają maszyny, a mrówki wszystko przynoszą same – zauważył Aleksander
Wielki. – Umiałbyś sam własnymi rękami zbudować wieżowiec?
– Jakbym zechciał, to bym umiał – oznajmił Bobek.
– To zbuduj – powiedział Aleksander.
– Nie chce mi się – odparł Bobek i prawie się z Aleksandrem pokłócili, ale pani zaczęła opowiadać dalej o mrówkach takie ciekawe rzeczy, że postanowili słuchać. Pokłócić się zawsze zdążą później. Okazało się, że mrówki budują w mrowiskach osobne pokoje, w których mrówcze dzieci mieszkają sobie jak w przedszkolu. I są tam też specjalne pomieszczenia do hodowli grzybów, tak jak u ludzi!
– A wszystko to dlatego, że mrówki są bardzo pracowite – mówiła pani. – Właśnie dzięki
takiemu mrówczemu trudowi można wiele osiągnąć, nawet jeśli jest się małym.
I mówiła tak przez całą drogę powrotną do przedszkola, aż stało się jasne, że te mrówki
strasznie jej imponują. I nawet jeszcze w przedszkolu pani mówiła, że wszystkie stworzenia są pracowite: na przykład wiewiórki pracowicie gromadzą orzechy, pszczoły pracowicie robią miód, a ptaki pracowicie zbierają robaki, żeby nakarmić młode.
– Przez cały dzień słyszę tylko „pracowicie” i „pracowicie” – westchnął Bobek, który nie był pracowity. – Myślicie, że pani chce nam coś powiedzieć?
– No raczej – prychnął Aleksander. – Że lubi pracowite stworzenia. Nie wiem, jak ty, Bobek, ale ja nie zamierzam jej rozczarować. Zaraz potem przyszła po niego mama, więc Aleksander nie zdążył udowodnić pani, że on także jest pracowitym stworzeniem, ale wcale się nie przejął. Nie lubił działać bez zastanowienia. Najpierw przeprowadził wstępne badania. – Ala, jak myślisz? Czy pani lubi mrówki? – spytał wieczorem w domu. – Wcale by mnie to nie zdziwiło – odparła siostra. – Dorośli w ogóle mają dziwne pomysły. Aleksander podjął decyzję. Miał już pomysł. I – jak zwykle – był to wielki pomysł. Następnego dnia w przedszkolu wszystko wyglądało jak zawsze. Dzieci chodziły, śmiały się, rozmawiały, układały klocki. I tylko Aleksandra nie było widać.
„Jakoś nie widać Aleksandra”, pomyślała pani. A potem pomyślała jeszcze raz: „JAKOŚ NIE WIDAĆ ALEKSANDRA!” Aleksander znalazł się wkrótce potem. Siedział w kącie sali za półką z książkami, otoczony wszystkimi pudełkami kredek, jakie były w przedszkolu, i pracowicie rysował na ścianie mrówki. Narysował już dziesięć.
– Aleksandrze, co ty robisz? – jęknęła pani.
– Ozdabiam ścianę – wyjaśnił miło Aleksander. – Pani ulubionymi stworzeniami. Bo pani tak strasznie lubi mrówki.
– Aleksandrze…!!! – jęknęła pani jeszcze głośniej.
– I w związku z tym mam pytanie: czy lubi pani także czerwone mrówki? Bo kończą mi się czarne kredki.
– Aleksandrze…– powiedziała pani bardzo cicho.
– Zamierzam narysować mrówki na całej ścianie. Wiem, to dużo. Ale pani sama mówiła,
że mrówczym trudem można wiele osiągnąć.
Pani nie odpowiedziała, ale wyglądała, jakby znowu chciała powtórzyć „Aleksandrze”.
Ale potem powiedziała sporo innych rzeczy. Okazało się, że nigdy, przenigdy nie należy
niczego rysować na ścianach. Nawet, jeśli to są ulubione stworzonka pani.
– A teraz pozbieraj kredki i odłóż je na miejsce – poleciła pani.
Zgnębiony Aleksander rozejrzał się dokoła.
– Wszystkie? – spytał markotnie.
– Wszystkie – oznajmiła pani.
Nie myślcie sobie – pozbierał i odłożył. Co do jednej. Choć wcale mu się nie chciało. I naprawdę był to mrówczy trud.
Ale jak inaczej miał udowodnić pani, że i on jest pracowitym stworzeniem?
N. czyta i zadaje pytania: Dokąd wybrały się dzieci z nauczycielką? Co zwróciło szczególną uwagę pani i dzieci? Dlaczego nie wolno niszczyć mrowiska? Jakimi cechami określa się mrówki, dlaczego? Jakie inne zwierzęta są pracowite? Jaki pomysł miał Aleksander? Jak zakończyła się ta historia? Co oznacza wyrażenie „mrówczy trud”? •
……………………………………………………………………………………………………………………………..
PIĄTEK 16,04,2021
GRUPA 6 LATKÓW
Etnograf – kto to taki?
CELE OGÓLNE: poznanie prostych sposobów samodzielnego wykonania zabawek; wprowadzenie pojęcia etnograf; kształtowanie sprawności manualnej podczas działania; rozwijanie kreatywności i samodzielności dzieci w planowaniu i realizacji założeń; uświadamianie znaczenia szacunku jako wartości do budowania właściwych relacji w grupie.
• Praca z L64 – odszukiwanie jednakowych elementów, przeliczanie, dodawanie, pisanie cyfr w kratce. • L, ołówki
Etnograf „prowadzi badania i opisuje ginące formy kultury ludowej, określa odrębności kulturowe różnych społeczności (plemiennych, etnicznych, zawodowych); zabezpiecza, kultywuje i popularyzuje twórczość ludową: literaturę, muzykę, zwyczaje, obrzędy oraz sztukę; prowadzi działalność dydaktyczną i naukową”.
• „Etnograf – kto to taki?” – rozmowa na podstawie opowiadania, budowanie pojęcia.
Etnograf, czyli muzealne jajka i broń na mamuty
Maciejka Mazan
Wszystko zaczęło się od tego, że Jurek nie chciał się podzielić kanapką. Zwykle to bardzo fajny kolega, ale nie w przypadku kanapek z jajkiem. Bo Jurek uwielbia jajka. Mógłby codziennie zjadać dziesięć i nigdy by mu się nie znudziły. A to bardzo rozczarowało Wojtka, który też lubi jajka, a tego dnia dostał kanapkę z czym innym. Więc bardzo rozczarowany Wojtek powiedział, że Jurek może sobie zjeść swoją głupią kanapkę z głupim jajkiem. A Jurek odparł, że nie wie, jak kanapka, ale jajko na pewno nie jest głupie. I na dowód oznajmił, że jajka są nawet w muzeum.
– Na pewno nie – powiedział Wojtek, a Jurek na to, że może to nam wszystkim udowodnić.
Więc poszliśmy razem z nim obejrzeć te muzealne jajka. Na miejscu okazało się, że to nie jest muzeum z samymi jajkami, a te jajka, które w nim są, to pisanki, więc Wojtek zaczął się wykłócać, że to się nie liczy, ale myśmy przestali ich słuchać, bo w gablotach znajdowało się mnóstwo ciekawych rzeczy. Były tam jakieś starodawne stroje, korale, haftowane obrusy – to się akurat mi nie podobało, ale Wojtek chciał sobie jeden zabrać dla mamy – no i najlepsze ze wszystkiego: różne dziwne narzędzia – w życiu takich nie widziałem, chociaż pomagam dziadkowi wszystko reperować! – i Marcin powiedział, że to pewnie broń do polowania na mamuty, bo wyglądały na strasznie stare. Wszyscy chcieliśmy zobaczyć tę broń na mamuty, zrobiło się trochę głośno i przyszła jedna pani z muzeum. I Jurek powiedział, że to jego mama. Mama Jurka wyjaśniła nam, że to nie jest broń na mamuty, tylko bardzo stary sierp, czyli narzędzie do ścinania zboża.
– A skąd pani wie? – spytał Marcin, bo jego zdaniem ten sierp wyglądał raczej na broń
na mamuty. Wtedy Jurek prawie się na niego obraził i powiedział, że kto jak kto, ale jego mama wie takie rzeczy najlepiej, bo jest etnografem. bibliotece. Mama Jurka najpierw wytłumaczyła nam, że jesteśmy w muzeum etnograficznym, a potem – że etnograf dba o to, żeby nie zaginęła pamięć o dawnych czasach. Taki etnograf podróżuje po wsiach i miasteczkach, zbiera pisanki, piosenki, tradycyjne stroje i ozdoby. Może też opisywać zwyczaje i zabawy, odwiedzać ludzi i pytać ich o to, jak wyglądało życie, kiedy byli mali…
– Albo może zbierać broń na mamuty – powiedział Jacek i pokiwał głową.
– Gdyby gdzieś mieszkali ludzie, którzy nadal polują na mamuty, to tak – zgodziła się mama Jurka. – Ale dopóki ich nie znajdziemy, etnografowie zbierają garnki, korale, kołowrotki, opowieści, kolędy… I choć w muzeum nie było prawdziwej broni, to wszyscy byliśmy całkiem zadowoleni z tej wycieczki. Tylko Grzesiek się trochę zawiódł, bo nie udało mu się namówić mamy Jurka, żeby sprzedała mu sierp. No a Wojtek powiedział, że od patrzenia na taką ilość pisanek zrobił się okropnie głodny i nawet nie chciał z nami pogadać, tylko popędził do domu, jakby go goniło stado mamutów!
N. zadaje pytania: Dokąd dzieci wybrały się na wycieczkę? Kim była mama Wojtka? Czym zajmuje się etnograf? Dlaczego jego praca jest ważna? Czego możemy się dowiedzieć dzięki jego pracy? Dzieci odpowiadają. N. zwraca uwagę, że etnograf zajmuje się też kulturą innych krajów, nawet tych egzotycznych. Dowiaduje się, jak żyli, ubierali się i mieszkali dawno temu ludzie. N. pokazuje dzieciom zdjęcia z wystaw w muzeum etnograficznym. •
• „Zabawki z dawnych czasów” – praca plastyczno-konstrukcyjna.
– Rozmowa wprowadzająca. N. pokazuje zabawki z dawnych lat (albo zdjęcia): porcelanową lalkę, domek dla lalek, szmacianą lalkę, zabawki strugane w drewnie (konik itp.). Dzieci wypowiadają się na temat ich wyglądu. N. opowiada o zabawkach w dawnych czasach (dostępność do zabawek, skąd je brano, jak musiano się nimi dzielić itp.). • zabawki z dawnych lat (lub zdjęcia)
– „Wełniane laleczki”. Dzieci nawijają na prostokąty z tektury wełnę (dość dużo). Na górze związują kawałkiem wełny wszystkie nitki, a po przeciwnej stronie rozcinają. Rozdzielając pęczki i wiążąc, formują lalkę chłopca lub dziewczynkę. Mogą dokleić szczegóły twarzy (oczy, usta). • motki kolorowej wełny, prostokąty 10 × 15 cm
– „Traktor z przyczepą”. Dzieci konstruują traktor z pudełek po herbacie: jedno pudełko przecinają na pół w poprzek i naklejają je na drugie. Kolejne pudełko otwierają i odcinają wszystkie skrzydełka – pokrywkę i boczne. To będzie przyczepa. W jednej z mniejszych jej ścian z tyłu traktora robią dziurki, przez które przewlekają sznurowadło i na każdym z końców robią pętelkę. Pod spodem traktora i przyczepy przyklejają kawałki rolek po papierze toaletowym (kółka).
Z kawałka rurki robią komin, przyklejając go w pionie przed kabiną. Całość malują farbami. Zabawki wykorzystują do dalszej zabawy. • pudełka po herbacie, rurki po papierze toaletowym, klej, farby, pędzle, nożyczki
CELE OGÓLNE: kształtowanie szeroko rozumianej kultury, w tym kultury osobistej, rozwijanie słownika czynnego, nauka używania zwrotów grzecznościowych w życiu codziennym, wyrażanie radości z uczestnictwa w zabawach ruchowych, uwrażliwienie na piękno, wykonywanie zadań zgodnie z instrukcją
„Jeżeli ci wesoło”, „Moja Julijanko” i inne – zabawy integracyjne z rodzicami.
Choć jesteśmy jeszcze dziećmi,
grzecznościowe zwroty znamy
i gdy tylko jest potrzeba,
to je zawsze używamy.
Proszę, gdy coś chcemy,
dziękuję, gdy to coś dostaniemy,
dzień dobry, gdy znajomego widzimy,
do widzenia, gdy wychodzimy,
zapraszam, gdy na wizytę prosimy,
przepraszam, gdy coś źle robimy,
dobry wieczór, gdy wieczorem kogoś spotykamy,
dobranoc, gdy w nocy z kimś się żegnamy.
To nie koniec wszystkich słów,
jeszcze jedno wam powiemy,
że magiczne słowo proszę,
też mówimy, gdy dajemy.
. Zabawa integracyjna.
Przy muzyce wszyscy uczestnicy chodzą po świetlicy. Gdy muzyka
cichnie uczestnicy witają się podając sobie rękę,
wymawiają słowa powitania. Powtarzają zabawę cztery razy, za
każdym razem witając się z inną osobą i mówiąc inne słowa
powitania:
CELE OGÓLNE: poznanie tekstu i melodii „Piosenki lalkarza”; rozwijanie słuchu muzycznego dzieci; kształtowanie umiejętności różnicowania kierunku linii melodycznej; uświadamianie znaczenia muzeów dla tradycji i kultury
• Praca z KP4.11 – ćwiczenia w logicznym myśleniu, dekodowanie informacji, posługiwanie się nożyczkami. • KP4, nożyczki, klej
• „Piosenka lalkarza” – zabawy muzyczno-ruchowe przy piosence. • , guma do skakania,
kołatki, bębenki, torby foliowe
Piosenka lalkarza
sł. Jan Wilkowski, muz. tradycyjna
1. Chodzi lalkarz światem,
Serce w nim rogate.
Chodzi z wiatrem, z pluchą,
Z lalką za pazuchą.
Ref.: Hej, hej, jak wędrowne ptactwo,
Hej, hej, kukiełkarskie bractwo.
Tak łazi rad nierad
Najśmieszniejszy teatr.
2. Gdzie parawan stanie,
Tam nasze mieszkanie.
Gdzie się lalka wtuli,
Tam my u matuli.
Ref.: Hej, hej, jak wędrowne ptactwo,
Hej, hej, kukiełkarskie bractwo.
Cztery strony wiatru,
Ot i gmach teatru.
3. Tak łaził mój dziadek,
Pra i prapradziadek.
I ja nie przestanę
łazić z parawanem.
Ref.: Hej, hej, jak wędrowne ptactwo,
Hej, hej, kukiełkarskie bractwo.
Ścisnę lalkę w pięści,
Niech i wam się szczęści.
– „Powitanie marionetek” – zabawa ruchowa. Dzieci przyjmują pozycję marionetki z luźnymi sznurkami – nogi usztywnione, lekko rozstawione, tułów bezładnie zwisa w dół. Podczas przygrywki lalkarz napina sznurki i marionetka się podnosi – dziecko stoi sztywno, wyprostowane. Podczas całej piosenki dzieci robią na zmianę 4 kroki w średnim tempie na sztywnych nogach (4 ćwierćnuty), energicznie opuszczają głowy (2 ćwierćnuty), podnoszą (2 ćwierćnuty), znów kroki, opuszczenie głowy, podniesienie itd.
– „Wędrówka lalkarza” – zabawa ruchowo-rytmiczna. Dzieci trzymają w rękach napiętą gumę do skakania. Podczas zwrotki idą po kole, trzymając ją w jednym ręku, a pod koniec zatrzymują się, szybko odwracają twarzami do środka koła i biorą gumę w obie ręce. Podczas refrenu 4 razy przyciągają do siebie obie ręce i prostują je w rytmie ćwierćnut.
– „Piosenka lalkarza” – rozmowa na podstawie treści, nauka słów. N. wspólnie z dziećmi ustala znaczenie niezrozumiałych słów, np. rogate serce, pazucha, gmach, bractwo. Następnie recytuje tekst piosenki w jej rytmie i tak powtarzają go dzieci. Podczas kolejnych powtórzeń następuje zmiana głośności, tempa recytacji.
– „Wyżej – niżej” – określanie kierunku linii melodycznej. Podczas słuchania piosenki dzieci ręką pokazują, czy melodia podnosi się, czy opada. N. zwraca uwagę na fragmenty fraz, w których należy zaśpiewać, podnosząc lub opuszczając głos.
– Ruch przy muzyce. Dzieci stoją parami w 2 kołach współśrodkowych, twarzami w przeciwnych kierunkach – oba koła będą szły w swoje prawe strony. Idą 10 kroków przed siebie, krokami 11 i 12 odwracają się do siebie twarzami, robią 2 razy układ: klapnięcie w prawe ręce, klapnięcie w lewe ręce, 4 klaśnięcia w swoje ręce; biorą się za ręce i raz obracają w kółku, wracając
na swoje miejsca w kołach i odwracając się do kierunku marszu.
– Akompaniament do piosenki.
1. Chodzi lalkarz światem, Przez całą zwrotkę rytm na kołatkach.
Serce w nim rogate.
Chodzi z wiatrem z pluchą
Z lalką za pazuchą.
Ref.: Hej, hej, 2 uderzenia w bębenek.
jak wędrowne ptactwo, Energiczne naprzemienne ruchy przód–tył rękami z torbą foliową.
Hej, hej, 2 uderzenia w bębenek.
kukiełkarskie bractwo. Energiczne naprzemienne ruchy przód–tył rękami z torbą foliową.
Tak łazi rad nierad Bębenek i folia razem do końca refrenu.
Najśmieszniejszy teatr.
Podczas kolejnych zwrotek ruchy są takie same.
– Śpiew piosenki z akompaniamentem. Dzieci dzielą się na chór i orkiestrę i wykonują piosenkę, śpiewając i grając.
GRUPA 5 LATKÓW
. Ekologia zawsze w modzie
CELE OGÓLNE: kształtowanie właściwej postawy ciała, rozwijanie wielu grup mięśniowych, rozwijanie pamięci słuchowej, kształtowanie szeroko rozumianej kultury, w tym kultury osobistej, rozwijanie słownika czynnego, nauka używania zwrotów grzecznościowych w życiu codziennym, wyrażanie radości z uczestnictwa w zabawach ruchowych, plastycznych i muzycznych, poznanie zasad dbania o przyrodę,
klasyfikowanie, segregowanie odpadów zgodnie z zasadami
• Praca w KP4.11 – klasyfikowanie, segregowanie odpadów komunalnych zgodnie z zasadami , przeliczanie
• Praca w ZG64 – ćwiczenia grafomotoryczne. Kolorowanie gąsienic, rysowanie po śladzie szlaczków cyfropodobnych. • ZG64, kredki
• „Coś z niczego” – praca plastyczno-techniczna. N. gromadzi różne opakowania z surowców wtórnych, np.: pudełka, butelki PET, rolki po papierze toaletowym, nakrętki, stare CD, oraz materiały plastyczne. Dzieci wybierają spośród dostępnych materiałów te, z których przygotowują ekostworki – sklejają je, wycinają, ozdabiają kolorowym papierem, flamastrami lub farbami. Na koniec dzieci nadają swoim ekostworkom imiona i wspólnie z N. organizują wystawę prac.
• „Siała baba mak” – nauka tańca. Dzieci realizują rytm piosenki, klaszcząc, tupiąc, wybijając go na woreczkach dwiema złączonymi rękami, ręką wiodącą, ręką drugą i znowu ręką wiodącą. Dokonują analizy słuchowej zdań piosenki – dzielą je na wyrazy i stukają dłonią o podłogę tyle razy, ile jest wyrazów w danym zdaniu. Następnie dokonują analizy i syntezy słuchowej wybranych wyrazów – wyklaskują i liczą sylaby. • CD woreczki z grochem
Siała baba mak
sł. i muz. tradycyjne
Siała baba mak.
Nie wiedziała jak.
A dziad wiedział,
nie powiedział.
A to było tak!
Zabawa składa się z czterech takich samych części. Podczas pierwszej części dzieci ustawiają się parami w kręgu – jedno obok drugiego. Podają sobie prawe ręce górą, zaś lewe – dołem. Idą w rytm piosenki dookoła. Na słowo „tak” – nie puszczając rąk, zmieniają kierunek tańca. To samo robią cztery razy. Przy powtórnym słuchaniu piosenki ustawiają się w kręgu jedno przodem do drugiego i uderzają dwoma rękoma o uda, następnie klaszczą, a na końcu uderzają wyprostowanymi rękami o ręce kolegi lub koleżanki. Powtarzają to dwukrotnie, a następnie obracają się dookoła, trzymając się „pod boczki”, na słowo „tak” zatrzymują się i rytmicznie tupią nogami. Przy kolejnym powtórzeniu piosenki dzieci realizują dwa razy układ pierwszy i dwa razy układ drugi.
CELE OGÓLNE: wprowadzenie cyfry 9; poszerzanie słownika czynnego dzieci; rozwijanie logicznego myślenia; stwarzanie okazji do koncentrowania uwagi na osobach i kierowanych przez nie poleceniach.
• Praca z KP4.10 – tworzenie zbiorów 9-elementowych, dodawanie, posługiwanie się liczebnikami porządkowymi. • KP4, ołówki, kredki
• Praca z L63 – utrwalenie cyfry 9, pisanie cyfry w tunelu, po śladzie, po kropkach i samodzielnie. • L63, ołówki
Dzieci młodsze wyklejają kontur cyfry 9 kulkami z bibuły i rysują 9 dowolnych elementów.
• „Puść oczko!” – zabawa plastyczna. Dzieci dostają ¼ kartki A4, składają ją na pół, łącząc ze sobą krótsze brzegi, ponownie otwierają i pod linią zgięcia rysują czarnym markerem schematyczną twarz: koło, uśmiech i oczy – jedno otwarte (owal ze źrenicą w środku), drugie zamknięte (łuk), uszy, włosy. Zamykają kartkę i na wierzchu kalkują kształt głowy spod spodu wraz ze wszystkimi szczegółami – tym razem rysują dwoje otwartych oczu. Oba rysunki kolorują dokładnie tak samo. Następnie część na wierzchu nawijają na ołówek i rolując szybko w dół i w górę, obserwują, jak postać puszcza oczko. • ćwiartka kartki A4, czarny mazak, kredki, ołówek
• „Reżyser – kto to taki?” – rozmowa z dziećmi. N. układa przed dziećmi 3 obrazki: rekina, żyrafy i sera. Pod rekinem są 2 kwadraty, pierwszy kolorowy, drugi biały; pod żyrafą – 3, pierwszy kolorowy, pozostałe białe; pod serem – kolorowy prostokąt. Dzieci składają rebus (łączą sylaby oznaczone kolorem) i otrzymują wyraz reżyser. W rozmowie ustalają, czym zajmuje się reżyser: wybiera historię, którą chce pokazać – decyduje, o czym będzie film lub przedstawienie; wybiera aktorów do ról; mówi, jak mają grać, jak się poruszać; decyduje nawet o tym, jak mają być ubrani, czyli jakie kostiumy trzeba przygotować. Na koniec każde dziecko kończy zdanie: Reżyser ma dużo obowiązków,
ponieważ… • obrazki (rekin, żyrafa, ser), kwadraty białe i kolorowe, kolorowy prostokąt, marker
• „Na tropie 9” – zabawy ruchowe. N. przygotowuje 2 rodzaje zadań:
– Na 20 kartkach po jednej stronie są narysowane proste kształty – na różnych kartkach różne, różna liczba kształtów na kartce (9 kształtów ma być na co najmniej 7 kartkach). Kartki są ułożone w prostokąt, a te z 9 kształtami tworzą trasę, którą dzieci pokonują, przeskakując na jednej nodze z kartki na kartkę (kartki z inną liczbą elementów są ułożone pomiędzy nimi).
– Po drugiej stronie kartek z poprzedniej zabawy są napisane cyfry 6 i 9. Kartki układamy jak w poprzedniej zabawie – cyfra 9 tworzy trasę do przejścia. Dzieci pokonują trasę, skacząc obunóż z kartki na kartkę. • kartki z różną liczbą figur po jednej stronie i cyframi 6, 9 po drugiej
CELE OGÓLNE: kształtowanie szeroko rozumianej kultury, w tym kultury osobistej, rozwijanie słownika czynnego i logicznego myślenia, nabywanie umiejętności używania zwrotów grzecznościowych w życiu codziennym, kształtowanie postawy proekologicznej, poznanie pojęć: ekologia, ekokultura, wyrażanie radości z uczestnictwa w zabawach ruchowych, poznanie zasad dbania o przyrodę, wprowadzenie liczby 9 w aspektach kardynalnym i porządkowym, rozwijanie pamięci słuchowej
• Praca w KP4.10 – wprowadzenie liczby 9 w aspektach kardynalnym i porządkowym.
• „Co to znaczy być ekokulturalnym?” – burza mózgów. Wszystkie odpowiedzi są dobre.
• „Liczymy drzewa” – zabawa dydaktyczna. N. przygotowuje liczmany – dla każdego dziecka po 9 sztuk. Dzieci operują, manipulują liczmanami i rozwiązują zadania. Podpisują rozwiązanie za pomocą cyfr lub narysowanych elementów. • po 9 liczmanów dla każdego dziecka
*Ala posadziła 4 małe klony, przeszedł Jaś i też posadził 5 klonów. Ile drzew posadziły razem dzieci?
*W parku rosną 4 wierzby, dzieci z przedszkola posadziły jeszcze 3 wierzby. Ile wierzb rośnie w parku?
*W parku rosło 9 drzew iglastych. W czasie burzy złamało się 1 drzewo iglaste. Ile drzew iglastych rośnie teraz w parku?
• „Mali strażnicy przyrody” – słuchanie wiersza.
Mali strażnicy przyrody
autor nieznany
Dziś ekologia modne słowo,
Przyrodę wszyscy chcemy mieć zdrową.
Jej strażnikami się ogłaszamy,
od dziś przyrodzie my pomagamy!
Gdy ktoś bezmyślnie papierek rzuci,
Musisz takiemu uwagę zwrócić.
Nie można przecież bezkarnie śmiecić,
To wiedzą nawet przedszkolne dzieci.
Nie wolno łamać gałęzi drzew,
Bo piękny płynie z nich ptasi śpiew.
A kiedy bocian wróci z podróży
Gniazdo niech znajdzie, na nie zasłużył.
Pozwól dżdżownicy do ziemi wrócić,
Po co jej dzieci mają się smucić.
Niech barwny motyl siada na kwiatach,
Żyje tak krótko, niech wolny lata.
A zimą nakarm głodne ptaki,
Sikorki, wróble, wrony, szpaki.
Powieś na drzewie karmnik mały,
będą ci wiosną za to śpiewały.
Choć ekolodzy jeszcze z nas mali
Uczyć będziemy tego wandali.
Matka natura nam wynagrodzi,
Jeśli z przyrodą będziemy w zgodzie
Rozmowa na temat wiersza. N. zadaje pytania, np.: Cały tydzień rozmawialiśmy o kulturze, a dziś porozmawiamy o ekologii! Czy po wysłuchaniu wiersza wiecie, co to znaczy być ekokulturalnym? Co to jest ekologia? O jakich zachowaniach ekokuluturalnych była mowa w wierszu? Jak wy dbacie o przyrodę?
WTOREK 13,04,2021
GRUPA 6 LATKÓW
W teatrze
CELE OGÓLNE: wzbogacanie słownika czynnego dzieci o pojęcia związane z teatrem: aktor, scenografia, kukiełka, marionetka, scena itp.; rozwijanie umiejętności czytania; rozwijanie logicznego myślenia; budowanie zespołu przez podejmowanie wspólnych działań
• Praca z KP4.9 – porządkowanie zdarzeń w historyjce obrazkowej, ćwiczenia w czytaniu, budowanie wypowiedzi, wycinanie i naklejanie. •
• Praca z CziP64 – dobieranie podpisów do obrazków, różnicowanie pojęć kino, teatr, wyszukiwanie wskazanych wyrazów w tekście. CziP, kredki
Dzieci młodsze składają obrazki przedstawiające kino lub teatr z 8 części (obrazki ze zbiorów N.). • pocięte obrazki przedstawiające kino lub teatr
„Tydzień” – nauka wiersza na pamięć.
Tydzień
Jan Brzechwa
Tydzień dzieci miał siedmioro:
– Niech się tutaj wszystkie zbiorą!
Ale przecież nie tak łatwo
Radzić sobie z liczną dziatwą:
Poniedziałek już od wtorku
Poszukuje kota w worku,
Wtorek środę wziął pod brodę:
– Chodźmy sitkiem czerpać wodę.
Czwartek w górze igłą grzebie
I zaszywa dziury w niebie.
Chcieli pracę skończyć w piątek,
A to ledwie był początek.
Zamyśliła się sobota:
– Toż dopiero jest robota!
Poszli razem do niedzieli,
Tam porządnie odpoczęli.
Tydzień drapie się w przedziałek:
– No, a gdzie jest poniedziałek?
Poniedziałek już od wtorku
Poszukuje kota w worku…
I tak dalej…
N. recytuje tekst fragmentami – dzieci powtarzają. Kolejne powtórzenia tekstu mogą wyglądać następująco: N. cicho – dzieci głośno; N. recytuje początek wersu, dzieci dopowiadają ostatnie słowo; N. recytuje pierwsze słowo, dzieci dopowiadają resztę wersu.
• „Teatr” – zabawa słownikowa z czytaniem. Dzieci słuchają tekstu czytanego przez N. Magiczne miejsce
Marek Majewski
Teatr to jest widownia i scena.
Niby nic magicznego w tym nie ma,
aż do chwili, gdy nagle na scenie
dziwne zacznie się dziać przedstawienie. (…)
Każda bajka się staje prawdziwa,
gaśnie światło i scena ożywa.
Wszystko może się zdarzyć na scenie.
Działa czar, póki trwa przedstawienie. (…)
Teatr gra. Każdy ma, czego szuka.
A to wszystko nazywa się sztuka.
Gdy dorosnę, to może tu wrócę,
żeby zagrać na scenie w tej sztuce. (…)
N. zadaje pytania: Co to jest teatr? Po co chodzimy do teatru? Co znajduje się w sali teatralnej? Kto pracuje w teatrze? Dzieci swobodnie wypowiadają się na temat teatru, rodzajów (teatr lalek, cieni) – każda odpowiedź jest dobra. Następnie wypowiadają się na temat zdjęć przedstawiających wnętrze kina i wnętrze sali teatralnej (np. bez widzów, z widzami podczas seansu filmowego, podczas spektaklu, przedstawienie z aktorami, z lalkami). N. daje im wyrazy kino, teatr oraz kino i teatr, a dzieci porządkują zdjęcia, kładąc je pod odpowiednim wyrażeniem. W ten sam sposób porządkują wyrazy: widownia, scena, ekran, film, marionetka, kukiełka, pacynka, dekoracja, maska, aktor, spektakl, przedstawienie, kurtyna, parawan, kostium, lalkarz (trudne wyrazy odczytują dzieci zdolne). Przed położeniem wyjaśniają, co znaczy dany wyraz. Na koniec dzieci przypominają sobie zasady kulturalnego zachowania się w kinie i ustalają, czy te same zasady mogą odnosić się do zachowania w teatrze i co jeszcze można dodać (oklaski na koniec przedstawienia, zakaz jedzenia i picia oraz używania telefonów komórkowych). • zdjęcia wnętrz kina i teatru, wyrazy: kino, teatr, kino i teatr, widownia, scena, ekran, film, marionetka, pacynka, kukiełka, dekoracja, maska, aktor, spektakl, przedstawienie, kurtyna, lalkarz, parawan, kostium
• „Lalka” – zabawa ruchowa. N. wystukuje rytm na bębenku, dzieci poruszają się zgodnie z nim. Gdy pojawi się „Piosenka lalkarza”, chodzą na sztywnych nogach z usztywnionymi rękami– naśladują chód lalki. •
GRUPA 5 LATKÓW
W sklepie
CELE OGÓLNE: kształtowanie szeroko rozumianej kultury, w tym kultury osobistej, rozwijanie słownika czynnego, nauka używania zwrotów grzecznościowych w życiu codziennym, wyrażanie radości z uczestnictwa w zabawach ruchowych, rozwijanie słuchu fonematycznego, wyrażanie radości z uczestnictwa w zabawach plastycznych, poznawanie świata poprzez własne doświadczenia, rozwijanie percepcji wzrokowej, poznawanie zmian zachodzących w przyrodzie
• Praca w KP9 – liczenie wyrazów w zdaniu, głosek w wyrazach. Omówienie sytuacji przedstawionych na obrazkach.
• „Na zakupach” – słuchanie opowiadania z serii Dobre Wychowanie.
Na zakupach
autor nieznany
Krzyś od rana dziś gotowy
ruszyć na „bezkrwawe łowy”!
Bez sztucera i bagnetu
jedzie z mamą do… MARKETU!
Wózek – większy jest od Krzysia!
Ale Krzyś ma siłę dzisiaj
pchać go z pasją między półki
i polować na… sprawunki!
Samolocik, samochodzik,
robot – super! Bo sam chodzi!!!
Układanki, klocki lego…
Krzyś upycha… Lecz, dlaczego
mama marszczy gniewnie czoło?!
Tyle skarbów jest wokoło,
że ich wszystkich nie wpakuje!
Czemu się tak denerwuje
mama?! Że nie zmieści proszku???
Jest tu jeszcze miejsca troszkę!
Zmieści się co nieco jeszcze…
No! Krzyś gotów! W miejscu drepcze!
Już do kasy z wózkiem pruje…
A tu mama go stopuje!
Ze spokojem, metodycznie,
z wózka ściąga skarby liczne!!!
I na półki je odkłada…
Krzyś skamieniał. Woła: „Zdrada!
Nieuczciwie mama gra!
To upolowałem ja!!!
To bezprawie!” – Krzyś zawoła,
ryknie, tupnie, aż dokoła
ludzie z oburzenia stają,
Krzysia kręgiem otaczają…
Myślę, że już sami wiecie,
jak się kończy dzień w markecie?
Krzyś, zakupy zapłakany
kończy… Siłą wyciągany!
Z marną, jedną ciężarówką!
I, za wózka zwrot, złotówką!!!
Ma pretensję Krzyś do mamy,
Że mu tak popsuła plany.
Rozmowa na temat opowiadania. N. zadaje pytania, np.: Gdzie poszedł Krzyś z mamą? Co on tam robił? Jakie rzeczy powkładał Krzyś do wózka? Jak na sprawunki Krzysia zareagowała mama? Jak skończyła się dla Krzysia wyprawa do marketu? Czy Krzyś właściwie zachowywał się w sklepie?
• „Co kupiłam?” – zabawa dydaktyczna sensoryczna. N. przygotowuje obrazki przedstawiające różne sklepy: spożywczy, obuwniczy, księgarnię, sklep z zabawkami. Ma również przygotowane akcesoria, które są rozwiązaniem zadawanych zagadek. Podczas zabawy N. może wprowadzić słownictwo języka angielskiego. •
Zagadki rozwijające zmysł dotyku
W nieprzezroczystych workach foliowych N. ukrywa różne przedmioty – but, książkę, mleko w kartonie, samochodzik. Zaprasza dzieci, które chciałyby odgadnąć, co się kryje w worku. Mówi dzieciom, że mogą dotykać worków, potrząsać nimi. Prosi, by dzieci wymieniły nazwę sklepu, w którym można kupić dany produkt, i położyły produkt przy właściwej ilustracji. but – shoe, książka – book, mleko – milk, samochód – car Zagadki rozwijające zmysł smaku
Następnie dzieci odgadują nazwy rzeczy z zawiązanymi oczami. N. wybiera chętne osoby, które odgadują nazwy produktów spożywczych, posługując się zmysłem smaku – owoce, ser, szynka, chleb. Gdy im się uda odgadnąć, co to jest, muszą podać nazwę sklepu, w którym można kupić dany produkt.
owoce – fruit, ser – cheese, szynka – ham, chleb – bread
Zagadki rozwijające słuch i koncentrację
N. czyta dzieciom zagadki Anny Urszuli Kamińskiej, dzieci je odgadują i podają nazwę sklepu, w którym można kupić ten przedmiot.
Malutki bobas lub dama mała.
Z plastiku, gumy i szmatek cała.
Największym skarbem jest małej Zosi,
choć tylko mruga i rzęsy unosi. (lalka – doll)
Każdy mały budowniczy
układanie ich wciąż ćwiczy.
Złoży z nich dom oraz wieżę.
Jak inżynier, mówię szczerze! (klocki – toy blocks)
Jest okrągła – taka kula
Po boisku często hula
Mknie do kosza tak łagodnie
Jak szalona gra w dwa ognie! (piłka – ball)
Zagadki rozwijające zmysł wzroku
N. ma przygotowane 4 pocięte na kawałki obrazki: lalka, baton, pantofle, książki. Prosi, aby dzieci złożyły obrazki w całość i powiedziały, z jakiego sklepu pochodzą te przedmioty. Zagadki rozwijające słuch fonemowy
N. rozkłada na dywanie obrazki przedstawiające: kalosze, klapki, auto, grę, mazaki, cukierki, cytrynę. N. wypowiada pierwszą sylabę wyrazu, dzieci wskazują obrazek przedmiotu, którego nazwa zaczyna się daną sylabą, wyklaskują nazwę przedmiotu, dobierają obrazki do właściwego sklepu. Młodsze dzieci tylko dzielą wyrazy na sylaby
CELE OGÓLNE: poszerzanie słownika czynnego dzieci o pojęcia scenariusz, scenarzysta; rozwijanie umiejętności budowania logicznej wypowiedzi i tworzenia opowiadania; uświadamianie konieczności kulturalnego zachowania się w miejscach użyteczności publicznej.
• Praca z KP4.8 – poznawanie nazw zawodów związanych z kinem, czytanie globalne, ćwiczenia grafomotoryczne.
• Praca z CziP63 – odkodowywanie informacji, pisanie liter w liniaturze i zdania po śladzie, rysowanie po śladzie i w odbiciu lustrzanym, kolorowanie. • CziP, ołówki, kredki
Dzieci młodsze układają wyrazy dwusylabowe z rozsypanki sylabowej według wzoru. Każde dziecko ma zdjęcie z podpisem, np. kura, mata, kino, lody, maki, oraz sylaby do ułożenia tych wyrazów. Układa sylaby, tworząc taki sam wyraz, i nakleja pod wzorem. •
• „W starym kinie” – zabawa pantomimiczna. Dzieci uczą się rymowanki w języku angielskim
(N. może ją stosować w dowolne dni do skupienia uwagi dzieci).
N.: One, two, three – Eyes on me.
Dzieci: One, two – Eyes on you.
N: Class, class.
D: Yes, yes.
N: Hocus Pocus.
D: Everybody Focus.
W dowolnym naczyniu leżą kartki z napisanymi zdaniami, np. Namaluj obraz. Umyj okna. Podlej kwiaty. Zagraj na flecie. Zagraj na pianinie. Zgnieć papier. Dziecko prowadzące zabawę najpierw losuje kartkę i samo lub przy pomocy N. odczytuje napis, prowadzi dialog z dziećmi za pomocą powyższej rymowanki, a następnie ilustruje ruchem i mimiką czynność zapisaną na kartce. Dziecko, które poprawnie odgadnie nazwę czynności, losuje następną kartkę.
• „Kino” – rozmowa z dziećmi na podstawie opowiadania.
Kino Renata Piątkowska
Jak ja lubię kino. Choć do wczoraj wcale o tym nie wiedziałem. Nie wiem czemu, ale jak już jest coś fajnego, dorośli trzymają to w tajemnicy. Na szczęście usłyszałem, jak mama mówi do babci:
– Wzięłabym Tomka na bajkę o koniku Garbusku, ale nie wiem, czy nie jest jeszcze za mały na kino.
– Ja za mały?! Ja?! Na bajkę o garbatym koniu?! – krzyknąłem, a łzy jak na zawołanie stanęły mi w oczach.
Wtedy mama wzięła mnie na kolana, przytuliła i powiedziała:
– No dobrze, już dobrze. Pójdziemy do tego kina.
Łzy obeschły natychmiast, a mój kłopot polegał już tylko na tym, którą zabawkę zabrać ze sobą na tę wyprawę. Wybrałem pluszowego kucyka, bo to w końcu miał być film o jakimś jego garbatym koledze. I tak trzymając kucyka za ogon, a mamę za rękę, wkroczyłem do kina. Było tam pełno dzieci, mam i kilku tatusiów. Najpierw musieliśmy kupić bilety. Potem już nie musieliśmy, ale ja bardzo chciałem i mama mi kupiła tekturowy kubek pełen prażonej kukurydzy i drugi z zimną colą. Wszystkie dzieci miały takie kubki i wszystkim wysypywała się z nich kukurydza. Ja mojej bardzo pilnowałem, ale i tak trochę mi uciekło. A potem zobaczyłem wielką salę pełną krzeseł ustawionych w dwóch rządkach. Kiedy zajęliśmy nasze miejsca, mama zdjęła mi kurtkę i wstawiła swój kubek z colą do specjalnego okrągłego otworka. Każde krzesło miało przy poręczy taki uchwyt. I to było w tym kinie najfajniejsze ze wszystkiego, bo można było mieć wolne ręce, a napój się nie rozlewał. Tego samego zdania był chłopczyk, który siedział obok mnie. Okazało się, że ma na imię Dominik i też trzyma swój kubek w takim uchwycie. Potem nagle zrobiło się ciemno i trochę strasznie. Rozmowy ucichły i nie wiedziałem, co będzie dalej. Złapałem więc mamę za rękę, żeby się nie bała, a ona szepnęła:
– Zaraz, Tomeczku, zacznie się film.
Skoro tak, to wyjąłem mojego pluszowego kucyka i pouczyłem go:
– Siedź cichutko na moich kolanach, bo zaraz się zacznie.
I rzeczywiście ktoś, przez te ciemności nie widziałem kto, rozsunął ogromne zasłony i zobaczyłem wielki na całą ścianę ekran. A właściwie zobaczyłem tylko pół ekranu, bo drugą połowę zasłaniała mi czyjaś głowa pełna loczków. Okazało się, że to głowa jakiejś mamusi, która siedziała w rzędzie przed nami. Za to muzykę słyszałem dokładnie, bo była bardzo głośna. Opowieść o dzielnym koniku Garbusku, była bardzo zawiła, zwłaszcza że ja widziałem tylko górną część ekranu, na której niewiele się działo. Dużo więcej musiało się dziać na dole, bo często słychać było różne piski, odgłosy walki i stukot kopyt. Trochę się znudziłem i zauważyłem, że Dominik też nie patrzy na ekran, tylko ustawia na poręczy krzesła dwa rządki landrynek. Okazało się, że on nie ma prażonej kukurydzy, więc postanowiliśmy się wymienić. Dał mi jeden rządek cukierków za pół kubka kukurydzy. Landrynki oblepiły mi palce, więc poprosiłem mamę o chusteczkę, a ona ku mojemu zdumieniu powiedziała:
– Och, nie płacz kochanie. Wszystko dobrze się skończy. Zobaczysz. Obiecałem, że nie będę płakał, i założyłem się z Dominikiem, który z nas szybciej wypije swój napój. Dominik był pierwszy, ale chyba trochę oszukiwał, bo część coli polała mu się po koszuli i spodniach. Właśnie miałem poprosić mamę, żebyśmy sobie już stąd poszli, gdy nagle rozbłysło światło i wszyscy zaczęli podnosić się z miejsc. Dominik zgubił mi się gdzieś w tłumie dzieci, które gnały do wyjścia. Mamusie szły wolno z tyłu i wzruszone, wymieniały uwagi o filmie.
– Podobało ci się w kinie? – spytał tata, ledwo wróciliśmy do domu.
– Było super – przyznałem. – Nie wiem, o co chodziło z tym garbatym koniem, ale było
fajnie. A byłoby jeszcze lepiej, gdyby nie gasili tych świateł. Po ciemku trudno się bawić i wymieniać kukurydzę na landrynki – dodałem niech mi ktoś powie, z czego tata tak się śmiał cały wieczór?
Po wysłuchaniu opowiadania, dzieci odpowiadają na pytania dotyczące treści, np. Dokąd poszedł Tomek z mamą? Co wziął ze sobą? Co to jest kino? O czym był film, który chłopiec miał obejrzeć? Jak wyglądało kino w środku? Co widział Tomek w sali kinowej? Co robił chłopiec w kinie? Jak można ocenić zachowanie Tomka i Dominika w kinie? Kto z was był w kinie i jak wyglądało to wyjście, co robiliście? Co wam się najbardziej podobało? • „Kino w przedszkolu” – zabawa z elementem dramy. N. wyjaśnia, że za chwilę odbędzie się seans, na który zaprasza wszystkie dzieci. Cała grupa ustawia krzesła, by wyglądały jak w sali kinowej, dzieci siadają i oglądają fragment bajki. W tym czasie N. cały czas przeszkadza – przechodzi przed telewizorem, głośno rozmawia np. z panią woźną, udaje, że rozmawia przez telefon. Po około 5 min wyłącza telewizor, prosi dzieci, by postawiły krzesła na miejsca, i zaprasza je do siebie. Zadaje pytania: Czy dobrze oglądało się wam bajkę? Co wam przeszkadzało? Jak byście chcieli, by podczas oglądania bajki lub w kinie zachowywały się inne osoby? Dzieci odpowiadają na pytania; ustalają wniosek – w miejscach, z których korzysta wiele osób, należy być grzecznym (przestrzegać zasad), bo wtedy szanujemy inne osoby. •
• „Stopklatka” – zabawa pobudzająco-hamująca. Dzieci poruszają się w dowolny sposób przy szybkiej muzyce. Na hasło: Stopklatka zatrzymują się i trwają w bezruchu, dopóki znowu nie usłyszą muzyki. •
• „Szacunek” – zabawa plastyczno-konstrukcyjna. Dzieci siedzą z zamkniętymi oczami. N. nawiązuje do rozmowy na temat szacunku. Prosi, by wyobraziły sobie szacunek jako postać: Jak będzie wyglądać, w jakim będzie nastroju, czy będzie pomagać, o czym będzie przypominać? Następnie dzieci przygotowują postać Szacunku z dostępnych materiałów plastycznych. Po skończonej pracy prezentują swoje postacie, opowiadają, o czym mają one przypominać.
• dowolny kształt, kredki, papier kolorowy, nożyczki, klej, kartki, marker
GRUPA 5 LATKÓW
Kultura przy stole
CELE OGÓLNE: kształtowanie szeroko rozumianej kultury, w tym kultury osobistej, rozwijanie słownika czynnego, nauka używania zwrotów grzecznościowych w życiu codziennym, poznanie zasad, jakie powinny obowiązywać podczas organizowania przyjęć, wyrażanie radości z uczestnictwa w zabawach ruchowych, przewidywanie następstw wydarzeń, kształtowanie właściwej postawy ciała, rozwijanie wielu grup mięśniowych, rozwijanie sprawności motoryki małej, wielozmysłowe poznawanie świata
• Praca w KP4.7–8 – wycinanie obrazków, układanie historyjki obrazkowej, budowanie wypowiedzi.•
• Praca w ZG 63 – ćwiczenia grafomotoryczne, rysowanie talerza w tunelu, rysowanie według kodu, rysowanie kubków po śladzie. •
„Kwoka” – słuchanie wiersza Jana Brzechwy.
Kwoka Jan Brzechwa
Proszę pana, pewna kwoka
Traktowała świat z wysoka
I mówiła z przekonaniem:
– Grunt – to dobre wychowanie!
Zaprosiła raz więc gości,
By nauczyć ich grzeczności.
Osioł pierwszy wszedł, lecz przy tym
W progu garnek stłukł kopytem.
Kwoka wielki krzyk podniosła:
– Widział kto takiego osła?!
Przyszła krowa. Tuż za progiem
Zbiła szybę lewym rogiem.
Kwoka, gniewna i surowa,
Zawołała: – A to krowa!
Przyszła świnia prosto z błota.
Kwoka złości się i miota:
– Co też pani tu wyczynia?
Tak nabłocić! A to świnia!
Przyszedł baran. Chciał na grzędzie
Siąść cichutko w drugim rzędzie,
Grzęda pękła. Kwoka, wściekła,
Coś o łbie baranim rzekła
I dodała: – Próżne słowa,
Takich nikt już nie wychowa,
Trudno… Wszyscy się wynoście!
No i poszli sobie goście.
Czy ta kwoka, proszę pana,
Była dobrze wychowana?
Rozmowa na temat wiersza. N. zadaje pytania: Co postanowiła zrobić pewna kwoka? Kogo zaprosiła? Jak zachowywali się goście? Jak zachowywała się kwoka? Czy ta kwoka była dobrze wychowana?
• „W restauracji” – zabawa dydaktyczna. N. podaje dzieciom zdania, zaś one określają, czy to jest prawda, czy fałsz.
– W restauracji można krzyczeć i piszczeć.
– Restauracja to miejsce, w którym rodzeństwo może się szarpać.
– W restauracji jesteśmy dla wszystkich mili i uprzejmi.
– W restauracji spokojnie czekamy na nasz posiłek.
– Zawsze dziękujemy za podany posiłek.
– Gdy nam coś nie smakuje, to chrząkamy i pokazujemy język.
– Nawet jak nam coś nie smakuje, zachowujemy się kulturalnie.
– W restauracji możemy biegać między stolikami.
– Jeżeli w restauracji jest kącik dla dzieci, to możemy tam się grzecznie bawić.
• „Umiejętnie jeść to sztuka” – zabawa słownikowa. N. zadaje pytanie: Jak należy zachować się przy stole? Dzieci odpowiadają, N. zapisuje wszystkie poprawne propozycje. Omawia z dziećmi sposób nakrycia do stołu, ułożenia sztućców, sposobu posługiwania się sztućcami. Dzieci wspólnie podają zasady zachowania się przy stole.
PIĄTEK 09,04,2021
GRUPA 6-LATKÓW
Na koncercie
CELE OGÓLNE: wprowadzenie pojęcia koncert; rozwijanie myślenia logicznego i wrażliwości słuchowej; kształtowanie sprawności fizycznej i koordynacji ruchowo-słuchowo-wzrokowej; uświadamianie roli właściwego zachowania się podczas koncertów w zależności od rodzaju muzyki i miejsca.
• Praca z KP4.7 – wskazywanie na rysunkach takich samych elementów, ćwiczenia w czytaniu. •
• Praca z CziP62– odszukiwanie liter f, F w tekście, łączenie takich samych sylab, czytanie tekstu. •
Zobaczyć, jak powstaje muzyka Co innego słuchać jej w domu z płyt, a co innego uczestniczyć w wykonaniu na żywo. Koncert to okazja dla maluchów, by zobaczyć, jak muzyka powstaje. Przyjrzeć się instrumentom (ich różnorodnym kształtom i wielkości) i temu, w jaki sposób ludzie na nich grają: naciskają klawisze, szarpią za struny, uderzają pałeczkami. Muzyka grana na żywo pobudza emocje. Maluch ma okazję zobaczyć, jak w jej wykonanie wczuwają się muzycy. Widzi też reakcje publiczności.
• „Taniec węgierski” – zabawa taneczna. Dzieci ustawione w kole naśladują ruchy N.
1 – cwał boczny w prawo, na koniec zeskok na dwie nogi.
2 – cwał boczny w lewo, na koniec zeskok na dwie nogi.
3 – jak 1. 4 – jak 2.
5 – obroty dookoła własnej osi drobnymi krokami z unoszeniem pięt do pośladków i z rękoma na biodrach.
6 – zatrzymanie twarzą do środka koła i wolne wystawianie raz nogi lewej, raz prawej (4 x).
7 – jak 5. 8 – jak 6. 9 – jak 5.
10 – trucht w miejscu z unoszeniem pięt do pośladków i machaniem rękami na boki (2 powtórzenia melodii).
11– zatrzymanie, 2 kroki dostawne w prawo i obrót dookoła własnej osi (4 powtórzenia).
12 – jak 1. 13 – jak 5. 14 – jak 6.
15 – trzy mocne przytupy w miejscu. •
• „Na koncercie” – rozmowa z dziećmi. N. odtwarza fragmenty filmów przedstawiających zachowanie widzów na koncercie w filharmonii, na koncercie rockowym i na koncercie plenerowym (z internetu). Ukierunkowuje obserwację pytaniami: W jakich miejscach mogą odbywać się koncerty? Jak zachowują się ludzie na każdym z koncertów? W jaki sposób okażemy artystom, że szanujemy ich muzykę? W jaki sposób widzowie mogą pokazać, że koncert im się bardzo podobał? • tablica interaktywna, laptop z dostępem do internetu, filmy z zasobów N.
• „Koncert i koncert” – zabawa ruchowa. Dzieci podczas utworów granych przez zespół rockowy dynamicznie ruszają się w dowolny sposób; gdy usłyszą orkiestrę symfoniczną, siadają spokojnie i poruszają delikatnie głowami. •
CELE OGÓLNE: kształtowanie właściwej postawy ciała; rozwijanie wielu grup mięśniowych. Kształtowanie wartości dotyczącej szeroko rozumianej kultury, w tym kultury osobistej; rozwijanie poczucia rytmu; rozwijanie percepcji wzrokowej, rozwijanie słuchu fonematycznego, nazywanie instrumentów muzycznych.
• Praca z KP4.6 – ćwiczenia w wycinaniu. Rozwijanie percepcji wzrokowej, rozwijanie słuchu fonematycznego, nazywanie instrumentów muzycznych.
• „Jaki to instrument” – zagadki słuchowe. N. prezentuje dzieciom 4 instrumenty muzyczne: tamburyno, bębenek, grzechotka, dzwonki. Za parawanem gra na każdym z nich w zmienionej kolejności, zadaniem dzieci jest odgadnąć, na jakim instrumencie gra N. Najpierw brzmi jeden instrument, później mogą brzmieć dwa po kolei, a jeszcze później trzy – w różnych kombinacjach. • tamburyn, bębenek, grzechotka, dzwonki.
Dzieci aktywnie słuchają piosenki. Siedzą wygodnie i wykonują dowolne ruchy górną częścią tułowia, rękami, głową. N. rozmawia z dziećmi na temat treści piosenki. Przedszkolaki starają się odpowiadać na pytania N., cytując jej tekst. Dzieci realizują rytm piosenki, klaszcząc, tupiąc, wybijając rytm na woreczkach dwiema złączonymi rękami, ręką wiodącą, ręką drugą i znowu ręką wiodącą. Dzielą zdania z piosenki na wyrazy i stukają dłonią o podłogę tyle razy, ile jest wyrazów w danym zdaniu. Następnie dokonują analizy i syntezy słuchowej wybranych wyrazów – wyklaskują i liczą sylaby.
Karty pracy –
CZWARTEK 08,04,2021
GRUPA 6- LATKÓW
Na wystawie
CELE OGÓLNE: badanie kształtów, przedmiotów w oparciu o oś symetrii i odbicie lustrzane; rozwijanie myślenia operacyjnego podczas obracania i składania figur geometrycznych oraz manipulowania nimi; dostrzeganie różnorodności i piękna w wiosennej przyrodzie ze szczególnym uwzględnieniem kwiatów; uświadamianie konieczności spokojnego i właściwego zachowania się w miejscach publicznych w zależności od ich roli; kształtowanie świadomości ekologicznej.
• Praca z L61 – rysowanie po śladzie i samodzielnie symetrycznego rysunku, przeliczanie, ćwiczenia w dodawaniu, pisanie liczb w kratkach. •
• „Wiosenna wystawa” – rozmowa na temat właściwego zachowania w obiektach użyteczności publicznej na podstawie opowiadania.
Wiosenna wystawa Beata Gawrońska
Ignacy mieszkał w bloku z rodzicami i starszą siostrą Marcelą. Właśnie zaczynała się wiosna. Chłopiec bardzo lubił, gdy robiło się coraz cieplej, trawa zaczynała zielenieć, a drzewa nie były już szarobrązowe, bo na gałęziach pojawiała się zieleń – znak, że za chwilę z pąków rozwiną się liście. Chłopiec nie mógł się już doczekać, kiedy w skrzynce na balkonie zobaczy pierwsze wiosenne kwiaty. Cebulki posadzili z mamą jesienią, a on – choć dobrze wiedział, że zimą nic tam nie wyrośnie – i tak od czasu do czasu sprawdzał, czy może pojawił się choć malutki kiełek.Pewnego dnia Marcela wpadła jak bomba do domu.
– Jutro w hali obok naszego bloku będzie można oglądać wiosenną wystawę – zawołała
od progu. – Czy będę mogła się tam wybrać? – Spojrzała na mamę.
– Oczywiście – odpowiedziała mama. – Pójdziemy wszyscy.
Ignacy aż klasnął z radości, tak spodobał mu się pomysł tej wycieczki. Chłopiec był już kilka razy na wystawach. Wiedział, że ogląda się na nich różne rzeczy nazywane eksponatami, które są poustawiane tak, by każdy je dobrze widział, i mają etykietki z nazwami. Widział obrazy, rzeźby, a nawet dziwaczne meble, którymi zachwycała się mama, choć krzesło wcale nie przypominało krzesła, tylko jakby korzeń drzewa.
Następnego dnia wstał wcześnie rano, wyszykował się i nawet przygotował dla wszystkich kanapki, byleby tylko jak najszybciej wyruszyć.
– No, szybciej, szybciej – pospieszał Marcelę, która w skupieniu chrupała paprykę.
Gdy w końcu wyszli z domu i dotarli do hali, zrobiło się pięknie, kolorowo i wiosennie.
Na olbrzymich stołach i na podłodze nie wiadomo skąd pojawiła się trawa, a obok stały tulipany w tysiącach kolorów, hiacynty, żonkile, narcyzy i inne kwiaty, których Ignaś nie znał. W powietrzu unosił się cudny zapach. Nagle Ignacy zobaczył dwoje dzieci, które wbiegły na trawę i zerwały kilka tulipanów. Na szczęście jakiś pan, chyba ich tata, szybko je do siebie przywołał. Przykucnął i patrząc im prosto w oczy, zdecydowanym głosem coś tłumaczył. Ignacy domyślił się, o czym mówił – przecież na wystawie nie wolno dotykać eksponatów, a już na pewno nie można ich niszczyć. Służą do oglądania i podziwiania przez wszystkich.
– Zobacz – pokazał Marceli – obok wejścia jest stoisko, na którym można kupić takie same kwiaty i zabrać do domu. Nie wiem, po co te dzieci je zrywały…
Marcela chciała coś odpowiedzieć, ale jej uwagę odwróciły najpiękniejsze narcyzy, jakie
w życiu widziała. Pobiegła szybko w tamtym kierunku, a Ignacy za nią.
Mama, Marcela i Ignacy bardzo długo chodzili jeszcze po terenie wystawy i podziwiali wy stawione kompozycje. Na szczęście już nikt nie próbował dotykać czy zrywać kwiatów.
– Bardzo dobrze się dziś zachowywaliście – pochwaliła mama. – W nagrodę możecie sobie wybrać po jednej doniczce z kwiatkiem na stoisku handlowym.
Ignaś wybrał piękne żółte tulipany, które kojarzyły mu się z ciepłym wiosennym słońcem. Marcela wprost nie posiadała się z radości, że może zabrać do domu narcyzy, które tak ją zachwyciły. Gdy rodzina opuściła wystawę, Ignacy zauważył, że dwoje dzieci, który wcześniej zrywały tulipany, także niesie po doniczce z kwiatami. I – co najważniejsze – obchodzi się z nimi bardzo ostrożnie i z szacunkiem. „Chyba rozmowa z tatą pomogła” – pomyślał. Po powrocie do domu Ignaś postawił doniczkę z tulipanami na parapecie i pielęgnował je codziennie. A po kilku dniach pojawiły się też hiacynty w skrzynkach na balkonie. Teraz było już pewne, że nadeszła wiosna.
Po wysłuchaniu opowiadania dzieci odpowiadają na pytania N.: Dokąd poszedł Ignaś z mamą i siostrą? Jakie eksponaty oglądał? Co wydarzyło się na wystawie? Co to jest wystawa? Jeślito możliwe, dzieci wpisują do internetowej przeglądarki grafiki hasło wystawa i podczas oglądania zdjęć starają się doprecyzować znaczenie pojęcia (wystawa malarska, rzeźby, kwiatów, mebli, zwierząt itp.). Czy w naszym przedszkolu (naszej szkole) jest wystawa, a jeśli tak, to gdzie? Jak należy się zachowywać na wystawie lub w innym miejscu publicznym, czyli takim, do którego przychodzi wiele osób, np. w kinie, teatrze, muzeum? N. pokazuje zdania, np. Eksponaty podziwiamy, ale ich nie dotykamy. Dobry przykład dajemy – eksponaty szanujemy!
Dzieci próbują wspólnie je odczytać. Następnie każde recytuje jedno z tych zdań, rytmizując je w dowolny sposób (pomaga sobie klaskaniem, tupaniem, pstrykaniem na palcach).
CELE OGÓLNE: kształtowanie wartości dotyczącej szeroko rozumianej kultury, w tym kultury osobistej; poznanie pojęć związanych z teatrem: scena, widownia, aktor, rekwizyty, dekoracja, kostiumy; rozwijanie umiejętności przeliczania w zakresie 8, odkodowywania; rozwijanie percepcji wzrokowej; rozwijanie małej motoryki; wyrażanie radości z uczestnictwa w zabawach plastycznych.
• Praca z KP4.5 – przeliczanie elementów, odzwierciedlanie liczby za pomocą symboli.
Rozwijanie percepcji wzrokowej.
• Praca w ZG61 – rysowanie obrazka po kropkach i po śladzie. Rozwijanie sprawności grafomotorycznej. •
„Kukiełka z łyżki drewnianej” – zabawa plastyczna. N. gromadzi dla każdego dziecka: jedną drewnianą łyżkę, włóczkę, kokardki, klej, piankę kreatywną lub ścinki tkanin, folię samoprzylepną, drut kreatywny, nożyczki. Dzieci ozdabiają drewniane łyżki tak, aby powstały postaci – doklejają włosy, elementy twarzy, ubranie.
Po co jest teatr-słuchanie wiersza
Ta drabina to schody do nieba,
a ta miska pod schodami to księżyc.
Tamten miecz to zwyczajny pogrzebacz,
a z garnków są hełmy rycerzy.
Ale kto w te czary nie uwierzy?
To jest teatr.
A teatr jest po to,
żeby wszystko było inne niż dotąd.
Żeby iść do domu w zamyśleniu,
w zachwycie.
I już zawsze w misce księżyc widzieć…
Rozmowa na temat utworu. N. zadaje pytania dotyczące tekstu, np.: O jakim miejscu opowiada wiersz? Co niezwykłego dzieje się w teatrze? Po co jest teatr?
ŚRODA 07,04,2021
GRUPA 6- LATKÓW
Artyści to my
CELE OGÓLNE: wprowadzenie liter f, F; rozwijanie słownika czynnego dzieci; rozwijanie koordynacji ruchowo-słuchowo-wzrokowej; uwrażliwianie na walory estetyczne dzieł malarskich.
„F jak farby” – wprowadzenie liter f, F. Ćwiczenia percepcji słuchowej i wzrokowej.
Praca z KP4.4–5 – ćwiczenia analizy i syntezy słuchowej, określanie miejsca głoski i litery w wyrazach, ćwiczenia w czytaniu.
. Praca z CziP61 – wodzenie palcem po śladzie liter f, F, pisanie w tunelu, pisanie liter po śladzie, po kropkach i samodzielnie, pisanie po śladzie krótkich zdań.
• „Fiołki” – zabawa plastyczna. N. ustawia kompozycję z wazonika z fiołkami (lub innymi wiosennymi kwiatami: tulipanami, żonkilami, narcyzami) i dowolnego owocu na tle żółtego materiału. Dzieci mają za zadanie namalować tę kompozycję farbami plakatowymi. •
CELE OGÓLNE: kształtowanie szeroko rozumianej kultury, w tym kultury osobistej; nabywanie wiedzy i umiejętności dotyczących właściwego zachowania się w miejscach publicznych; wdrażanie do odbierania świata poprzez różne zmysły; rozwijanie percepcji słuchowej, czytanie globalne wyrazu fotel; wyrażanie radości z uczestnictwa w zabawach plastycznych; rozwijanie percepcji wzrokowej
• Praca z KP4.4 – rozwijanie percepcji słuchowej, czytanie globalne wyrazu fotel. •
• „W kinie” – słuchanie wiersza. W kinie Autor nieznany
Piegowaty Jaś z Radzynia
co sobotę szedł do kina.
Co sobotę wszyscy w kinie
mieli dość Jasiowych minek.
Bo ten piegowaty chłopak
wszystko robił tam na opak,
głośno gadał, jadł, szeleścił,
ze sześć paczek chrupek zmieścił.
Potem czas na popijanie,
puszek z sykiem otwieranie,
tupot nóg i głośne śmiechy,
ależ Jasio miał uciechę!
Jaś się dziwił, że dziewczyna
żadna nie chce z nim do kina.
A koledzy też nie chcieli,
widząc Jasia osłupieli…
Pewnej soboty bez jego wiedzy
usiedli za nim jego koledzy,
jedli i pili głośno chrząkając,
i Jasiowi w fotel często stukając.
Jasia Pieguska złość już rozsadza!
A widzisz Jasiu, jak to przeszkadza…
„cicho” – wyszeptał – „film oglądajcie…”
I w oglądaniu nie przeszkadzajcie.
Rozmowa na temat wiersza. N. zadaje pytania dotyczące tekstu, np.: Gdzie co sobotę chodził Jaś? Co on tam robił? Czy to było właściwe zachowanie? Co się stało pewnej soboty? Czy zachowanie kolegów przeszkadzało Jasiowi?
• „Jak należy kulturalnie zachować się w kinie?” – zabawa dydaktyczna. N. mówi zdania,
dzieci mają określić, czy to jest właściwe, czy też niewłaściwe zachowanie. Dzieci mają uzasadnić, dlaczego tak myślą. Przykładowe zdania: W kinie jemy chipsy i głośno szeleścimy torebkami; W kinie spokojnie oglądamy film, nie komentując sytuacji; W kinie kładziemy nogi na fotel sąsiada, bo tak jest nam wygodnie siedzieć; W kinie siadamy wygodnie, ale tak, aby nikomu nie przeszkadzać; W kinie jemy i pijemy, głośno chrząkając.
„Coś na f ” – zabawa spostrzegawcza. Dzieci podają nazwy przedmiotów znajdujących się w sali lub poza nią. Za pomocą gestodźwięków (klaskania, tupania) określają, czy w danym słowie występuje głoska f. •
CELE OGÓLNE: wprowadzenie pojęcia szacunek odnoszącego się do osób, przedmiotów, zwierząt,
miejsc uznawanych za ważne; kształtowanie postawy poszanowania przez rozwijanie umiejętności okazywania szacunku osobom, przedmiotom, zwierzętom w najbliższym otoczeniu; uświadamianie znaczenia właściwego zachowania się w różnych codziennych sytuacjach
. Praca z KP4.2–3 – wypowiedzi na temat ilustracji, budowanie zdań poprawnych gramatycznie.
• „Hello, friend” – powitanka w języku angielskim.
Dzieci stoją w kole. N. recytuje powitankę z jednoczesnym wykonywaniem ruchów. Dzieci naśladują i włączają się do recytowania.
Hello, friend Dzieci machają do siebie.
How are you? Kiwają do siebie głowami.
I’m very happy Robią serduszko z dłoni.
to see you. Przykładają rękę do czoła w geście wypatrywania.
Greet your neighbor Witają się z sąsiadem po prawej.
Boogie on down. Robią ruch biodrami jak w cza-czy.
Give a jump Podskakują.
and turn around. Obracają się wokół własnej osi.
• „Kornelia i Stefan” – rozmowa o szacunku na podstawie opowiadania.
Kornelia i Stefan
Joanna M. Chmielewska
Kornelia z rodzicami przyjechała na weekend do Karpacza. Wczoraj chodzili po górach, a dziś…
– Mamo, gdzie dzisiaj pójdziemy? – spytała Kornelka, wyskakując z łóżka.
– Do muzeum, a potem nad wodospad – odpowiedziała mama. – Ubieraj się szybko, jedz śniadanie i wychodzimy.
Dziewczynka bardzo chciała zobaczyć wodospad, lecz do muzeum wcale jej nie ciągnęło.
Była już kiedyś w muzeum z wujkiem. Widziała tam zbroje rycerskie, miecze, armaty, mundury chyba sprzed stu lat, mapy i tablice z jakimiś napisami. Wujek wszystko czytał i strasznie długo oglądał każdy eksponat, a Kornelka nie mogła doczekać się, kiedy wreszcie stamtąd wyjdą.
– Musimy iść do tego muzeum? – spytała, sięgając po kanapkę.
– Nie musimy, ale chcemy. – Mama wrzuciła butelkę wody do plecaka.
– Kto chce, ten chce – mruknęła Kornelia. – Ty też wolałbyś od razu iść nad wodospad,
prawda? – zwróciła się do ulubionego misia.
Ale Stefan jak zwykle nic nie odpowiedział. Grzecznie siedział w kieszeni sukienki, skąd wystawał mu tylko brązowy łepek.
– Jak w muzeum będzie nudno, to zaczniemy marudzić – szepnęła do niego dziewczynka,
kiedy wychodzili z pensjonatu.
***
Rodzice Kornelii zatrzymali się przed niewysokim długim budynkiem.
– Jesteśmy na miejscu. Córeczko, chcesz przeczytać, jakie to muzeum? – Tata wskazał napis nad wejściem. Kornelka niechętnie pokręciła głową. Napis był długi, a ona dopiero uczyła się czytać. Nie obchodziło jej, co to za muzeum, więc po co miała się męczyć?
– Jestem pewien, że ci się tutaj spodoba. – Tata otworzył oszklone drzwi.
Kornelia odmruknęła coś niewyraźnie i nie rozglądając się, weszła do środka. Wyjęła Stefana z kieszeni, poprawiła mu kubraczek i kokardkę na szyi.
Tata kupił bilety, pani otworzyła im drzwi do sali i podała mamie informator.
– Mamo, tu są lalki w strojach ludowych! – zdziwiła się Kornelia, podchodząc do pierwszej gabloty. – Pani w przedszkolu pokazywała nam takie na obrazkach. Ojej, zobacz, jaki malutki dzbanek i filiżanki! A jaką kolorową malowaną szafę mają te lalki! I tu też są lalki! – Dziewczynka biegała od jednej witryny do drugiej. – I tutaj! A tam figurki górali i owieczek – mówiła podekscytowana.
– O, ile samochodzików! Ja chciałabym ten niebieski z odkrytym dachem. Jakby się go dało powiększyć, to dopiero by było! – Kornelia zatrzymała się przed gablotą pełną zabytkowych modeli aut. Wszystkie były takie śliczne, błyszczące i zupełnie inne od samochodów, które widywała na ulicach.
– Gdy babcia Ania była mała, to jeździły takie auta? – zapytała.
– Nie. One są jeszcze starsze. Z czasów twojej praprababci – odpowiedział tata.
– To strasznie dawno. – Kornelia nie umiała sobie nawet wyobrazić, kiedy to mogło być.
– Mamo, patrz, lalki babcie. – Dziewczynka wskazała figurki w długich sukniach siedzące przy stole. – A jakie mają miny. Jakby im się nic nie podobało.
– To posępne kobiety z Holandii. – Mama zajrzała do informatora.
– Hmm… a gdzie ja widziałem przed chwilą podobną minę? Zdaje się, że u jakiejś dziewczynki, która nie chciała iść do muzeum – zaśmiał się tata.– Nie wiedziałam, że to będzie takie muzeum. – Kornelia rozejrzała się wokoło. – Tu chyba
są same zabawki – dodała ze zdziwieniem.
– Bo to jest muzeum zabawek – wyjaśnił tata.
– Takie specjalne muzeum dla dzieci?
– Nie tylko dla dzieci. – Mama spojrzała na starszą panią i pana, którzy właśnie weszli do sali.
– Dorośli mogą tu powspominać dzieciństwo, ale także dowiedzieć się wielu rzeczy.
– Na przykład czego?
– Jakimi zabawkami bawiły się i bawią dzieci w różnych stronach świata, z jakich materiałów robiono kiedyś zabawki. A jak się ogląda domki dla lalek, widać, jak ludzie mieszkali, jakie mieli meble i przedmioty w domach…
– Mamo, patrz, jaka malutka łazienka – przerwała Kornelia. – I wanna na złotych nóżkach! I taki stary piec do podgrzewania wody i złoty prysznic! Babcia Ania mówiła, że jak była mała, też miała taki piec w łazience.
– O właśnie, teraz już wiesz, jak wyglądały dawniej łazienki – powiedziała mama.
– I pokoje, i kuchnie. – Kornelka nie mogła się napatrzeć na domki dla lalek. Rodzice obejrzeli już wszystko, a ona ciągle odkrywała coś nowego; a to miniaturową maszynkę do mielenia w kuchni, a to fortepian w saloniku, a to wyjątkowo śliczną lalkę.
W witrynach przy wyjściu mieszkały misie. Małe, duże, białe, brązowe, beżowe, szare, żółte, misie chłopcy i misie dziewczynki, misie z bajek i z filmów, na ławeczce siedziała misia panna młoda z welonem na głowie i pan młody w ciemnej kamizelce, a za nimi w wiklinowym fotelu pani misiowa.
A co robił Stefan? Przykleił nos do szyby i wcale nie chciał się ruszyć. Może rozmawiał z misiami w jakimś niesłyszalnym języku?
– Stefanie, musimy już iść. Ale jeszcze kiedyś tu wrócimy. To muzeum jest całkiem fajne,
nie? – Kornelia poprawiła misiowi grzywkę, która przykleiła mu się do czoła. – Ciekawe, co w muzeum zabawek zostanie z naszych czasów? Jak myślisz?
Ale Stefan, jak to Stefan, nie odpowiedział.
Po wysłuchaniu tekstu dzieci odpowiadają na pytania N., np. Dokąd rodzice zabrali Kornelkę?
Dlaczego na początku dziewczynka była niezadowolona? Jak zachowywała się Kornelka w muzeum? Czego dowiedziała się podczas zwiedzania? Co musimy robić, by za wiele lat jakieś inne dzieci mogły zobaczyć, jak wyglądały dzisiejsze zabawki? Co lub kogo jeszcze trzeba szanować?
Co to jest szacunek? Jak można okazywać, że się kogoś lub coś szanuje?
GRUPA 5 LATKÓW
W świecie kultury
CELE OGÓLNE: kształtowanie wartości dotyczącej szeroko rozumianej kultury, w tym kultury osobistej; rozwijanie słownika czynnego; nabywanie umiejętności dotyczących używania zwrotów grzecznościowych w życiu codziennym; wyrażanie radości z uczestnictwa w zabawach ruchowych. Kształtowanie właściwej postawy ciała;
rozwijanie wielu grup mięśniowych; rozwijanie pamięci słuchowej; poznanie nowych pojęć: kultura masowa, kultura materialna, kultura fizyczna, kultura ludowa; czytanie globalne wyrazów: proszę, dziękuję, przepraszam
. Praca z KP4.2–3 –
rozwijanie umiejętności kulturalnego zachowania się, rozwój społeczny.
„Jeżeli ci wesoło” – zabawa integracyjna. Dzieci stoją w kręgu i gestem ilustrują słowa
piosenki. Zabawę można przeprowadzić również w języku obcym (np. na podstawie piosenki:
If you’re happy and you know it). Jeżeli ci wesoło Marta Bogdanowicz
Jeżeli ci wesoło
i dobrze bawisz się,
uśmiechnij się do wszystkich
i zaklaszcz w ręce swe.
Jeżeli ci wesoło
i dobrze bawisz się,
to podnieś brwi do góry
i dotknij czoło swe.
Jeżeli ci wesoło
i dobrze bawisz się,
to otwórz teraz usta
i zamknij oczy swe.
Jeżeli ci wesoło
i dobrze bawisz się,
to pokaż najpierw język,
a potem zęby swe.
Jeżeli ci wesoło
i dobrze bawisz się,
nabierz w usta powietrze
i klep policzki swe.
Jeżeli ci wesoło
i dobrze bawisz się,
uśmiechnij się do wszystkich
i zaklaszcz w ręce swe.
If you’re happy
and you know it
If you’re happy and you know it, clap your hands.
If you’re happy and you know it, clap your hands.
If you’re happy and you know it,
then your face will surely show it,
If you’re happy and you know it, clap your hands.
If you’re happy and you know it, stomp your feet.
If you’re happy and you know it, stomp your feet.
If you’re happy and you know it,
then your face will surely show it,
If you’re happy and you know it, stomp your feet.
If you’re happy and you know it, shout „Hurray!” (hoo-ray!)
If you’re happy and you know it, shout „Hurray!” (hoo-ray!).
If you’re happy and you know it,
then your face will surely show it,
If you’re happy and you know it, shout „Hurray!” (hoo-ray!).
If you’re happy and you know it, do all three.
If you’re happy and you know it, do all three.
If you’re happy and you know it,
then your face will surely show it,
If you’re happy and you know it, do all three
Zestaw ćwiczeń .• szarfy
– „Mijanka” – ćwiczenia orientacyjno–porządkowe. Dzieci stoją w dwóch szeregach na przeciwległych końcach sali, na wyznaczonych liniach. Na sygnał dzieci z każdego szeregu zamieniają się miejscami, mijając się w biegu. Wygrywa szereg, który szybciej wykona bieg i ustawi
się w szeregu.
– „Uciekaj myszko do dziury” – ćwiczenia z elementem czworakowania. Połowa dzieci staje w kręgu, trzyma się za ręce i unosi je tak, aby można było swobodnie przebiegać pod nimi na czworakach. Pozostałe dzieci są myszkami – wbiegają do środka kręgu i z niego wybiegają. Na hasło: kot!
krąg się zamyka. Tworzące go dzieci przysiadają, a złapane myszki powiększają krąg.
– „Kto silniejszy” – ćwiczenia siłowe – mocowanie. Dzieci w parach siedzą przodem do siebie w siadzie rozkroczny, mają stopy zwarte ze stopami współćwiczącego, wspólnie trzymają oburącz szarfy za końce. Jedno z ćwiczących dzieci odchyla się do leżenia na plecach i przeciąga współćwiczącego do skłonu w przód, po czym dzieci zamieniają się. Na hasło: Kto silniejszy! przeciągają się i odchylają do tyłu w tym samym momencie.
– „Dobierz sobie parę” – zabawa bieżna. Na sygnał dzieci rozbiegają się w dowolnych kierunkach, a na polecenie N. dobierają się parami.
– Marsz po kole i śpiew znanej dzieciom piosenki
Kulturalny wieczór Maciejka Mazan
– Jacuś, pobaw się ze mną – poprosiła Nikola.
Jacuś nie bardzo miał ochotę, ale tego dnia w przedszkolu było mało dzieci i zaczęło mu się nudzić.
– No trudno – powiedział. – A w co?
– W kulturalny wieczór. Ja będę wielką damą, tak jak moja mama, a ty będziesz moim
narzeczonym.
– Wykluczone – oznajmił Jacuś i zrobił w tył zwrot.
– I zabierzesz mnie do cukierni na tort i ciastka z kremem! – dodała Nikola.
Jacuś Placuś bardzo lubił wszelkie słodycze, a zwłaszcza ciasta.
– A będzie tort czekoladowy? – spytał.
– Co tylko zechcesz – obiecała słodko Nikola.
Więc Jacuś niechętnie wrócił.
– A teraz weź mnie pod rękę – rozkazała Nikola.
– Dlaczego? – jęknął Jacuś.
– Bo tak jest kulturalnie. Poza tym będziemy mówić „proszę uprzejmie” i „dziękuję uprzejmie”, ponieważ to też jest kulturalne.Jacuś wziął Nikolę pod rękę i podszedł z nią do stolika.
– I co teraz? – spytał.
– Teraz przychodzi kelner, a my zamawiamy ciastka – wyjaśniła Nikola. – Ja poproszę uprzejmie cztery rurki, pięć kawałków szarlotki i wuzetkę, ale małą, bo muszę dbać o linię, jak moja mama.
– A ja… – zaczął Jacuś.
– I jeszcze koktajl śmietankowo-truskawkowy! – wpadła mu w słowo Nikola.
– A ja poproszę tort czekoladowy…
– Opowiedz mi, jak ci minął dzień – przerwała mu Nikola.
– Przecież dzień jeszcze nie minął – zdziwił się Jacuś.
– Wiem, ale to kulturalnie tak spytać – oznajmiła Nikola.
– Oho – odezwał się Bobek, który akurat przechodził obok nich. – Jacuś, co robisz?
– Idź stąd – rzuciła Nikola. – Jacuś jest zajęty.
– Jacuś, nie pokopiemy piłki? – spytał Bobek.
– Za moment – wymamrotał Jacuś. – Tylko zjem tort.
Bobek zrobił wielkie oczy.
– Jaki tort? Tu gdzieś dają tort?
– Rany, Bobek! Jak ty wolno myślisz! My się tak bawimy! – wrzasnęła Nikola.
Bobek wzruszył ramionami i poszedł sobie.
– No to jak ci minął ten dzień? – spytała znowu Nikola.
– Tak sobie… – zaczął Jacuś, ale Nikola mu przerwała:
– O, są moje ciastka! Dziękuję, dziękuję uprzejmie!
– A ja chciałbym tort – wymamrotał markotnie Jacuś.
– No już, masz ten swój tort – zirytowała się Nikola i postawiła przed nim plastikowy klocek.
A potem zaczęła udawać, że zjada ciastka, głośno mlaszcząc.
– Wiesz co, Nikola… – zaczął Jacuś, lecz nie skończył.
– Ale pięknie wygląda ten twój torcik! – wrzasnęła Nikola. – Dasz kawałek?
I zanim Jacuś zdążył coś powiedzieć, zabrała mu cały klocek!
Tego było już za wiele. Jacuś potrafił wiele znieść, lecz nie mógł tolerować tego, że ktoś
zabiera mu tort, nawet na niby!
– Dość tego – powiedział i wstał. – Już się nie chcę z tobą bawić.
– Siadaj! – rozkazała Nikola. – Natychmiast siadaj! To, co zrobiłeś, było bardzo niekulturalne!
– To ty jesteś niekulturalna! – zdenerwował się Jacuś. – Mlaszczesz przy jedzeniu, nie słuchasz, co mówię, ciągle mi przerywasz i obraziłaś mojego kolegę! Dziękuję uprzejmie za taki kulturalny wieczór! I poszedł sobie. Postanowił, że nie będzie się już bawić z Nikolą – no, chyba że Nikola zachowa się kulturalnie i przypomni sobie, że oprócz „proszę uprzejmie” i „dziękuję uprzejmie” istnieje jeszcze słowo „przepraszam”…
Rozmowa na temat opowiadania. N. zadaje pytania dotyczące tekstu, np.: W co Nikola chciałasię bawić z Jackiem? Jak w zabawie miały zachowywać się dzieci? Czy Nikola zachowywała się w sposób kulturalny? Co zrobił na koniec Jacek?
• „Co to znaczy być kulturalnym?” – burza mózgów. N. zadaje pytanie, dzieci odpowiadają,
wszystkie odpowiedzi są dobre. N. może je zapisywać na tablicy. Na koniec wraca do tych wszystkich odpowiedzi, systematyzując wiedzę dzieci. Razem tworzą „Kodeks kulturalnych przedszkolaków”. Wiem, jak trzeba się zachować w różnych sytuacjach.
Znam i stosuję zwroty grzecznościowe. Słucham rodziców, nauczycieli, wychowawców i wszystkich, którzy ukazują mi prawdę – jestem im posłuszny.
Współtworzę zasady dobrego zachowania w grupie.
Podejmuję w grupie zadania służące dobru innych i mojemu.
Dbam o mienie przedszkola.
Bawię się i pracuję z każdym.
Słucham innych, czekam na swoją kolej.
• „Magiczne słowa” – zabawa dydaktyczna. N. przedstawia dzieciom sytuacje, a one mają
określić jakich kulturalnych (magicznych) słów należy użyć.
Co mówi dziecko, gdy wchodzi do szatni w przedszkolu?
Co mówimy, gdy wychodzimy z przedszkola?
Co mówimy, gdy prosimy o dokładkę obiadu?
Co mówimy, gdy dostaniemy ciastko?
Co mówimy, gdy koleżanka lub kolega częstuje nas cukierkiem?
Co mówimy, gdy kogoś niechcący popchniemy?
Co mówimy, gdy musimy komuś przerwać rozmowę, żeby poinformować o czymś ważnym?
Na koniec N. przyczepia na tablicy trzy napisy do czytania globalnego: dziękuję, przepraszam, proszę.
wiodąca aktywność: muzyczno-ruchowa
CELE OGÓLNE: wprowadzanie pojęć określających cechy: lukrowana, kajmakowy, faszerowane; kształcenie umiejętności tworzenia wyrażeń poprawnych gramatycznie; wprowadzanie atmosfery radości; zachęcanie do celebrowania ważnych wydarzeń w gronie rodziny, grupy przedszkolnej itp.
. Praca z KP3.56 – ćwiczenia w czytaniu, następstwo czasu, dobieranie podpisów do obrazków, pisanie cyfr w kratkach, rysowanie baranka.
„Mazurkowe wzorki” – zabawa grafomotoryczna. Praca z CziP60 – ćwiczenia
w czytaniu, ćwiczenia percepcji wzrokowej i logicznego myślenia.
• „Na ludową nutę” – zabawy muzyczno-ruchowe.
– „Zaganiamy owce” – zabawa rytmiczna. Każde dziecko ma woreczek. Przy melodii „Klepanego” podają sobie woreczki w rytmie ćwierćnut – przy melodii A w prawo, a przy melodii B w lewo. • woreczek dla dziecka, CD2.23
– „Klepany” – wprowadzenie piosenki. • CD2.23
Klepany
sł. i muz. tradycyjne
Owczarzyczek nasz
wygnał owce wczas,
a ja za nim ze śniadaniem,
a on uciekł w las.
Dzieci, recytując za N. słowa (wersami), biegają drobnymi krokami i robią zeskok na każdą półnutę.
trucht zeskok trucht zeskok trucht trucht trucht zeskok
O-wcza-rzy czek nasz wy-gnał ow-ce wczas a ja za nim ze śnia-da-niem a on u-ciekł w las
Podczas melodii B (bez śpiewu) dzieci poruszają się po obwodzie koła cwałem bocznym.
– Wprowadzenie ruchu do tańca. Dzieci dobierają się w pary, stają twarzami do siebie.
Owcza Uderzenie dłońmi w uda (1).
rzyczek Klaśnięcie w dłonie (2).
nasz Klaśnięcie prawą ręką w prawą dłoń partnera i przytrzymanie ruchu na jego dłoni (3).
wygnał Jak 1.
owce Jak 2
wczas. Klaśnięcie lewą ręką w dłoń partnera i przytrzymanie ruchu (4).
A ja za nim Jak 1 i 2.
ze śniadaniem, Jak 3 i 4, ale bez zatrzymania ruchu.
a on uciekł Jak 1 i 2.
w las. Klaśnięcie dłońmi w dłonie partnera (prawą w lewą i lewą w prawą).
Ruch do melodii A jest za każdym razem taki sam. Podczas melodii B w kolejnych powtórzeniach dzieci: poruszają się parami krokiem dostawnym po obwodzie koła w pierwszym kierunku tańca(do wyboru: w prawo lub w lewo), stojąc twarzami do siebie i trzymając się za ręce;
• „Muffinki – zajączki” – działanie dzieci. Dzieci pod nadzorem N. przygotowują ciasteczka według poniższego przepisu. • produkty według przepisu, miski, mikser, foremki do muffinek, łyżki, biały karton, nożyczki
Przepis :
Składniki suche: Składniki mokre:
1,5 szkl. mąki pszennej 1 jajko
2 łyżki brązowego cukru 150 ml oleju
2 łyżki kakao 1,5 szkl. jogurtu naturalnego (400 ml)
2 łyżeczki proszku do pieczenia
szczypta soli Do ozdobienia:
½ szkl. cukru pudru lukier lub polewa z białej czekolady
½ tabl. gorzkiej czekolady lentilki, spaghetti, pisaki cukrowe
Przygotowanie: łączymy ze sobą składniki suche – przesiewamy mąkę, dodajemy sól, kakao i proszek do pieczenia, cukier puder, brązowy cukier, startą czekoladę i wszystko mieszamy. Do osobnej miski wbijamy jajko. Do niego dolewamy olej i jogurt – miksujemy. Składniki mokre wlewamy do suchych i dokładnie mieszamy. Masę nakładamy do foremek, do 2/3 wysokości. Pieczemy 20–30 min w 170˚ w piekarniku z termoobiegiem. Z porcji wychodzi 12 babeczek. Z kartonu wycinamy kształt zajęczych uszu. Muffiny polewamy lukrem, wkładamy uszy; z lentilek robimy oczy i nos, a z makaronu spaghetti wąsy. Wąsy można też namalować pisakami.
Na wielkanocnym stole
wiodąca aktywność: muzyczno-ruchowa
CELE OGÓLNE: poznanie tradycji związanych z Wielkanocą; wyrażanie radości z uczestnictwa w zabawach muzyczno-ruchowych; rozwijanie percepcji wzrokowej podczas uzupełniania brakujących elementów na obrazku przedstawiającym wielkanocny stół; kształtowanie właściwej postawy ciała, rozwijanie wielu grup mięśniowych, rozwijanie umiejętności czworakowania, ćwiczenia przeciw płaskostopiu;
rozwijanie umiejętności społecznych; rozwijanie koordynacji wzrokowo-słuchowo-ruchowej
Praca w KP3.48 – rozwój społeczny. Rozwijanie percepcji wzrokowej podczas
uzupełniania brakujących elementów na obrazku przedstawiającym wielkanocny stół.
• „Prawda – fałsz” – zabawa dydaktyczna. N. mówi zdanie, zaś dzieci określają, czy jest ono prawdziwe, czy fałszywe. Jeżeli zdania są fałszywe, to dzieci mówią, jak powinny brzmieć.
Święta Wielkanocne kojarzą się nam z choinką i św. Mikołajem.
Do koszyczka wkładamy żelki, cukierki czekoladowe i chrupki.
Mazurki i baby to najpopularniejsze ciasta wielkanocne.
Święta Wielkanocne zawsze odchodzimy latem.
Domy na Święta Wielkanocne ozdabiamy jemiołą i suszonymi trawami.
Na palmową niedzielę robimy palemki.
Najważniejszym posiłkiem w czasie Świat Wielkanocnych jest wielkanocne śniadanie.
Przy wielkanocnym stole szykujemy miejsce dla nioczekiwanego gościa.
Nasz stół wielkanocny
haftowany w kwiaty.
W borówkowej zieleni
listeczków skrzydlatych,
lukrowana baba
rozpycha się na nim,
a przy babie –
mazurek w owoce przybrany.
Palmy pachną jak łąka
w samym środku lata.
Siada mama przy stole,
A przy mamie tata.
I my.
Wiosna na nas
zza firanek zerka,
a pstrokate pisanki
chcą tańczyć oberka.
Wpuśćmy wiosnę,
Niech słońcem
zabłyśnie nad stołem
w wielkanocne świętowanie
jak wiosna wesołe!
Rozmowa na temat wiersza. N. zadaje dzieciom pytania: Jak wygląda w wierszu stół wielkanocny? Czym jest udekorowany? Co stoi na nim? Kto siada przy stole? Kto zerka na wszystkich zza firanek?
• „Śmigus-dyngus” – zabawy muzyczno-ruchowe przy piosence •
W Poniedziałek Wielkanocny Dzieci poruszają się po sali w dowolnych kierunkach –
wiatr poganiał chmurki, dmuchają, aby rozpędzić chmurki.
by zrosiły ciepłym deszczem
zajączka i kurki. Stają w miejscu i rękoma naśladują spadający deszczyk.
Schował się zajączek w trawie, a kurki w kurniku. Dzieci przykucają i się rozglądają.
Czy to deszcz, czy śmigus-dyngus, wietrzyku – psotniku? Dzieci rozkładają ręce i dziwią się.
Śmigus-dyngus to zabawa. Dzieci tworzą koło i poruszają się raz w prawą, raz w lewą stronę
Śmigus z lewa, dyngus z prawa. krokiem dostawnym.
Chociaż w butach chlupie woda, chować się po kątach szkoda. Naśladują chlapanie butami w kałuży
CELE OGÓLNE: rozwijanie sprawności w dodawaniu i odejmowaniu; kształtowanie myślenia operacyjnego; podtrzymywanie tradycji związanej z Wielkanocą; uświadamianie symboliki koszyka wielkanocnego i jego roli w tradycji.
. Praca z KP3.55 – rysowanie po śladzie, kolorowanie, czytanie, przeliczanie, kreślenie cyfr. Praca z L59 – ćwiczenia w dodawaniu i odejmowaniu, ćwiczenia w logicznym myśleniu; pisanie cyfr w liniaturze.
• „Jaka to piosenka?” – zabawa słuchowa. Wybrane dziecko nuci na głosce m melodię dowolnej piosenki poznanej w przedszkolu/szkole i wystukuje jej rytm za pomocą kołatki. Pozostałe dzieci, jeśli rozpoznają piosenkę, zaczynają cicho śpiewać. Nucące dziecko daje znak, czy pozostałym udało się rozpoznać tytuł. Jeśli tak, wszystkie dzieci głośno śpiewają piosenkę. •
• „Wielkanocny koszyczek” – rozmowa z dziećmi. Przed dziećmi stoi udekorowany koszyk wielkanocny. Wszystkie elementy potrzebne do włożenia do koszyczka leżą obok. Dzieci dobierają do elementów etykiety – wyrazy trudne (chleb, kiełbasa, sól) starają się przyporządkować dzieci zdolne. Pozostałe dopasowują chętni (ser, pisanki, baranek, jajka, barwinek). Dzieci wkładają do koszyczka po jednym przedmiocie, uzasadniając, dlaczego akurat on powinien się w nim znaleźć. Jeśli nie wiedzą, N. pomaga w doborze, wyjaśniając symbolikę:
– Jajko – symbol nowego życia, odrodzenia, zwycięstwo życia nad śmiercią. Podczas śniadania
wielkanocnego dzielimy jajko na tyle części, ile jest osób przy stole, i składamy sobie życzenia.
– Baranek – symbol zmartwychwstałego Jezusa.
– Chleb – symbol ciała Chrystusa, to pokarm niezbędny do życia, symbolizuje dostatek.
– Sól – symbol gościnności (witanie chlebem i solą). Kiedyś wierzono, że sól odstrasza zło.
– Kiełbasa – symbol obfitości i dostatku.
– Ser – symbol przyjaźni człowieka z przyrodą (wkładany do koszyka tylko w niektórych regionach).
– Ciasto – symbol naszych umiejętności i talentów.
– Chrzan – symbol zdrowia i siły fizycznej. •
• „W wielkanocnym koszyku” – zabawy matematyczne. Dzieci siedzą w kilkuosobowych
zespołach tak, by w każdym były osoby o różnym poziomie umiejętności. Każde dziecko ma podkładkę, 2 miseczki z 2 rodzajami liczmanów (po 10), znaki i liczby (np. z Alfabetu). Dla całej grupy są 2 kostki, każda w innym kolorze. N. proponuje zabawę w liczenie jajek w koszyczkach. Układa zadanie: Jurek włożył do koszyka tyle jajek (rzut kostką), a Zosia dołożyła jeszcze tyle (rzut kostką). Policzcie, ile to razem, i zapiszcie liczbami oraz znakami. Każde dziecko liczy na swoim poziomie – dzieci zdolne w pamięci, młodsze lub słabo liczące na palcach albo z wykorzystaniem liczmanów. Dzieci zdolne pomagają pozostały w swoim zespole. N. podaje kolejne zadania: Mama dołożyła jeszcze tyle (rzut 1 kostką) jajek. Ile było razem? Jurek wyjął z koszyka tyle jajek (rzut kostką). Ile jajek zostało w koszyku? Dzieci wykonują analogiczne czynności jak poprzednio. N. prowadzi zabawę tak, by dzieci raz dodawały, raz odejmowały
(rzut 2 kostkami jest tylko za pierwszym razem, potem rzuca tylko 1 kostką). •
„Koszyczek – króliczek” – zabawa plastyczno-konstrukcyjna. Z kartki A4 dzieci robią kwadrat, przytrzymując róg palcem i zaginając dłuższy bok do krótszego. Niepotrzebną część odcinają. Po rozłożeniu dzielą kwadrat na 6 jednakowych pól, zaginając – składają na 3 części wzdłuż, rozkładają i składają na 3 części w poprzek. Nacinają środkowe zagięcia na 2 przeciwległych bokach. Boki nienacięte sklejają pod kątem z bokami naciętymi. Wycinają koło o średnicy 5–6 cm i dorysowują oczy, nos, usta, doklejają wąsy – powstaje twarz królika, którą naklejają w środku koszyczka. Wycinają wysokie, wąskie uszy i naklejają od środka nad głową. Na końcu robią pałąk koszyczka z paska papieru. • kolorowe kartki A4, nożyczki, klej, mazaki
Wielkanocny koszyczek
wiodąca aktywność: matematyczno-przyrodnicza
CELE OGÓLNE: poznanie tradycji związanych z Wielkanocą; rozwijanie koordynacji wzrokowo-słuchowo-ruchowej; rozwijanie percepcji wzrokowej; opowiadanie treści obrazka; rozwijanie umiejętności przeliczania w zakresie 8 i operowania symbolem liczby; rozwijanie logicznego myślenia; rozwijanie małej motoryki
. Praca w KP3.47 – rozwijanie percepcji wzrokowej, opowiadanie treści obrazka.
Praca w ZG60 – ćwiczenia grafomotoryczne, rozwijanie małej motoryki.
• „Liczymy pisanki” – zabawa dydaktyczna. N. przygotowuje szablony pisanek lub liczmany – dla każdego dziecka po 10 sztuk. Dzieci operują, manipulują liczmanami i rozwiązują treść zadań. Podpisują rozwiązanie za pomocą cyfr lub narysowanych kresek.
– Ala do koszyka włożyła 3 pisanki. Zosia dołożyła jeszcze 4. Ile pisanek jest w koszyku?
– Zosia włożyła do koszyka 2 pisanki. Asia włożyła 3 pisanki. Przyszedł Staś i włożył jeszcze 2 pisanki. Ile pisanek jest w koszyku?
– Mama pomalowała 3 pisanki. Tata pomalował 3 pisanki. Ich synek pomalował tylko 1. Ile pisanek pomalowali razem?
– W koszyku było 10 jajek do malowania pisanek. Przyszedł Krzyś i potłukł 2 jajka. Ile jajek pozostało w koszyku?
Kolejne zadania N. może tworzyć według własnego pomysłu. Młodsze dzieci liczą w mniejszym zakresie, np. do 5. Dzieci zdolne wykorzystują cyfry do podpisania działań.
CELE OGÓLNE: wprowadzenie pojęć pisanki, kraszanki; kształtowanie umiejętności tworzenia fabuły opowiadania; rozwijanie wyobraźni dzieci; rozwijanie umiejętności czytania; podtrzymywanie tradycji związanej z Wielkanocą.
. Praca z KP3.54 – ćwiczenia w czytaniu i liczeniu, kolorowanie według instrukcji,
logiczne myślenie. Praca z CziP59 – rysowanie po śladzie, kreślenie ornamentów, pisanie wyrazów po śladzie.
Czym są pisanki?
Jakie metody ozdabiania jajek znacie?
W jaki sposób wy wykonujecie pisanki?
kraszanki – by jajka uzyskały pożądany kolor gotuje się je w naturalnych wywarach, np. z buraka, cebuli czy żyta
oklejanki – są to jajka otoczone włóczką, tkaniną lub płatkami kwiatów
nalepianki – to jajka, na które przykleja się wycinanki z kolorowego papieru
drapanki – wzory wydrapuje się ostrym narzędziem na wcześniej zabarwionej skorupce
zdobione woskiem – za pomocą szpilki na jajko nanoszony jest gorący wosk, tworząc wzory.
• „Wzory na pisankach” – zabawa konstrukcyjna. Każde dziecko ma owal wielkości kartki A4 (to pisanka) i kolorowe kartki. Z kolorowych kartek przygotowuje prostokąty, kwadraty i trójkąty (kilka z każdego kształtu i koloru) przez wielokrotne składanie i rozcinanie papieru. Kształty będą naklejane w formie wzorów rytmicznych na owalu, więc muszą być nieduże. Kartkę najlepiej jest podzielić na cztery części i z każdej zrobić inne kształty: prostokąty – składamy 5 razy na pół; kwadrat – robimy z prostokąta przez przytrzymanie palcem 1 rogu i dołożeniem boku krótszego do dłuższego oraz odcięcie wystającej części, a następnie powstały kwadrat składamy jeszcze 4 razy (odciętą część też wykorzystujemy do zrobienia kwadratów); trójkąt –początek tak jak kwadrat, a potem kwadrat składamy po przekątnej i powstały trójkąt składamy ok. 5 razy. Aby dzieciom było łatwiej, po każdym zagięciu można rozcinać kartki po linii zagięcia.
Dzieciom młodszym pomaga N. lub rozdaje już przygotowane elementy. Gdy figury będą gotowe, dzieci na swoich pisankach układają wzory – jeden z trójkątów, jeden z kwadratów, jeden z prostokątów.
• „Zajączek rozdaje jajka” – zabawa z dzieckiem zdolnym
. Dziecko ma do dyspozycji 18 spinaczy do bielizny, 2 wąskie paski papieru, trójkąt, kwadrat, pięciokąt, sześciokąt. N. prosi o przeliczenie spinaczy – jajek, a następnie opowiada o wielkanocnym zajączku, który rozdawał jajka:
Zajączek chciał, by każde dziecko miało tyle samo jajek. Poszedł do domu, w którym było
6 dzieci – dziecko bierze sześciokąt i przypina po tyle samo spinaczy na każdym boku. Przelicza, po ile jajek dostało każde dziecko, i układa działanie (także liczbę dwucyfrową). W opowiadaniu zajączek chodzi do kolejnych domów, w których jest pięcioro, czworo, troje i dwoje dzieci. Czynności w każdym etapie są analogiczne
CELE OGÓLNE: rozwijanie słownika czynnego, przewidywanie następstw wydarzeń; poznanie tradycji związanych z Wielkanocą; wyrażanie radości z uczestnictwa w zabawach ruchowych; rozwijanie percepcji wzrokowej i słuchu fonemowego; wyrażanie radości z uczestnictwa w zabawach plastycznych.
• Praca w KP3.46 – rozwijanie percepcji wzrokowej i umiejętności językowych. Dzieci skreślają produkty, z których nie zostały zrobione potrawy. Dzielą nazwy potraw na sylaby i kolorują właściwą liczbę kwadratów. Znajdują i podają po jednym przykładzie rymów do podanych nazw.
• „Liczymy zajączki” – zabawa dydaktyczna. Każde dziecko dostaje kartkę z czterema symbolicznie narysowanymi zającami. N. prosi dzieci o wykonanie następujących poleceń:
Dorysuj 2 zające. Ile zajączków masz na kartce?
Dorysuj jeszcze jednego zająca! A teraz, ile masz zajączków na kartce?
Skreśl tyle zajączków, aby na kartce zostało ich tyle, ile masz lat!
• „Z mamą i tatą w kuchni” – historyjka obrazkowa. N. przygotowuje obrazki z historyjką obrazkową, np.:
1. Tata przynosi siatki z zakupami, mama stoi w kuchni, a dziecko rysuje przy stole.
2. Tata wkłada do lodówki produkty, mama ma przygotowane na stole urządzenia kuchenne: mikser, miski, formy do ciasta i inne, dziecko myje ręce.
3. Przy stole siedzi cała rodzina: tata kroi sałatkę, mama mikserem w misce robi ciasto, a dziecko dekoruje mufinki.
4. Na stole leży wiele przygotowanych potraw wielkanocnych, tata ustawia talerze, dziecko przynosi kwiaty, zaś mama wyjmuje z piekarnika wielkanocną babkę.
N. prosi dzieci, by opowiedziały, co przedstawiają obrazki ułożone w przypadkowej kolejności. Następnie prosi o ułożenie ich zgodnie z kolejnością wydarzeń. Na koniec zadaje dzieciom pytanie: Jak u Was wyglądają przygotowania do świąt?
• „Kroimy wyrazy” – zabawa dydaktyczna. N. podaje wyrazy związane ze Świętami Wielkanocnymi: Wielkanoc, święta, jajko, pisanki, palma, życzenia, kurczaczek, zajączek, baranek oraz te przedstawione we wcześniejszej zabawie na obrazkach. Zadaniem dzieci jest powiedzieć, ile sylab mają te wyrazy i tyle samo razy klasnąć w ręce.
• „Wielkanocny mazurek” – pieczemy ciasto. N. przygotowuje produkty i narzędzia kuchenne, potrzebne do upieczenia ciasta. Dzieci, ubrane w fartuszki, pamiętają o umyciu rąk przed zajęciem. Dzieci razem z N. przygotowują ciasto zgodnie z poniższym przepisem:
Kruche ciasto na mazurek:
– 300 g mąki,
– kostka masła,
– 100 g cukru pudru,
– 2 żółtka,
– 2 łyżki śmietany (można zastąpić trzecim żółtkiem)
Dzieci wspólnie z N. siekają na stolnicy mąkę z masłem i cukrem. Następnie dodają żółtka i śmietanę i całość ugniatają. Ugniecione ciasto schładzają w lodówce przez godzinę. Po wyjęciu ciasta układają je w dużej formie tak, żeby miało niewielkie brzegi (zapobiegną wypłynięciu masy kajmakowej). Nakłuwają ciasto widelcem, a następnie z pomocą N. pieką 12–20 minut w 200°C.
Wystudzone ciasto polewają roztopionymi krówkami albo gotową masą kajmakową z puszki.
wiodąca aktywność: społeczno-emocjonalna
CELE OGÓLNE: kształtowanie wartości związanej z wyrażaniem i przeżywaniem radości; rozwijanie słownika czynnego; poznanie tradycji związanych z Wielkanocą; wyrażanie radości z uczestnictwa w zabawach plastycznych; rozwijanie percepcji wzrokowej, kodowanie i odkodowywanie; kształtowanie właściwej postawy ciała, rozwijanie wielu grup mięśniowych, rozwijanie umiejętności czworakowania, ćwiczenia przeciw płaskostopiu; poznanie różnych rodzajów jajek i ptaków, które je znoszą.
• „Dlaczego przed Wielkanocą malujemy jajka? – zabawa słownikowa. Dzieci opowiadają o zwyczajach malowania pisanek, jakie są u nich w domach. Następnie N. opowiada o tradycji związanej z malowaniem pisanek, wykorzystując przy tym wiadomości z różnych źródeł (internet, książki, obrazki) lub przygotowuje prezentację, która opowiada o różnych technikach dekoracji jajek wielkanocnych. • prezentacja na temat tradycji malowania jajek.
„Pisanki” – Dorota Gellner
Patrzcie,
ile na stole pisanek!
Każda ma oczy
malowane,
naklejane.
Każda ma uśmiech
kolorowy
i leży na stole grzecznie,
żeby się nie potłuc
przypadkiem
w dzień świąteczny.
Ale pamiętajcie!
Pisanki
nie są do jedzenia
Z pisanek się wyklują
świąteczne życzenia!
Rozmowa na temat wiersza. N. zadaje dzieciom pytania: Jak wyglądały pisanki? Gdzie one leżały? Dlaczego nie je się pisanek? Czy u Was w domu już zrobiliście pisanki?
• „Wielkanocne pisanki” – zabawa dydaktyczna. N. przygotowuje 10 (wyciętych z kartki min. A4) szablonów jajek. Każdy powinien być inny, jeśli chodzi o kolor i wzór. N. przecina jajka na pół – w pionie, poziomie, liniami szarpanymi, falistymi itd. Rozsypuje na dywanie połówki jajek i prosi dzieci, aby znalazły połówki tego samego jajka. Dzieci układają je, przeliczają i opowiadają o cechach pisanek.
• Praca w KP3.45 – rozwijanie percepcji wzrokowej, ćwiczenia grafomotoryczne.
GRUPA 6-LATKÓW
Palmy wielkanocne – Poniedziałek 29,03,2021
wiodąca aktywność: społeczno-emocjonalna
CELE OGÓLNE: wprowadzenie pojęcia palma; poznanie tradycji święcenia palm wielkanocnych; doskonalenie umiejętności pracy w zespołach; uświadamianie roli i znaczenia tradycji.
• Praca z KP3.53 – uzupełnianie ilustracji i wypowiedzi na jej temat, ćwiczenie spostrzegawczości.
• „Bazie i palma” – słuchanie bajki, rozmowa na podstawie jej treści. Bazie i palma Urszula Kamińska
Nadeszła wiosna. W parku nad stawem rozkwitła wierzba. Jej cienkie gałązki były pełne puchatych bazi, nazywanych kotkami. Dzień był słoneczny i dosyć ciepły jak na połowę marca. Dlatego zaraz po śniadaniu przedszkolaki wybrały się na spacer do parku. Gdy szły drogą nad stawem, zauważyły kwitnącą wierzbę.
– Ojej, ile bazi – zawołał Krzyś.
– A jakie puchate i delikatne! Wyglądają jak małe kotki – dodała Ania, dotykając jednej
z nich.
– Może ułamiemy sobie trochę do wazonu? – zaproponował Filip.
– W żadnym wypadku – powiedziała pani. – Pomyślcie, co by było, gdyby każdy, komu się podoba, rwał sobie z parku gałązki?
– Za miesiąc nie byłoby połowy drzewa! A ile powstałoby przy tym zniszczeń – przestrzegła Ala. Kiedy jednak dzieci wróciły do przedszkola, czekała na nie wyjątkowa niespodzianka! W glinianym wazonie stały świeżutkie gałązki bazi. To pani kucharka przyniosła je z przydomowego ogródka. Rosła w nim bowiem stara wierzba, która jak co roku rozkwitła na wiosnę. Delikatnie, specjalnym sekatorem pani kucharka ucięła z niej trochę gałązek dla przedszkolaków.
– Jakie śliczne te nasze bazie! – ucieszył się Jasiek.
Ania delikatnie przytuliła policzek do wierzbowych kotków i stwierdziła z zadowoleniem:
– Teraz to już naprawdę wiosna zawitała do naszego przedszkola!
– Jeśli chodzi o nasze bazie, to mam pewien plan… – powiedziała pani.
– Jaki? – pytały zaciekawione dzieci.
– Dowiecie się tego jutro po śniadaniu – usłyszały.
Potem były obiad, zabawa, podwieczorek i kolejny dzień w przedszkolu dobiegł końca.
Dzieci wychodziły z rodzicami do domu, a bazie odprowadzały je wzrokiem.
– Ale cicho i smętnie się tu zrobiło, a było tak wesoło – odezwała się jedna z nich.
– Zawsze tak jest, kiedy dzieci wracają do domu – odparła rozłożysta palma stojąca na podłodze w dużej brązowej donicy.
Bazie spojrzały w jej kierunku, zdumione, a jedna z nich zapytała z zainteresowaniem:
– Jak się nazywasz, piękna roślino?
– Pierwsze słyszę, że ktoś mnie nie zna! – obruszyła się palma. – Ale nie dziwię się, wyrosłyście dopiero tej wiosny i to na byle wierzbie, więc skąd możecie wiedzieć, kim jestem – prychnęła. – Jestem palmą daktylową. Pochodzę z ciepłych, egzotycznych krajów. Moje kuzynki rosną w Afryce, Azji, Ameryce, a nawet w Australii. Najstarsze z nich mają po 100 lat, a najwyższe są wysokości dziesięciopiętrowego wieżowca! Do tego kwitną i dają słodkie owoce – daktyle. W gorących krajach ofiarowują ludziom cień i ochłodę. No cóż, przy mnie wypadacie mało ciekawie. – Pewnie teraz zadarłaby nos, gdyby palmy miały nosy… Wierzbowe kotki słuchały opowieści palmy, a puchate kubraczki aż jeżyły im się ze zdumienia. Słychać było ich pełne podziwu westchnienia:
– Nie dość, że taka piękna i duża, to jeszcze ogromnie pożyteczna…
– I jaka światowa. Kuzynów ma dosłownie wszędzie! Do tego daje słodkie owoce…
Wkrótce bazie trochę posmutniały, bo zaczęły porównywać się z palmą:
– My przy niej jesteśmy nikim. Malutkie, kosmate i w szaroburych kubraczkach… Do czego mogłybyśmy się przydać ludziom…
Narzekały tak jeszcze przez chwilę, ale wkrótce za oknem pociemniało, na niebo wypłynął księżyc i utulił je do snu. W nocy śniło im się, że zaczynają rosnąć, stają się palmami i wyrastają na nich słodkie daktyle. W sen zapadła także dumna palma. Śniła, że szumi z siostrami w zielonej oazie na gorącej pustyni, gdzie daje cień wędrującym karawanom. Tak naprawdę nigdy nawet nie widziała tych miejsc. Z dalekich krajów pochodziła tylko pestka, z której wyrosła. Może to przez tę tęsknotę bywała samolubna i grymaśna. Minęła noc, a rankiem w przedszkolu znów zaroiło się od dzieci. Po śniadaniu pani rozdała wszystkim kolorowe bibułki, kleje, nożyczki i przedszkolaki robiły wiosenne kwiatki. Powstało ich tyle, że każdy stolik wyglądał jak mała kwitnąca łąka. Gdy kwiatki były już gotowe, pani wyciągnęła z szafki szpulkę cienkiego drutu, drewniane patyczki, wstążeczki oraz pudełko suchych traw i kłosów. A pan dozorca przyniósł kilka gałązek zielonego bukszpanu – ozdobnego krzewu o drobnych lśniących listkach, który rósł w ogródku. Pani wzięła jeden z patyczków, przyłożyła do niego gałązkę bukszpanu, kwiatek, kłos i zapytała, uśmiechając się tajemniczo:
– Jak myślicie, co będziemy dzisiaj robić?
– Może palmy wielkanocne? – spytał nieśmiało Kuba. – Robiłem je rok temu z dziadkami. Potrzebne nam były wtedy właśnie takie kijki, bibuła, kłosy i bazie!
– Brawo! Tak. I właśnie do tego wykorzystamy nasze bazie! – Pani się uśmiechnęła.
Wkrótce bazie znalazły się na stolikach w sali, a przedszkolaki z ochotą zabrały się do pracy. Każda palma była piękna i inna od pozostałych, bo wykonana według własnego pomysłu. Jednak wszystkie miały coś wspólnego – srebrzyły się na nich puszyste wierzbowe kotki w szarych kubraczkach, radośnie szczebiocząc:
– Och! To wprost nie do uwierzenia, jak pięknie wyglądamy. I nazywają nas palemkami!
– Jeszcze wczoraj zazdrościłyśmy palmie daktylowej urody i słodkich owoców. A dziś same stałyśmy się piękne i pożyteczne! Nawet pani mówiła, że żadne Święta Wielkanocne nie mogą się obejść bez palemek. Po obiedzie palemkami przystrojono sale. Podziwiał je każdy, kto odwiedzał przedszkole, a na palmę daktylową prawie nie zwracano uwagi. Było jej strasznie przykro, narzekała więc cicho:
– Kto by pomyślał! Wczoraj szare, niepozorne bazie, a dziś śliczne wielkanocne palemki.
Gwiazdy przedszkola! Miło byłoby się z nimi zaprzyjaźnić. Tylko po co im teraz taka przyjaciółka jak ja, która jeszcze wczoraj zadzierała nosa? Nawet pani powtarza przedszkolakom, że nie wolno nikogo lekceważyć! Od wyglądu ważniejsze jest dobre serce…
Smutny głos palmy usłyszały bazie. I wyobraźcie sobie, że od razu zaczęły ją pocieszać:
– Nie martw się, palmo daktylowa! Oczywiście, że będziemy się przyjaźnić. Przecież teraz jesteśmy z jednej palmowej rodziny. Wczoraj zachowałaś się nieładnie, to fakt… Ale ważne, że zrozumiałaś swój błąd. Bazie i palma zaprzyjaźniły się i już zawsze były dla siebie miłe. Kiedy tydzień przed świętami palemki opuszczały z dziećmi przedszkole, by uczestniczyć w świętach Wielkiej Nocy, palma daktylowa machała im na pożegnanie wielkimi liśćmi. Stała na tarasie, a jej donicę opasywała żółta świąteczna wstążka. Wyglądała przepięknie i dostojnie.
*Po wysłuchaniu bajki dzieci odpowiadają na pytania do tekstu, np.: Dokąd poszły przedszkolaki na spacer? Jakie kotki zobaczyły podczas spaceru? Na jakim drzewie rosły bazie? Dlaczego dzieci nie zerwały gałęzi? Jaka niespodzianka czekała na dzieci w przedszkolu? Co wydarzyło się w przedszkolu, gdy wszystkie dzieci poszły do domu? Jak myślicie, jak czuły się bazie po rozmowie z palmą daktylową? Co stało się następnego dnia? Jak zachowały się bazie w stosunku do palmy daktylowej?
Historia palm wielkanocnych
Gdy Jezus wjechał do Jerozolimy, miał być witany przez jej mieszkańców, którzy trzymali w rękach gałązki palmowe i wołali: „Hosanna!”. W Polsce święci się palmy od bardzo, bardzo dawna. Po święceniu w kościele palmy stoją w domach aż do Wielkiej Soboty, kiedy się je pali, a popiół wykorzystuje w środę popielcową do posypywania głów wiernych. Niegdyś uważano, że palmy chronią przed wszelkim złem. Zasuszano je i trzymano w domach, by chroniły rodzinę przez chorobami i innymi nieszczęściami oraz strzegły przed ogniem, gradobiciem czy powodziami. Wierzono, że zdrowe jest zjedzenie bazi. Miały one pomagać na ból głowy czy gardła. Bazie z palemki podawano też zwierzętom, które mieszkały w gospodarstwie – miało im to zapewnić zdrowie. W celach leczniczych często smagano się też wierzbowymi witkami.
• „Wielkanocna palma” – zabawa plastyczno-konstrukcyjna. N. przygotowuje kolorowe kartki papieru – niebieskie, zielone, żółte, fioletowe, czerwone, szare, brązowe, nożyczki, klej.
Dzieci wykonują prace według instrukcji . Wycinają elementy (paski i owale), składają je i naklejają. Zaczynają od naklejenia gałązki – na środku kartki przyklejają długi brązowy pasek, a po jego prawej i lewej stronie doklejają krótkie paski tak, by tworzyły odgałęzienia. Zielone prostokąty składają wielokrotnie wzdłuż dłuższego boku i nacinają jeden z końców. Kolorowe paski składają na pół bez zaginania. Ze wszystkich elementów komponują palmę. Na koniec na brązowych gałązkach naklejają srebrne owale – bazie. • kolorowe kartki (niebieskie, zielone, żółte, fioletowe, czerwone, szare, brązowe)nożyczki, klej
Pierwszy czerwca dzień radosny kwitną kwiatki, słońce świeci… W dniu tak pięknym i wspaniałym życzymy Wam sercem całym moc uśmiechu i radości szczęścia, zdrowia, pomyślności.
Życzą ciocie z grupy 4 , 5 i 6 latków
Drodzy rodzice, na stronie MINIPRZEDSZKOLA będę przesyłała naszym ,,zerowiakom” prace jakie mają wykonać w książkach .Bardzo was proszę, abyście czytali polecenia i aby dzieciaczki pracowały z książką. Postaram się dołączać dodatkowe karty pracy . Proszę je wydrukować ,jeżeli macie taką możliwość.
Życzę miłej pracy ciocia Renata
Plan pracy w nauczaniu na odległość
ZERÓWKA
na dzień:25- 26.03.2020
środa ,czwartek
1. Proszę aby dzieci wykonały zadania w „Książce do czytania” str.50-51.
2. Książka „Piszę i liczę” str.50.
3. Dzieci mogą założyć swoją hodowlę np. mogą posadzić cebulę w doniczce i obserwować co z niej wyrośnie.
1. Praca w Karty 3 str 18
Proszę o przeczytanie wierszyka, a później wspólnie odpowiedzcie na pytania.
PRZEDSZKOLAKI
Przedszkolaki wiosną
bardzo szybko rosną.
Potem znów, jak wiecie,
podrastają w lecie.
A pod jesień już za małe
są buciki i sandały.
Krzesełko w przedszkolu robi się za niskie-
to znak, że czas do szkoły
wyruszyć z tornistrem.
Pytania; O jakiej porze roku przedszkolaki bardzo szybko rosną?
O jakiej porze roku znów podrastają?
O jakiej porze roku są najwyższe?
Skąd wiadomo, że przedszkolaki muszą iść do szkoły?
2.mat-zbiory-7
3.mat-zbiory-5
—————————————————————————————————————————Zaczynamy kolejny tydzień . Obowiązuje ta sama rozpiska którą dostaliście na kartkach. Dołożę kilka prac abyście mogli je sobie wydrukować.
30,03,2020 Poniedziałek
1.Proszę przeczytać dziecku wiersz pt. ”Wiosenne prządki” Proszę porozmawiać na temat treści wiersza ;Co zarządziła wiosna? , Kto uczestniczył w wiosennych porządkach?, Jakie czynności wykonywały poszczególne postacie ?, Dlaczego wszyscy dookoła robią wiosenne porządki?, Na czym one polegają?
2. Przekazujemy wiadomości dotyczące wpływu higieny i czystości w naszym najbliższym otoczeniu.
3. Proszę przećwiczyć zbiory . Za każdym razem niech dzieci przeliczają ile jest elementów w zbiorze.
3. Praca plastyczna ;(kredki)- ”Wiosenny obrazek”-proszę aby na obrazku znalazły się-np. wiosenne kwiaty, drzewa, ptaki, chmurki, słońce, motylek. Przyroda budząca się z zimowego snu.
Przekazujemy wiadomości , na temat-co robią ptaki wiosną- Jakie ptaki przylatują do nas na wiosnę(np. jaskółka, bocian, skowronek, kukułka, żuraw, jerzyk, zięba, myszołów, dzikie gęsi i kaczki) – proszę aby dzieci podzieliły na głoski i sylaby nazwy ptaków.
2.Praca plastyczna (plastelina) ; proszę aby dzieci ulepiły z plasteliny gniazdo z ptakiem.
Praca plastyczno- techniczna. Proszę dzieci o zaprojektowanie i wykonanie świątecznej kartki. Materiały dowolne , to co macie w domach.
„Szukanie zająca ”- słuchanie opowiadania.
Rozmowa na temat treści opowiadania.
Na jakie święta oczekują dzieci w przedszkolu?, Jaką przygodę związaną ze Świętami
Wielkanocnymi miała Pani?, O jakich zwyczajach wielkanocnych opowiadała Blue?,
O jakich zwyczajach wielkanocnych opowiadał Jacek?
6. Rozmowa z dziećmi na temat wielkanocnych tradycji i zwyczajów.
7. Co to jest tradycja . ( zasady postępowania , poglądy, wiadomości przekazywane z pokolenia na pokolenie np. tradycje rodzinne, narodowe, regionalne)
8. Jakie znasz tradycje Świat Wielkanocnych? (święcenie pokarmów, ozdabianie pisanek ,
Czy znacie mieszkańców wiejskiego podwórka ,którzy wykluwają się z jajek?-zabawa słownikowa. Wspólne odgadywanie , które zwierzęta wykluwają się z jajek.
20,04 , 2020 PONIEDZIAŁEK -Pracowity tydzień rolnika
CELE; – zna maszyny rolnicze ,
– wie czym się zajmuje się rolnik, sadownik, ogrodnik, pszczelarz, hodowca ,
– nazywa pory dnia /świt, ranek, południe, popołudnie, zmierzch , wieczór/.
Książka ”Karty 3 ” str. 25
Książka „Kropki, Kreski, i Litery” – Literka J i cyferka 8 .
1.Stary Donald farmę miał https://www.youtube.com/watch?v=MHFpBY85ahk -zabawa ruchowa ortofoniczna przy piosence. Dzieci słuchają piosenki,
Wymieniają zwierzęta w niej występujące, naśladują je ruchem i głosem. 2.” O czym będziemy rozmawiać w tym tygodniu?” -zabawa
Rakieta, oko, lalka, nuty, igła, krowa. Pierwsze głoski tych wyrazów będą rozwiązaniem naszej zagadki. Rozwiązanie to rolnik. Wszystkie wyrazy dzieci głoskują i czytają. 3. ‘’Na podwórku ‘’- słuchanie wiersza
Na podwórku zamieszanie,
Każdy czeka na śniadanie,
Głodny kot na płot się drapie
a gospodarz smacznie chrapie.
Gospodarzu, wstawać pora,
Karmić kury i indora,
Nieść do stajni sianko świeże,
A nie w łóżku sobie leżeć!
II. Pieje kogut kukuryku!
Nie ma ziarna dziś w kurniku!
Krowa muczy, kwiczy prosię:
Ktoś tu ma nas wszystkich w nosie.
Gospodarzu, wstawać pora,
Karmić kury i indora,
Nieść do stajni sianko świeże,
A nie w łóżku sobie leżeć!
III. Gdy gospodarz to usłyszał,
Krzyknął: spokój, krzyknął: cisza,
Fantastyczny sen dziś miałem,
Więc przerywać go nie chciałem.
Gospodarzu, wstawać pora,
Karmić kury i indora,
Nieść do stajni sianko świeże,
A nie w łóżku sobie leżeć!
Rozmowa dotycząca treści wiersza; O kim był ten wiersz?, Co robił gospodarz, a co powinien rolnik?, Jakie zwierzęta budziły gospodarza?, Jakie inne prace wykonuje rolnik? , Czy w każdej porze roku rolnik wykonuje takie same prace?
4.Co robi rolnik?- Dzieci dopowiadają możliwe zakończenia zdań.
Rolnik od rana …………; Rolnik dba o…………; Praca rolnika jest …………….
5. Czy każdy rolnik robi to samo? – zabawa dydaktyczna
ROLNIK – uprawia ziemię , sieje zboże , kopie ziemniaki .
PSZCZELARZ – opiekuje się pszczołami i zbiera miód .
SADOWNIK – pielęgnuje sad , zbiera owoce .
HODOWCA – hoduje np. konie, krowy i inne zwierzęta.
„Praca rolnika”- zabawa naśladowcza. Dzieci naśladują wszystkie czynności lub zwierzęta występujące w opowiadaniu.
Praca rolnika Emilia Raczek.
W wiejskiej zagrodzie praca wre od świtu. Gospodarz skoro świt wstał, by zająć się zwierzętami. Najpierw wszedł do chlewika, gdzie w wielkich kotłach mieszał paszę dla świnek, nalewał wodę do zbiorników i poidełek. Wielkimi widłami poprzenosił do boksów belki słomy i siana. Następnie poszedł do stajni, gdzie wsypał owies dla koni i oczywiście nalał wodę do zbiorników. Nanosił również z kopy obok – świeżego siana. Na koniec poszedł do obory, gdzie czekały na niego już krowy. Stały i muczały, a on najpierw nakarmił je i wziął się do dojenia. Trzeba było dojść do każdej i na małym stołeczku usiąść obok niej. Obiema rękoma chwycił wymiona i zaczął doić krowę. Do wiaderka zaczęło płynąć ciepłe mleko. Następnie gospodarz zjadł szybko śniadanie i wyprowadził z garażu traktor. Doczepił do niego pług i wyruszył w pole. Tam zaorał i zbronował całe pole równiutko, rządek przy rządku. Następnie w wielkie wiadro wsypał ziarno i zaczął siać – chodząc po polu w jedną i drugą stronę. Przyjechał do domu, zjadł obiad i wyszedł do stodoły, gdzie musiał poprzestawiać z miejsca na miejsce bardzo ciężkie worki z paszą dla zwierząt. Zaczęło zmierzchać, znowu doglądał swój dobytek: krowy, konie, świnki, kury oraz kaczki. Wieczorem po kolacji mógł nareszcie odpocząć.
Praca plastyczna; – ozdób traktor/technika dowolna
Jakie to maszyny.- zagadki słuchowe
Siana, owsa jeść nie może, ale szybko ziemię orze. /traktor/
Rebus: obrazek wron, w zamienione na b /brony/
Wyrazy : krowa, owca, mleko, baran, aparat, jajko, nos. Pierwsze głoski nazw kolejnych wyrazów utworzą rozwiązanie /kombajn/.
„Traktory” – gimnastyka buzi i języka. Dzieci czubkiem języka dotykają do górnego podniebienia, wprawiają język w drgania, naśladują odgłos wydawany przez traktor.
– wie o szkodliwościach spożywania dużej ilości cukru/słodyczy/,
– zna nazwę zakładu w którym produkuje się cukier.
1.Książka ”Piszę i Liczę ” str58
2.”Od buraka do lizaka ”- wiersz
3.”Słodka opowieść ”- opowiadanie
4.Praca plastyczna;/plastelina/ dzieci projektują swój ulubiony kształt i kolor lizaka.
Od buraka do lizaka- autor nieznany
Cukrowa wata, cukrowa wata,
Kręconą w bębnie kupuje tata.
Ja lubię watę, lubi też osa
Cukrowe nitki cieńsze od włosa.
Lecz nie wie osa, ja nie wiem też,
Skąd wziął się cukier. A czy Ty wiesz?
Rośnie na polu burak cukrowy,
Długo dojrzewa, aż jest gotowy.
Trzeba buraki z ziemi wyrwane
Zwieść do fabryki cukrownią zwanej.
Tam się je myje, kroi, szykuje
I coś jak kompot przygotowuje.
Na samym końcu z tego kompotu
Jest wreszcie cukier. Tyle kłopotu
Ma mnóstwo ludzi z takim burakiem,
Byś mógł się cieszyć jednym lizakiem.
Rozmowa dotycząca treści wiersza ; Z czego się robi lizaki i watę cukrową?; Z czego się robi cukier?; Jak się nazywa fabryka, która produkuje cukier?; Kto produkuje buraki cukrowe?; Czy znacie jakieś inne buraki?; Do czego służą buraki pastewne?; Do czego służą buraki czerwone?
Słodka opowieść Alicja Cholewa
Wpadłem na chwilę do Marty. Dostała nowe puzzle i nie mogła sobie poradzić z ich ułożeniem. Postanowiłem jej pomóc i z chwili zrobiła się godzina. Piliśmy herbatę owocową. Pachniała lasem i malinami. Właśnie kończyliśmy układanie, kiedy do pokoju weszła mama Marty. – Kto rozsypał cukier? – zapytała, podchodząc do stołu, i po chwili zaczęła zgarniać z obrusa białe kryształki. – No tak, jak zwykle nie ma winnego – mrugnęła do nas wesoło. – Oj mamusiu, wysypało się – tłumaczyła Marta. – No właśnie wysypało się – wtórowałem. – Teraz cukier jest tani, ale kiedyś dawno temu, jedli go tylko bardzo bogaci ludzie – wtrąciła mama. – Naprawdę? – zapytaliśmy prawie równocześnie. – Dawano go też chorym, żeby szybciej wracali do zdrowia – uśmiechnąłem się do Marty i odezwałem się z nutką zazdrości w głosie. – Ale ci chorzy mieli się dobrze. Ostatnio bolało mnie gardło, jednak zamiast cukru musiałem zażywać gorzkawy syrop.– Mamusiu, a z czego robi się cukier? – przerwała mi Marta. – Otrzymuje się go z trzciny cukrowej i oczywiście z buraków cukrowych. Sok wyciśnięty z tych roślin gotuje się, aż powstaną z niego kryształki. Można je potem barwić farbami spożywczymi i różnie formować. Stąd w sklepach tyle cukierków, lizaków i draży. – A czy wiesz Marcinku, czym słodzili potrawy twoi ukochani Indianie? – próbowałem sobie przypomnieć, jednak w końcu poddałem się i poprosiłem panią Olę o podpowiedź. – Wiele roślin zawiera słodkie substancje. Indianie do produkcji syropu wykorzystywali sok z drzewa klonu. A teraz – zwróciła się do nas – zgadywanka. – Kto mi powie, jak wygląda burak cukrowy? – Uniosłem do góry palec – ja, ja – zawołałem. – Jest duży, ma biało-szarą głowę i wielkie zielone liście, acha – i rośnie na polu. – A jak się nazywa fabryka, w której powstaje cukier? – tym razem Marta była pierwsza. – To cukrownia. Tam ogromne samochody i ciągniki zwożą buraki z pól. – Wspaniale – mama była bardzo zadowolona. – W takim razie jeden do jednego. Nie ma pokonanych. Obydwoje zwyciężyliście. A oto wasza nagroda – mamusia Marty położyła na stole dwa duże kolorowe lizaki. – Hurra, hurra – podskakiwaliśmy z Martą, radośnie pokrzykując. – Kiedy je zjecie, nie zapomnijcie umyć zębów – poprosiła, wychodząc z pokoju.
Rozmowa dotycząca treści opowiadania: Z jakich innych roślin, oprócz buraków cukrowych, można uzyskać cukier?; Czy dawno temu wszyscy ludzie mieli dostęp do cukru?; Dlaczego cukier podawano chorym ludziom?; Co to znaczy, że cukier krzepi?
Ania poszła na spacer. Wzięła ze sobą Uszatka. Szli ścieżką przez pole. – Spójrz powiedział Miś – ile tu trawy rośnie na polu! Będzie można na niej fikać koziołki. – Koziołki będziesz fikał gdzie indziej – uśmiechnęła się Ania. Tej trawy nie wolno deptać. To żyto. Będzie z niego chleb. Miś nic nie odpowiedział, ale bardzo się zdziwił. „Przecież chleb robi się z mąki, a mąka jest biała, a nie zielona.” Po drodze jechał wóz. A na wozie siedział dziadek Walenty. – Siadajcie zaproponował Ani i Misiowi. Ania i niedźwiadek usiedli na worku. – Co jest w tym worku? – zapytał miś. – Żyto. Będzie z niego chlebek – powiedział dziadek i wyjął z worka garść złocistych ziarenek. Uszatek znów się zdziwił. Przecież chlebek robi się z mąki, a nie ze „złocistych ziarenek.” Gdy Ania i Uszatek przyjechali do domu, Miś zaraz poprosił o kromkę chleba. Ach jak mu smakował chleb po spacerze! Jadł z apetytem i myślał: „Jak naprawdę jest z tym chlebem! Jem go codziennie i nie wiem, czy zrobiono go z mąki, czy ze złocistych ziarenek, czy też z zielonej trawy?” Podrapał się Uszatek w opuszczone uszko i zamyślił się głęboko: „Kto mi wytłumaczy to wszystko?” Aby upiec chleb, potrzebna jest ciężka praca wielu ludzi, chleb należy szanować.
Rozmowa dotycząca treści opowiadania: Gdzie na spacer poszła Ania z Uszatkiem?; Co tam widzieli?; Co w workach wiózł dziadek Walenty?; Dokąd jechał z żytem dziadek Walenty?; Jak powstaje chleb?; Jak do powstawania chleba przyczynia się rolnik?; Jak do powstawania chleba przyczynia się młynarz?; Jak do powstawania chleba przyczynia się piekarz?; Jak do powstawania chleba przyczynia się sprzedawca?; Dlaczego chleb jest tak ważny w życiu człowieka?
„Smakujemy chleb” – gimnastyka buzi i języka; ćwiczenia artykulacyjne rozwijające aparat mowy. Rodzic daje dzieciom chleb pokrojony na małe kromki oraz skórkę od chleba. Dzieci naśladują czynności : mlaskanie, dokładne przeżuwanie skórki od chleba (z prawej strony, z lewej strony żuchwy), przyklejenie kawałka chleba do wałka dziąsłowego, za górnymi zębami, a następnie stukanie w niego czubkiem języka, oblizywanie warg, wciąganie ust w głąb jamy ustnej, ściąganie warg w dziubek, przesyłanie sobie nawzajem całusków.
Przygotowanie ciasteczek Rodzynki należy sparzyć i osączyć. Płatki zrumienić na suchej patelni i ostudzić. Utrzeć z masłem i cukrem. Dodać mąkę wymieszaną z sodą i cynamonem, wymieszać. Wlać mleko, wsypać bakalie, wymieszać na jednolitą masę. Wykładać na pergamin za pomocą dwóch łyżeczek małe porcje ciasta (najwyżej po pół łyżeczki). Piec w temperaturze 190–200°C przez 12 minut, do lekkiego zrumienienia. Zostawić do przestudzenia na blasze.
Omówienie treści wiersza : Co to jest ojczyzna?; Jak ona wygląda?; Jak nazywa się nasza ojczyzna?; Jak nazywają się ludzie mieszkający w Polsce?; Jaki jest znak rozpoznawczy Polski?; Dlaczego należy kochać swój kraj?.
Rozmowa dotycząca treści utworu: Co to jest ekologia?; Co to znaczy zachowywać się ekologicznie?; Co my możemy zrobić dla przyrody?; Co to są powiązania między zwierzętami, ludźmi, roślinami?
„Moja planeta jest jak…” – zabawa słownikowa. Rodzic opowiada dzieciom o ziemi: Ziemia była zawsze naszym domem, kiedyś ludzie bardzo ją kochali, troszczyli się o nią i opiekowali. Nazywali ją Matką i nadali jej piękne imię Gaja. Później ludzie zapomnieli o tym, zaczęli ją niszczyć, siłą wydzierać jej bogactwa i tajemnice. Dlatego Ziemia dziś choruje i potrzebuje naszej pomocy”. Rodzic przygotowuje napis Moja planeta jest jak…, dzieci mają go odczytać, a następnie same dopowiadają zakończenie tego zdania.
„Kwiaty rosną, kwiaty więdną” – zabawa ruchowa. Kwiaty rosną! – dzieci stają na palcach jak najwyżej i wyciągają ręce do słońca. Kwiaty więdną! – dzieci kulą się i przykucają. Rodzic może wykorzystać do tej zabawy muzykę klasyczna z CD.
„Czy gazety służą tylko do czytania?” – zabawa dydaktyczna. Rodzic udostępnia dzieciom różne gazety i zadaje pytanie: Jak można wykorzystać gazetę, którą się już przeczytało? Rodzic zapisuje podawane propozycje, np. rytmicznie drzeć przy słuchaniu muzyki, zrobić z nich kulki i rzucać do celu, zrobić wachlarz, złożyć ją
Zestaw ćwiczeń
1. „Segregacja śmieci” – R. rozkłada na podłodze woreczki, do których są przyczepione karteczki z nazwami różnego rodzaju śmieci (np. szklana butelka, gazeta, puszka). W różnych miejscach sali rozstawia cztery kubełki. Każdy kubełek jest odpowiednio podpisany: makulatura, metal, plastik, szkło. Zadaniem dzieci jest posegregowanie woreczków do odpowiednich kubełków.
2. „Berek elektryk” – R. wybiera jedną osobę, która jest berkiem. Na sygnał wszystkie dzieci rozbiegają się po sali, a berek je goni. By nie zostać złapanym przez berka, dziecko musi stanąć w miejscu, wyciągnąć ramiona w górę i udawać słup elektryczny. Berek nie może stać przy słupie dłużej niż 3 sekundy. Jeżeli berkowi uda się złapać dziecko, to zamienia się z nim rolami.
3. „Orły” – dzieci biegają po sali z rozłożonymi ramionami, udając orły. Na sygnał gwizdka muszą stanąć w rozkroku z ramionami rozłożonymi na boki, przyjmują w ten sposób pozycję orła z polskiego godła. Na drugi sygnał gwizdka ponownie zaczynają biegać po sali.
„Co znaczy niebieski kolor na mapie?” – zabawa dydaktyczna. R. wykorzystuje globus albo mapę świata, tłumaczy dzieciom, że kolor niebieski oznacza wodę. Dzieci mają za zadanie wskazać na mapie rzeki, jeziora, morza i oceany.
R. przypomina dzieciom, że większość naszej planety pokrywa woda, bez której nie byłoby życia.
„Skąd się bierze woda w kranie?” – burza mózgów. R. może przygotować plansze, obrazki, mapy przedstawiające sposób rozprowadzania wody do mieszkań. Dzieci omawiają sposób, w jaki woda dociera do kranu w łazience. Rodzic zwraca uwagę, że są takie miejsca na ziemi, gdzie ludziom brakuje wody; dlatego wodę należy oszczędzać.
05,05,2020 WTOREK Jak długo będzie bić zielone serce?
Cele; -wie co należy zrobić aby ziemia była czysta,
Książka ” Karty 3′ 'str. 27
Proszę zapisać same obliczenia w zeszytach prac domowych.
– W lesie zasadzono 5 sosen i 3 świerki. Ile razem zasadzono drzew?
– W parku koło przedszkola zasadzono 3 dęby, 3 kasztanowce i 2 buki. Ile razem zasadzono drzew?
– Na skwerze obok kościoła zasadzono 3 klony, 4 lipy i 1 dąb. Ile razem zasadzono drzew?
– W skrzyneczce na balkonie zasadzono 5 bratków i 3 stokrotki. Ile razem zasadzono kwiatów?
– W parku koło przedszkola na klombie zasadzono 3 prymulki, 3 stokrotki i 2 tulipany. Ile razem zasadzono kwiatów?
– Na skwerze obok kościoła zasadzono 3 żonkile, 4 fiołki i 1 pelargonię. Ile razem zasadzono kwiatów?
-Na okładce Atlasu zwierząt są 2 lwy, 2 hipopotamy i 3 krokodyle. Ile zwierząt jest na okładce atlasu ?
-W parku mieszkają 3 wiewiórki, 2 jeże i 4 myszy polne. Ile zwierząt mieszka w parku?
-Na łące obok przedszkola mieszkają 2 biedronki, 4 motyle i 2 chrząszcze. Ile owadów mieszka na łące?
Ziemie mamy tylko jedną Gabriela Skrzypczak
Ziemię mamy tylko jedną Więc szanujmy Ją,
Bo cóż z nami stanie się,
Gdy zniszczymy własny dom.
Giną ptaki i zwierzęta,
Giną drzewa w lesie,
Nic nie robiąc, wciąż czekamy
Co nam los przyniesie?
Dość lenistwa – ruszmy razem
I działać zacznijmy,
Żeby żyć móc na tej Ziemi
Więzy zacieśnijmy.
Chrońmy lasy, chrońmy wodę,
Dbajmy o przyrodę,
Uczmy kochać las i łąkę
Pokolenia młode.
Rozmowa dotycząca treści wiersza: Co możemy zrobić, aby nasza ziemia żyła jeszcze miliony lat?
Rozmowa dotycząca treści wiersza: Co postanowiły zrobić dzieci w wierszu?; Kto im w tym pomagał?; Co było im potrzebne do robienia porządków?; Jakiego koloru były worki do których dzieci zbierały śmieci?; A do czego służą brązowe worki?
„Segregujemy śmieci” – zabawa dydaktyczna. Rodzic gromadzi różne śmieci (takie, aby można było je posegregować do 4 worków). Na stojakach przyczepia cztery worki w kolorach: żółtym, zielonym, niebieskim i brązowym. Dzieci w jednorazowych rękawiczkach segregują śmieci i wkładają je do właściwych worków.
Rodzic zadaje dzieciom pytania: Dlaczego kontenery na obrazku mają różne kolory?; Co to znaczy segregacja?; Dlaczego należy segregować śmieci?;
,
07,05,2020 CZWATREK Skąd się bierze prąd?
Cele; – zna różne źródła energii
– wie jak oszczędzać prąd.
Książka doczytania str. 60-61
Książka ;Piszę i liczę” str. 60-61
Pstryk Julian Tuwim
Sterczy w ścianie taki pstryczek,
Mały pstryczek – elektryczek,
Jak tym pstryczkiem zrobić pstryk,
To się widno robi w mig.
Bardzo łatwo: Pstryk – i światło!
Pstryknąć potem jeszcze raz,
Zaraz mrok otoczy nas.
A jak pstryknąć trzeci raz –
Znowu dawny świeci blask.
Taką siłę ma tajemną
Ten ukryty w ścianie smyk!
Ciemno – widno – Widno – ciemno.
Któż to jest ten mały pstryk?
Może świetlik? Może ognik?
Jak tam dostał się i skąd?
To nie ognik. To przewodnik.
Taki drut, a w drucie PRĄD.
Robisz pstryk i włączasz PRĄD!
Elektryczny bystry PRRRRĄD!
I skąd światło? Właśnie stąd!
Rozmowa dotycząca treści wiersza: O kim lub o czy była mowa w wierszu?; Do czego służy prąd elektryczny?; Jak on się dostaje do naszych mieszkań?; Czy dzieci mogą bawić się prądem elektrycznym?; Z czego jest wytwarzany prąd elektryczny?
„Jak możemy oszczędzać energię elektryczną?” – dyskusja.Rodzic zadaje dzieciom pytanie, zapisuje wszystkie odpowiedzi. Na koniec tłumaczy, że bardzo często prąd jest wytwarzany dzięki spalaniu węgla. W tym procesie tworzą się szkodliwe substancje, które zatruwają powietrze i wodę. Znacznie zdrowszym sposobem jest pozyskiwanie prądu ze źródeł odnawialnych – wiatru, wody, energii słonecznej.
Ze względu na sposób wytwarzania prądu, wyróżniamy elektrownie: cieplne (węglowe, atomowe), wodne, wiatrowe, słoneczne.
„Ekoludek” – praca plastyczno-techniczna. Rodzic gromadzi różne materiały wtórne: makulaturę, pojemniki, kartony, pudełka. Dzieci projektują i wykonują wymyśloną postać. Dziecko może łączyć te wszystkie materiały za pomocą sznurka, taśmy klejącej, kleju lub zszywacza.
CELE; – potrafi całym zdaniem opisać okładkę książki,
– wie że książka stanowi źródło wiedzy.
1.Książka ; Karty 4 str. 1
2. Książka ; Piszę i Liczę str. 64
Strażnik książek Magdalena Zawadzka
W ogromnym zamku mieszkał tajemniczy czarodziej. Ludzie mawiali, że to najmądrzejszy człowiek na świecie i zawsze potrafił znaleźć radę. Pewien rybak, z którego śmiano się we wsi, że jest najgłupszy ze wszystkich rybaków, postanowił udać się do niego i poprosić o pomoc. – Skoro jest taki mądry, to na pewno wie, jak przestać być głupim – powiedział rybak i wyruszył w drogę. Wędrował wiele dni aż dotarł do wielkiego zamczyska o ostrych wieżach i grubych murach. Zapukał w bramę. – Kto tam? – odezwał się jakiś głos. – To ja! Chcę wejść, wpuść mnie! – zawołał się rybak. – Nie jesteś zbyt grzeczny, idź sobie – odparł głos. Rybak zanocował w lesie i wrócił rano. Znów zapukał i znowu usłyszał: – Kto tam? – Proszę, wpuść mnie! Wtedy brama otworzyła się ze zgrzytem, a na progu stanął czarodziej we własnej osobie. – Witaj, wejdź proszę i powiedz, co cię sprowadza. Rybak podziękował i opowiedział o swoim zmartwieniu. Czarodziej uśmiechnął się i zaprowadził gościa do głównego holu. Pod ścianami stały niezliczone regały, na których były miliony książek. – Oto rada na twój kłopot – powiedział czarodziej. Rybak nie mógł uwierzyć, że na świecie istnieje tyle książek. – Co ja mam zrobić? – zapytał przestraszony. – Zacznij się uczyć. Weź jedną książkę, przeczytaj ją, a potem weź drugą i kolejną. Kiedy przeczytasz wszystkie, będziesz mądrzejszy ode mnie
– Ale przecież ty jesteś najmądrzejszy na świecie. – O nie! – zaprzeczył czarodziej. – Tak myślą tylko ci, którym nie chce się uczyć. Zapewniam cię, że jeśli się postarasz, możesz stać się o wiele mądrzejszy. Rybak został u czarodzieja i wiele lat czytał księgi. A kiedy czarodziej odszedł, zajął jego miejsce w zamku i strzegł ksiąg dla kogoś innego, kto zechce przyjść, by się uczyć.
Dzieci udzielają odpowiedzi na pytania , np.: Dlaczego rybak postanowił odszukać czarodzieja?; Dokąd czarodziej zaprowadził rybaka i jaką dał mu radę?; Co zrobił rybak?; Jak zakończyła się ta historia?; Dlaczego powinno się czytać książki?; Dlaczego ważne jest, by umieć dobrze czytać?; Do czego służą książki?
12,05,2020 WTOREK W BIBIOTECE
CELE; – zna zasady zachowania się w bibliotece i czytelni
W sobotę w bibliotece zrobił się szum. To kolorowe książki dla dzieci kłóciły się między sobą. – Ja jestem najciekawsza – przechwalała się historia o piratach. – Opowiadam o niesamowitych przygodach! – Nieprawda! – odpowiedziała inna. – U mnie można przeczytać informacje o dinozaurach. Dzieci wolą dinozaury niż piratów. – Nie macie racji! – krzyknęła następna. – Najciekawsze są nowe modele aut! Potem włączyły się też inne książki. Już nikt nikogo nie słuchał. O rozwiązanie poproszono mądrą księgę baśni. – Zanim odpowiem – rzekła – wykorzystam czar wróżki z bajki i zabiorę was w podróż po naszym miasteczku. Wypowiedział zaklęcie i okno się uchyliło, a książki wyfrunęły jak ptaki, machając okładkami. Nastał wieczór i w wielu oknach paliły się światła. Książki zaglądały do mieszkań. W jednym dzieci czytały historię przygodową. W drugim dziewczynka siedziała nad stronicami o ciastkach i wypiekach. Jeszcze w innym pan trzymał w rękach powieść. – Tam nie lecimy – oznajmiła księga baśni, wskazując biały domek. – Tam nie ma książek. Muszą się najpierw o nas dowiedzieć. Zajrzały do wielu okien i przekonały się, że ludzi interesują bardzo różne książki. Po powrocie milczały zawstydzone. Nikt nie czytał o piratach, dinozaurach, czy samochodach. – Czytelnicy lubią różne książki – uspokajała księga baśni. – A to oznacza, że każda z nas jest ważna. – Naprawdę?! – zapytały z niedowierzaniem. – Tak. Tylko dla kogoś innego. W poniedziałek rano pierwsza zjawiła się pani bibliotekarka. Wkrótce przybyły również dzieci ze szkoły z wychowawczynią. Gdy się zapisywały do biblioteki, jeden z chłopców powiedział: – Mieszkam niedaleko. My nie mamy książek. Czy mogę wypożyczyć od razu trzy? – Oczywiście! A które byś chciał? – O piratach, o samochodach i… o dinozaurach!
– Dzieci odpowiadają na pytania , np. Jak nazywa się miejsce, w którym były książki?; O co pokłóciły się książki?; Kto pomógł rozwiązać problem?; Co zrobiła księga z bajkami, by pogodzić książki?; Popatrzcie na ilustrację w książce. Co można robić w bibliotece?; Jak należy zachowywać się w bibliotece?
Po rozmowie dzieci wykonują kolejne ćwiczenia w Cz 64–65.
13,05,2020 ŚRODA JAK POWSTAJE KSIĄŻKA
CELE;– zna zawody ludzi związanych z powstawaniem książek,
potrafi wymienić podstawowe elementy budowy książki
2, Praca plastyczna ; dzieci wykonują swoją zakładkę do książki.
„Zakładka do książki” – zabawa plastyczno-konstrukcyjna. Dzieci mają tekturowe prostokąty o wymiarach ok. 5 × 20 cm. Za pomocą dziurkacza robią dziurki dookoła brzegów. Przez dziurki przewlekają kolorowe tasiemki. Środek ozdabiają według własnego pomysłu.
Książka czeka – rozmowa na temat treści wiersza Hanny Łochockiej i Cz 66–67. Rodzic czyta treść wiersza w Cz 66. Po wysłuchaniu wiersza dzieci odpowiadają na pytania , np.: Co robi dla nas książka?; Jak inaczej możemy nazwać książkę?; Co daje nam czytanie książek?; Co to znaczy szanować książki?; Jak należy postępować z książkami, by były zawsze czyste i zadbane? Po rozmowie dzieci wykonują zadania w Cz 66–67
15,05,2020 PIĄTEK PRZYGODY SUPEŁKA
1, Książka ; Karty 4 str. 4
2. Praca plastyczna ; dzieci wykonują swoją własną książkę .
– „Mówienie na wydechu” – ćwiczenia oddechowe. Dzieci nabierają powietrze nosem do brzucha, a następnie wypowiadają wyliczankę: Każdy aktor o tym wie, że nie można mówić źle na jednym wydechu.
Wiosna była coraz bardziej wiosenna. Słońce grzało tak przyjemnie, że można było pozbyć się bluzy, a nawet skrócić spodnie! I chciało się tylko wystawiać twarz w stronę promieni i pozwalać, żeby pachnący wiatr hulał we włosach. Ale dzieci siedziały w swojej sali. – Kisimy się tu jak ogórki – powiedział zrezygnowany Staś. – Jak to? – zdziwił się Supełek. – Tak to – Staś wskazał ręką na duże okna, których nie można było otworzyć. Słońce ślizgało się po szybie, podnosząc temperaturę w sali niczym w piecyku. A wietrzyk, który przyjemnie poruszał gałązkami drzew za oknem, nie był w stanie wpaść do środka. – Nie możemy być ogórkami! – szybko podchwyciła myśl Marysia. – O nie! – dołączyła Blue. – Trzeba walczyć – podsumował Jacek. – Idziemy do Pani. Pani siedziała przy biurku i wachlowała się gazetą. Dzieci stanęły przed nią w szeregu. – Nie zgadzamy się na bycie ogórkami – powiedział mocnym głosem Staś. – Nie chcemy mieszkać w słoiku – dodała Blue. – Ani się kisić – uzupełnił Supełek. – Cudownie! – Pani klasnęła w ręce. – Cieszę się, że to mówicie. Właśnie miałam wam zaproponować wyjście na łąkę. Jest dziś tak gorąco. A podczas naszej nieobecności pan Tomek naprawi okna, żeby można je było szeroko otwierać. – Hurra! Hurra! – krzyknęła Blue. – Odkręcamy nasz słoik i wyskakujemy! W ciągu dwóch minut wszyscy byli gotowi do wyjścia. Przedszkole mieściło się na skraju miasta. Wystarczyło przejść niewielki lasek i wychodziło się na piękną łąkę. – Jak wspaniale! – Blue rozpostarła ramiona i wciągnęła mocno powietrze. – Ale pachnie – powiedziała. Pani rozłożyła na ziemi koce i Supełek natychmiast ułożył się na jednym z nich. – Nie wiedziałem, że jesteś taki długi – Pak przypatrywał mu się z góry. – Chyba urosłeś na wiosnę. – Bardzo możliwe – odpowiedział Supełek i ułożył się na boku na skraju koca. – Co to?! – wykrzyknął nagle. – Co? – zdziwił się Pak. Supełek przyłożył jeszcze raz ucho do ziemi. – W trawie coś piszczy – powiedział cichutko, jakby nie chciał zniszczyć jakiejś wielkiej tajemnicy. Blue także przyłożyła ucho do trawy. – Rzeczywiście, coś słychać – potwierdziła poważnie. Więc wszyscy umościli się na kocach i zaczęli nasłuchiwać. Zielone łodyżki przyjemnie łaskotały w nos i uszy. – Coś bzyczy, szeleści i chrobocze – powiedziała Marysia. Supełek rozchylił kępkę trawy. Wśród listków toczyło się intensywne życie. Mrówki przedzierały się przez chaszcze, niosąc na plecach tobołki z jakichś drobinek. Żuczek kroczył ospale, jakby musiał co kilka kroków rozciągać nieużywane przez zimę łapki. Biedronka wdrapywała się na wiotką łodygę i na szczycie prostowała pogniecione skrzydełka. – Tam – Supełek wskazał na ziemię – jest ukryta cała kraina. – Tam też – Pak leżał teraz na plecach i spoglądał w niebo. Podniósł łapkę. Wszyscy ułożyli się na plecach. Nad ich głowami bardzo wysoko leciały ptaki. Niżej, barwnie i dostojnie, wirowały w powietrzu motyle. Czasem warczący bąk zawisał w przestrzeni. – W górze też jest cała kraina – powiedziała Blue. – Jakby świat był piętrowy – rzekł Staś. – Właśnie. Przecież jest nawet piętro minus jeden – zaśmiała się Blue. – Jak to? – Supełek nie zrozumiał. – No pod ziemią. Tam się budzą krety – chichotała Blue. – I cebulki kwiatów zaczynają pęcznieć i nasiona pękają – podpowiedziała Pani. – Zobaczcie! – wykrzyknął Supełek. – Przeniosłem się na piętro plus sto. I chodzę po niebie. I rzeczywiście, leżąc na plecach, machał nogami i zdawało się, że stawia kroki po niebie. – Nie zdepcz tej chmurki – powiedziała Blue, która do niego dołączyła. I wszyscy, leżąc na łące, zaczęli chodzić po niebie. – Widzę, że na dobre wyszliście ze słoika z kiszonymi ogórkami – zaśmiała się Pani.
Dzieci udzielają odpowiedzi na pytania : Dlaczego dzieci źle się czuły w przedszkolu i chciały wyjść?; Do czego porównały siedzenie w sali?; Co zaproponowała Pani?; Co usłyszały dzieci podczas wycieczki?; Co zobaczyły dzieci podczas wycieczki?; Co dzieci poczuły podczas wycieczki?; Jakich mieszkańców łąki dzieci zobaczyły lub usłyszały? Następnie dzieci przyglądają się ilustracji na KP4.5 i nazywają rośliny i zwierzęta zamieszkujące łąkę. Następnie rozcinają ilustrację, ponownie składają i naklejają je na kartce.
zawsze w pracy pomagają.
Swoim ryjkiem bardzo lubię
korytarzy drążyć wiele.
Spulchniać zbite bryły ziemi,
wiercić przejścia i tunele.
Gdy na dworze silne mrozy,
w milej norce, wśród zapasów siedząc,
marzę o przetrwaniu do wiosennych lepszych czasów.
Rodzic zadaje dzieciom pytania na temat wysłuchanego wiersza: Jak wygląda kret?; Gdzie żyje kret?; Dzięki czemu może kopać korytarze?; Do czego są porównane łapki kreta?; Ile łap mają dwa krety? Dzieci przeliczają łapy dwóch kretów i odpowiadają, następnie układają zdanie: Kret ma cztery łapy. Dzieci analizują zdania, dzielą je na wyrazy i wyodrębniają wyraz łapa.
Cele; – wypowiada się na temat roli owadów w przyrodzie,
wie jak zachować się w stosunku do roślin i zwierząt,
Książka ; Karty 4 str . 7
Gdzie się podziały nasze kropeczki? Joanna Modelska
Na łące panował niespokojny gwar. W trawie aż huczało od krzyków. – Co to za hałasy? Co się z wami dzieje? – spytał przysadzisty żuk. – Ktoś nam ukradł kropeczki ze skrzydeł! – wykrzyknęły przestraszone biedronki. – Bez nich nie jesteśmy już takie same. Kto teraz będzie chciał wypatrywać nas w trawie? Czyje oko ucieszymy naszym widokiem…? – zawiesiła głos najstarsza z biedronek. Kto śmiał to zrobić?! – oburzył się żuk i ze zdziwienia aż postawił swoje różki na sztorc. Tu, na łące, wszystkie owady mieszkają razem i sobie pomagają – zauważył pasikonik. – To znaczy, że zakradł się do nas jakiś intruz – odparł żuk po chwili namysłu. – Czy ktoś widział coś podejrzanego? – Ja! Wczoraj przelatywały tędy te pomarańczowe niby-biedronki – zabzyczała pszczoła. – Tak – zamyślił się żuk. – Te psotnice już nieraz dały się nam we znaki. Pewnie to one ukradły kropki biedronkom i przyczepiły do swoich skrzydeł. – I co teraz, żuku? Musimy jakoś wspomóc nasze przyjaciółki! – odezwał się pasikonik. – Czy ktoś ma pomysł? Zapadła cisza. Mimo że owady bardzo chciały pomóc swoim koleżankom, żaden z nich nie wiedział, czym zastąpić skradzione kropeczki. Całej rozmowie przysłuchiwały się polne rośliny, szumiąc z oburzenia. Wtem nad rozmówcami pochylił się kwiat maku. – Wiem, że do biedronki mi daleko, ale w moim kwiecie są czarne nasiona, które mogę oddać biedronkom – zasugerował nieśmiało mak. – Naprawdę? Zrobiłbyś to dla nas? – z niedowierzaniem spytała najstarsza biedronka. – Z przyjemnością i zaszczytem – radośnie odparł kwiat. Na łące rozległy się wesołe okrzyki. Owady ochoczo wzięły się do pracy i pomogły nalepić nowe kropki na czerwonych skrzydłach. A kiedy już skończyły, biedronki znowu wyglądały tak jak zawsze.
Dzieci odpowiadają na pytania: Co przydarzyło się biedronkom?; Kto im pomógł?; Co zrobili przyjaciele biedronek z łąki?;
Cele;– wiedzą , co rozumiemy pod pojęciem ;”plener”,
– potrafią namalować swój obraz,
– dzieci wcielają się w zawód malarza,
Książka ; Karty 4 str. 9
Książka do czytania str. 69
Praca plastyczna; ”Plener malarski”- wybierzcie się na łąkę, zabierzcie ze sobą farby. Wykonajcie obraz wiosennej łąki..
„Gimnastyka buzi i języka”.
– Ćwiczenia oddechowe: mówienie na wydechu: Niezapominajki to są kwiaty z bajki! Rosną nad potoczkiem, patrzą żabim oczkiem (dzieci nabierają powietrze nosem, a podczas recytacji bardzo wolno je wypuszczają)
– Ćwiczenia języka: wysuwanie języka do przodu – język wąski i szeroki; liczenie językiem dolnych i górnych zębów; zdmuchiwanie skrawków papieru z czubka języka; szybkie wymawianie głosek: tr i br.
CELE; – kształtowanie u dziecka świadomości posiadania własnych praw
kształtowanie postawy szacunku do praw innych dzieci
uświadamianie dzieciom , że oprócz praw mają również obowiązki
Książka ; Karty 4 str. 20
Książka; Piszę i liczę str.72
Prawa i obowiązki Urszula Kowalska
Nie wiem czy ci ktoś powiedział,
byś o swoich prawach wiedział?
Chciałbym, lecz co znaczy prawo?
Już wyjaśniam, bijąc brawo,
za twoje mądre pytanie.
W odpowiedzi dam zadanie.
Prawo przywilejem nazwiesz,
bo dostaniesz, co zapragniesz.
Pomyśl, co tobie funduje?
– Dzięki niemu nie głoduję.
– Małym zwą mnie, lecz człowiekiem.
– Nie zagraża mi nikt biciem.
– I codziennie dobrze życzy,
cicho mówi, a nie krzyczy.
– Źle coś zrobię, to tłumaczy,
mądre granice wyznaczy.
A ty wiesz, co to granice?
Znam z bajki chytrą lisicę,
cicho sobie w lesie siedzi,
czeka na niesforne dzieci.
A kiedy je w łapy schwyci,
tylko krzyk po lesie leci.
Sam nie mogę iść do lasu,
las granicą jest do czasu,
aż podrosnę i zrozumiem,
co już wiem, czego nie umiem?
Obowiązki poznaj teraz,
chyba znany ci ten wyraz?
Dziś wymienię najważniejsze,
sam odkryjesz te ciut mniejsze:
– Jeść skończyłeś, to zaczynaj,
do kuchni znosić naczynia.
– Po zabawie, sprzątnij klocki.
– Umyj ząbki, uczesz loczki.
– Ładnie odłóż swe ubranko,
na stoliczek lub krzesełko.
Zapamiętaj wszystko ładnie,
swoje prawa znaj dokładnie,
może staną się podporą,
nawet znać je- to już sporo!
Zostań moim przyjacielem i na co dzień i w niedzielę,
ja dla ciebie wszystko zrobię, nawet deser oddam tobie
i czerwony wóz strażacki, stare klocki, brata znaczki
i książeczkę z naklejkami, siostry pudło z zabawkami
i jej ulubione lale i nie będzie mi żal wcale…
Zostań moim przyjacielem, dam ci dwie drożdżówki z serem
i kawałek czekolady, co już zjeść nie dałem rady,
i w kieszeni spodni noszę, zgódź się, zgódź, tak ładnie proszę!
Dam ci nawet jeden grosik, co na szczęście możesz nosić…
Wszystkim z tobą się podzielę! Zostań moim przyjacielem!
Dzieci odpowiadają na pytania .: Kogo możemy nazwać przyjacielem?; Dlaczego warto jest mieć przyjaciela?; Kto może być naszym przyjacielem?; Co wy bylibyście w stanie zrobić dla swojego przyjaciela?; Gdzie możemy znaleźć przyjaciela?
Praca plastyczna;
Co będzie potrzebne do przygotowania kuli ziemskiej?
balon,
gazeta (pocięta w pasy – papier nie może być śliski),
klej typu wikol lub klej przygotowany na bazie mąki i wody (wystarczy wymieszać mąkę z wodą w proporcjach 1:1 i zagotować na małym ogniu),
wydrukowana mapa świata.
Co jest potrzebne do ozdobienia „Planety dzieci”?
niebieska i zielona farba,
kolorowanki przedstawiające dzieci z różnych stron świata
kredki/farbki akwarelowe,
wykałaczki,
klej do klejenia na gorąco.
Przygotowanie krok po kroku:
Balon należy nadmuchać i zawiązać.
Nadmuchany balon smarujemy klejem i nakładamy warstwę pociętej w pasy gazety. Na obklejony balon nakładamy kolejną warstwę kleju i kolejne pasy pociętej gazety. W ten sposób nakładamy kilka warstw gazety (około 5-6), aby po wyschnięciu kula ziemska była twarda.
Kulę zostawiamy do wyschnięcia na co najmniej 24 godziny. W okresie jesienno-zimowym warto ją powiesić blisko kaloryfera a latem wystawić np. na taras, balkon.
rozwijanie u dzieci różnych form wypoczynku w środowisku przyrodniczym
Książka ; Karty 4 str. 27
Książka ; Piszę i liczę str. 75
Rzeka Krzysztof Roguski
Skąd i dokąd płynie rzeka?
Tak się śpieszy i nie czeka?
Wtem szybciej płynąć zaczyna:
Tu opada, tam się wspina,
Po podłożu, po korzeniach,
Ślizga się też po kamieniach,
Dolinami lub przez las,
Jakby płynęła na czas!
Wciąż przed siebie i wciąż dalej,
Wodospadem w dół, po skale!
Coraz szybszym nurtem rwie,
Nie myśli zatrzymać się!
Tu przepływa, tam przepływa…
A wody z niej nie ubywa!
Tu zakręca, drogę skraca,
Ale nigdy nie zawraca!
I przez miasta, i przez wsie
Długą wstęgą wije się.
Tutaj skręci, tam okrąży,
A i tak przed czasem zdąży!
Tu zabłądzi, tam się zgubi,
Wszędzie chlapie, bo tak lubi.
I tak płynie z gór do morza
Poprzez miasta i bezdroża…
Dzieci odpowiadają na pytania .: Co to jest rzeka?; Do czego jest podobna rzeka?; Jaka jest woda w rzece?; Co robi woda w rzece?; Jakie odgłosy wydaje woda w rzece?; Kto mieszka w rzece?
CELE;- wie gdzie można bezpiecznie palić ogniska i jak je ugasić
– wie że ogniem nie należy się bawić
– wie że ogień może być niebezpieczny
Książka ;Karty 4 str. 28
Zabawy ruchowe na świeżym powietrzu;
– „Kolanko” – zabawa z elementem rzutu. Dzieci są ustawione w kole. Jedno dziecko z piłką stoi w środku. Rzuca kolejno do dzieci. jeśli dziecko nie złapie, klęka na kolanko i pozostaje w tej pozycji do pierwszego udanego złapania piłki.
– „Przekładanie kamieni” – zabawa ruchowa z piłką. Dwoje dzieci są ustawione do siebie plecami. Stoją w rozkroku. Jedno dziecko trzyma piłkę i podaje ją partnerowi do tyłu nad głową. Drugie dziecko z pary odbiera ją i podaje dołem między nogami. Zabawę powtarzamy kilka razy. Następnie wprowadzamy zmianę tempa podawania, jako utrudnienie.
– „Ryby w morzu” – zabawa z chustą animacyjną. Dzieci stoją dookoła chusty; w środku są piłki. Dzieci spokojnie poruszają chustą, tak by piłki nie wypadły. Na hasło: Połów! – dzieci starają się wyrzucić wszystkie piłki z chusty, energicznie nią poruszając w górę i w dół.
– doskonalenie umiejętności rozróżniania koloru żółtego spośród pozostałych
– czerpanie radości ze wspólnej zabawy
Książka ; Karty 4 str. 29
Książka do czytania str. 78
O Białej Krainie i czarnoksiężniku Koloruchu A. Czylok
Dawno temu, za górami, za lasami była kraina, którą nazywano „Białą Krainą”, nie ze względu na porę roku, gdyż śnieg nie padał tam wcale, tylko dlatego, iż wszystko tam było białe. Biała była trawa, białe niebo i słońce, drzewa w kolorze bieli i kwiaty, a domy miały białe ściany i dachy, a zamek króla białe mury i wrota. Ludzie w tej krainie byli bardzo smutni, nie chciało im się pracować, uprawiać ziemi, sadzić kwiatów, nie zbierali też białych owoców z białych drzew. Całymi dniami siedzieli w domach, tak, jak król płacząc i oczekując, że kiedyś będzie inaczej. Pewnego dnia król tej krainy wyczytał w wielkiej, mądrej książce, iż daleko mieszka wspaniały kucharz – czarnoksiężnik Koloruch , który może coś poradzić na troski króla i poddanych. Słynie on ze wspaniałych wypieków. Kucharz ów mieszka w „Kolorowej Krainie”, w której wszystko mieni się różnymi barwami. Wypieki kucharza Kolorucha wyróżniają się smakiem oraz ozdobione są lukrem w kolorach: czerwonym, żółtym, niebieskim, a nawet pomarańczowym, fioletowym, zielonym czy brązowym. Ludzie w tej krainie są bardzo weseli oraz uwielbiają kolorowe wypieki kucharza Kolorucha. Wybrał się więc król na swoim rumaku w daleką, niebezpieczną podróż, aby odszukać Kolorucha. Zabrało mu to wiele czasu i bogactw, ale król wrócił do swego królestwa z podarunkiem od czarnoksiężnika. Były to trzy barwy, które miały przywrócić kolory w krainie: barwa żółta, niebieska i czerwona. Jednak król nie był do końca zadowolony z podarunku, ponieważ Koloruch był osobą bardzo tajemniczą i nie wyjawił królowi, co ma zrobić, aby otrzymać pełną gamę kolorów. Powiedział tylko, iż trzy podarowane barwy mają w sobie czarodziejską moc, a umiejętnie wykorzystane uszczęśliwią ludzi. Jednak klucz do zagadki pozostał tajemnicą, a król musiał nauczyć się cierpliwości. Wróciwszy do królestwa, król rozlał trzy kolory po całej krainie: żółć pomalowała słońce, gruszki na drzewie, łany rzepaku na polach, słomiane dachy domów; czerwień – pomalowała cegły, jabłka, wiśnie; kolor niebieski wymalował niebo, szyby w oknach i rzeki. Wszystko wyglądało teraz pięknie i kolorowo, jednak wciąż pozostawało dużo bieli, a poddani wkrótce zaczęli znów narzekać i prosić króla, by uczynił ich świat w pełni kolorowym. Król czuł się bezsilny, wpadał raz w rozpacz, raz w złość, aż pewnego dnia zdenerwowany niechcący upuścił pojemnik z niebieską farbą i część koloru wpadła do pojemnika z farbą żółtą. Król ze zdziwieniem zobaczył, że farby mieszając się, stworzyły nowy kolor – zielony. Postanowił więc eksperymentować dalej. Niebieski dołożył do czerwieni i otrzymał fiolet. Żółć pomieszał z czerwienią i otrzymał kolor pomarańczowy. A gdy zmieszał wszystkie barwy , otrzymał brązowy. Król zrozumiał, że zagadka czarnoksiężnika tkwiła w umiejętnym pomieszaniu barw , które otrzymał na początku i że w zupełności wystarczyły one, aby Kraina Bieli stała się kolorową krainą. Odtąd wszyscy żyli szczęśliwie i nigdy więcej nie byli smutni.
Rozmowa z dziećmi na temat treści opowiadania: Jak dawno temu wyglądała Biała Kraina?; Jacy byli ludzie w tej krainie?; Co postanowił zrobić król?; Jakie kolory dostał król od czarnoksiężnika?; Czy te kolory wystarczyły, by pomalować całą krainę?; Czy czarnoksiężnik podpowiedział królowi, jak wykorzystać kolory?; W jaki sposób król rozwiązał zagadkę i czego się dowiedział?
Rozwiązywanie zagadek
Ten żółciutki owoc
bardzo kwaśny bywa,
rośnie w ciepłych krajach.
Jak się on nazywa. (cytryna)
Na drzewie dojrzewa,
żółta lub zielona,
brzuszek ma okrągły,
górą wydłużona. (gruszka)
Do rogala jest podobny
żółty kolor ma,
jest to owoc z ciepłych krajów.
Czy ktoś z was go zna? (banan)
Olbrzymia lampa,
co na niebie świeci.
Na całym świecie
i dla wszystkich dzieci. (słońce).
Ni widać ich w ciągu dnia,
Chociaż są nad nami.
Można je zobaczyć tylko wieczorami. /gwiazdy/
Roślina to taka, co kolby posiada.
Można prażyć jej nasiona,
a potem je zjadać.
Ja jem często w kinie popcorn,
przyznać się nie wstydzę.
W domu także można zrobić pyszną… /kukurydzę/
23,06,2020 WTOREK ZIELONY
CELE;–zna kolory
-wie, jakie barwy należy wymieszać, aby powstał kolor zielony
-potrafi wymienić rzeczy, które są koloru zielonego
Kształtowanie u dzieci gotowości do działania na rzecz ochrony przyrody.
Książka Piszę i liczę str. 76
„Jak pachnie kolor zielony?” – zabawa badawcza. w „magiczne pudełko” wkłada pozrywaną trawę, mlecze i inne zielone rośliny. Dzieci mają zamknięte oczy i po kolei wąchają rośliny. Każde dziecko powinno odpowiedzieć na pytania: Co czujesz? Czy wąchanie tego sprawia ci przyjemność? Na koniec N. pokazuje dzieciom zawartość pudełka.
.„Gram w zielone” – zabawa utrwalająca umiejętność rozpoznawania koloru zielonego. Rodzic mówi: „W Zielonej krainie wesoło czas płynie, strój zielony mam i w zielone gram”.
Następnie siedząc w kręgu każde dziecko wypowiada kolejno tekst rymowanki:
– Grasz w zielone?
– Gram!
– Masz zielone?
– Mam! Przy słowie „ mam” pokazuje i mówi, co ma na sobie w kolorze zielonym (np. bluzka, spodnie, spódnica, opaska, itp.).
„Jak powstaje kolor zielony?” – łączenie barwy żółtej i niebieskiej
„Żaba” – praca plastyczna – płaskie origami.
24,06,2020 ŚRODA NIEBIESKI
CELE;- utrwalenie nazwy koloru niebieskiego
– dziecko wyszukuje w sali niebieskie przedmioty
Książka do czytania str. 79
„Jaki kolor ma morze?” – zabawa słownikowa. Dzieci odpowiadają, wszystkie odpowiedzi są dobre. Wspólnie maja dojść do wniosku, że morze może mieć różne odcienie koloru niebieskiego, np. w zależności od pogody – jasnoniebieski, ciemnoniebieski, błękitny, granatowy itp.
„Szukamy koloru niebieskiego” – zabawa dydaktyczna. R. prosi dzieci, aby w sali znalazły jak najwięcej koloru niebieskiego. Następnie dzieci porównują odcienie i starają się je właściwie nazwać.
„Wyścigi łódek” – zabawa oddechowa. N. wykorzystuje do zabawy dmuchany basen napełniony wodą lub dużą miskę. Dzieci puszczają łódki na wodę i dmuchają na nie, aby szybciej dotarły na przeciwległy brzeg.
25,06,2020 CZWARTEK RÓŻOWY BĄDŹ CZERWONY
CELE; – wyróżnia kolor czerwony spośród innych,
– odszuka rzecz w kolorze czerwonym w sali,
Na małych krzaczkach w promieniach słonka dojrzewają.
Są słodkie i pyszne i czerwony kolor mają. /truskawki/
Jest warzywem bardzo znanym, Do kanapek dodawanym.
Czerwień jego jest kolorem, A nazwany… /pomidorem/
Czerwone, pachnące, słonkiem malowane,
Przyniosę ich z lasu w lecie pełny dzbanek. /maliny/
„Sałatka owocowa” – zajęcia kulinarne.
Rodzic gromadzi różne czerwone owoce (truskawki, arbuz, porzeczki i inne), jogurt naturalny, miętę, miód. Dzieci myją owoce, obierają, kroją na kawałki; z jogurtu, mięty i miodu robią sos, którym polewają deser. Pamiętają o zasadach higienicznej pracy i bezpieczeństwa podczas krojenia.
26,06,2020 PIĄTEK TĘCZOWY ŚWIAT
CELE; – kształtowanie u dzieci zainteresowań przyrodniczych na podstawie zjawiska tęczy. *- wyrabianie u dzieci zdolności do prawidłowego nazywania kolorów i kojarzenia ich z konkretnymi przedmiotami znajdującymi się w bliskim otoczeniu. *- rozwijanie zainteresowań plastycznych. *- rozwijanie u dzieci sposobów prawidłowego formułowania swoich wypowiedzi.
–wie jakie kolory wchodzą w skład tęczy.
Książka ; Karty 4 str. 31
Kraina tęczy Agnieszka Karcz
Gdy na niebie słońce świeci, Ziemia moknie w ciepłym deszczu. To pojawia się nad światem Droga do krainy tęczy. Wielki pas wstęg kolorowych, Które w kształcie są półkola. Jeden koniec się wyłania, drugi kończy tuż na ziemią. Barwy widoczne tej drogi są, Każda ze wstęg ma barwę swą. Aż w siedmiu kolorach mienią się, I swoim pięknem dzielą się. Kolor czerwony to znak gorąca. Kolor pomarańczowy to cytrusów barwa. Kolor żółty to słońca promień. Kolor zielony to traw i lasów barwa. Kolor niebieski to symbol nieba. Kolor granatowy to głębia morza. Kolor fioletowy to lawendy zapach. Spójrz na niebo i policz sama.
Dzieci odpowiadają na pytania: Kiedy powstaje tęcza?; Jakie kolory w niej występują?; W jakiej porze roku tęczę na niebie możemy zaobserwować najczęściej?; Z czym kojarzą się wam kolory występujące w tęczy?
Wszystkie plansze edukacyjne , legendy ,piosenki, hymn proszę zerknąć do grupy ”0”. Ponieważ dzieci mają takie same tematy. Kto chce może zrobić takie same prace plastyczne.
„Rozwijanie zdań i przeliczanie wyrazów” – zabawa dydaktyczna. Dzieci siedzą
na dywanie, każde ma 6 / 7 klocków, guzików, kasztanów lub innych liczmanów. Rodzic mówi: Policzcie wyrazy w zdaniu: Warszawa to stolica.; Połóżcie tyle klocków (guzików, kasztanów itp.), ile jest w nim wyrazów. Rodzic jeszcze raz mówi zdanie, mocno akcentując każdy wyraz. Dzieci układają liczmany, pokazują na palcach liczbę wyrazów. Następnie rodzic mówi: Policzcie wyrazy w zdaniu: Warszawa to stolica Polski.; Połóżcie tyle klocków (guzików, kasztanów itp.), ile jest w nim wyrazów. Za każdym razem dzieci przeliczają liczbę wyrazów w zdaniu i pokazują ją na palcach.
Kraków leży nad Wisłą. Polska leży w Europie. Polskie góry to Tatry.
„Warszawskie tramwaje” – zabawa ruchowa. Rodzic jest motorniczym w tramwaju, dzieci to wagoniki. Dzieci ustawiają się za rodzicem i wykonują wszystkie czynności, jakie pokazuje rodzic.
„Gimnastyka buzi i języka” – ćwiczenia oddechowe.
a) „Dmuchanie balonów” – dzieci nabierają powietrza nosem, a następnie wypuszczają je buzią, udając pompowanie balonu.
b) „Wiatr” – dzieci maja zaciśnięte zęby, naśladują cichy szmer wiatru, jednocześnie wypowiadając głoskę szszsz.
c) „Nadmuchany balon” – dzieci nadymają policzki, zatrzymując w nich powietrze. Następnie naciskają policzki palcami wskazującymi i wolno wypuszczają powietrze.
d) „Wiatr w buzi” – dzieci mają zaciśnięte usta. Wypychają policzki w różnych kierunkach końcem języka – naśladują złapany do buzi wiatr, który próbuje się wydostać na zewnątrz.
Zestaw ćwiczeń gimnastycznych
1. „Rozgrzewka sportowca”– dzieci swobodnie biegają po sali. Na wcześniej ustalony sygnał wykonują następujące zadania:
a) jeden gwizdek – przechodzą z biegu w podskoki;
b) dwa gwizdki – przechodzą z biegu w marsz połączony z wymachami ramion do przodu i do tyłu;
c) trzy gwizdki – przechodzą z biegu w marsz na czworaka.
2.„Kolarze” – dzieci leżą na plecach na dywanie. Nogi podnoszą wysoko i naśladują pedałowanie na rowerze. Na przemian wykonują wolne ruchy (wjeżdżają pod górę) i szybkie ruchy (zjeżdżają z góry).
3.„Gimnastycy” – dzieci maszerują po całej sali, plecy proste, ramiona wzdłuż tułowia, kolana podnoszone wysoko do góry, powietrze wciągane nosem, wypuszczane ustami.
Polskie krajobrazy Stanisław Karaszewski
Za siedmioma górami, za siedmioma lasami jest niezwykła kraina, co się w Tatrach zaczyna. Są tam wzgórza, doliny, są jeziora, niziny, Bałtyk, morze szerokie, w nim bezkresne głębiny. Są tam góry wysokie i jeziora głębokie, płyną rzeki, strumienie, lasy toną w zieleni. Są tam żubry brodate i jelenie rogate, lisy, sarny, zające biegające po łące. Są tam rysie i żbiki, łosie, wilki i dziki. W górach żyją niedźwiedzie, dobrze im tam się wiedzie. Choć w niejednej legendzie takich krain sto będzie, tylko ta jest prawdziwa, co się Polska nazywa.
Rozmowa na temat wiersza. Co to są krajobrazy?; O jakich krajobrazach była mowa w wierszu?; Kogo / co można spotkać w Polsce?.
Kochane dzieciaczki wasza ciocia Dorota, także dla was przygotowała materiały do pracy abyście w tym czasie za bardzo się nie nudziły. Prosimy rodziców, aby przeczytali przygotowane materiały i pomogli dzieciom w ich wykonaniu i pracy. Gdyby rodzice mieli jakieś pytania ciocia Dorota prosi o kontakt telefoniczny-505557075
Z okazji światowego Dnia książki przesyłam wam kolorowanki , może wy w swoich domach napiszecie własne książki (mogą być w formie rysunku).Czekam na wasze prace. Proszę prześlijcie na ddudek73@gmail.com. pozdrawiam ciocia Dorota
.png&ehk=Uji4gp3gAbVVbFw6p%2bvxmdANNfD%2bMvFAxJC3nglz7ZQ%3d&risl=&pid=ImgRaw&r=0)
Każda ma uśmiech
,
,
,
![Tęcza — kolorowanka sylabowa z głoską [cz] w nagłosie - Printoteka.pl](https://printoteka.pl/public/pic/materials/4755_kolorowanka_sylabowa_cz.jpg)
, 
